kto się nie schowa, ten kryje!

Dziś rano, gdy kończyłem śniadanie, z poletka które mam przed oknami, nieco później niż zwykle, schodziły sarny. Zauważyłem je wyłącznie dzięki lusterkom. Po raz sam nie wiem który, zastanowiłem się nad niesamowitym naturalnym kamuflażem zwierzyny płowej. W zasadzie gdyby nie ruch, okazują się niemal niezauważalne. Ostatnio kilka spraw różnej natury, przytrzymało mnie z dala od terenu, więc na szybko przegrzebałem archiwa, by wstawić Wam kilka kamuflażowych fotek.

Te łanie spotkałem zeszłej jesieni, na podmokłym terenie. Trzeba przyznać, że niezwykle umiejętnie wybierały miejsce odpoczynku. Można by rzec, że w obu przypadkach najbardziej optymalne dla ukrycia się w otwartym terenie. Nie mam pojęcia na ile świadomie wybrały kolor tych traw, doskonale licujący się z ich naturalnym umaszczeniem, ale to zrobiło na mnie wrażenie.

Sarna poniżej ... w zasadzie to wlazłem jej na grzbiet, bo jej nie zauważyłem. Z tej odległości wydaje się wyraźna, ale zapewniam, że zobaczyłem ją w ostatniej chwili. Wzięła mnie na przeczekanie i miała rację. Gdyby nie jej ruch głowy, poszedłbym dalej. Ostatecznie minąłbym ją w odległości 6-7 metrów! Zgubiła ją niecierpliwość.

Ten szóstak doskonale wie gdzie się ustawić, by widzieć i nie być widzianym :)

Sarny na następnym zdjęciu doskonale wiedziały gdzie spędzać czas w słoneczne popołudnie. Na tym tle były praktycznie niewidoczne.

W lasie też nie bywa łatwiej.

Gdyby ten uroczy młodzieniec, stanął w nieco bardziej zacienionym miejscu ... nie zauważyłbym go jak wielu jego poprzedników, którzy "wystrzeliwali" mi spod samych nóg.

To że starsze byki i łanie chowają się za naturalnymi przeszkodami jest oczywiste, ale fakt, że ten młodzieniec też już wie o co chodzi, świadczy o "wkodowaniu" tych zachowań na poziomie instynktu. Cwaniaczek! ;)