Plejada gwiazd!

Dwa tak różne dni. Wczorajsza mglista, wilgotna i zimna sobota i dzisiejsza wietrzna, sucha i w sumie ciepła niedziela. Uwielbiam taką zmienność, jest ciekawsza, szybciej generuje wnioski z obserwacji i zmusza do większej kombinacji. Moje sobotnie kombinacje na niewiele się jednak zdały, bo zwierzyna lubi taką pogodę w takim samym stopniu co my, więc siedzi schowana w ostojach. Po trzech godzinach, mokry i zziębnięty, też nie mogłem zrozumieć dlaczego opuściłem swoją ostoję :)
Ostatecznie zawitałem do czatowni, którą cały czas udoskonalam. Zrobiłem dwa dodatkowe otwory obserwacyjne i teraz nie siedzę jak w bunkrze. Uszczelniłem kilka prześwitów. Przyleciały sójki ... wersja mokra włoszka. Miałem w planie pokazać je w oddzielnym poscie, ale skoro nawiązałem już do soboty, pokażę je dziś, a potem przejdę do niedzieli. Ojej, to będzie długa galeria :)

Las płakał, a wokół mnie pełno było krystalicznie czystych łez.

Sójki też przyleciały w opłakanym stanie.

Gdy wracałem, wszechświat chyba litując się nade mną, podesłał mi myszołowa. Siedział przy drodze i liczył na łatwy kąsek. Nie dziwiło mnie, że w taką pogodę nie miał ochoty na latanie.

Gdy patrzyłem na niego w momencie startu, pomyślałem ... kupa nieszczęścia. Gdzieś zniknął jego zadziorny drapolski charakter. Mokre pióra i ciężki lot, zamieniły go w wizerunkową sierotę. I tak go uwielbiałem.

Całe szczęście, że ten dzień się skończył. Jest zatem niedziela rano. Do czatowni mam 4 kilometry. Po drodze spotykam sarnę, z daleka widzę bielika niesionego silnym wiatrem. Tym razem wiem, że ten wiatr będzie mi sprzyjał.
Kruki w taką pogodę rezygnują ze swojej histerycznej czujności. Postanowiłem wykorzystać tak "świetne warunki" i zanętę położyłem znacznie bliżej niż zwykle, Wabię naśladując krakanie oznaczające znalezione jedzenie. Długo nie czekam, Udało się! Siadają bezceremonialnie. Mam od dawna oczekiwany cykl kruczych portretów. I tę plejadę gwiazd pragnę Wam dziś pokazać. Mam nadzieję, że teraz oczywiste się wyda, dlaczego kruki nadają sobie imiona. One są tak różne, jak my. Na czas zimy tworzą spore społeczności. Każdy ma inny ten metaliczny odcień (od zielonkawego przez niebieskości aż po granaty i fiolety) i po tym również się rozpoznają. Zachwyca mnie to, jak różne mają rysy, miny, charaktery, zachowania. Mają wyraźne osobowości. Ogromna zmienność wewnątrzgatunkowa jest ich siłą. Jedno je łączy - są zawsze gotowe do rozróby! :)

Sekunda przed zadymą!

 I jazda! :))

Są czujne.

 Potrafią się zadumać.

Wkur ....ć! No dobra, miałem na myśli, że umie się wkurzyć :))

 Zasmucić.

 Nie skleić przekazu ...

 Zbystrzeć nagle.

 Delikatnie się ucieszyć.

 Być zespołowo czujnym.

 Zatroskać się.

 Być mentorskim.

 Zagryźć "usta" w zatroskanej złości.

 Pokiwać głową ze zrozumieniem.

 Zdziwić się na maksa!

 Głęboko przemyśleć sprawę.

 Degustować ze znawstwem.

 Wypiąć się kuprem do wiatru.

aaaaaaa ... to to chodziło! ;)

Mam nadzieję, że kwestię kruczych portretów mamy załatwioną raz na zawsze :))))
Mam też nadzieję, że to nie było nudne.