Jelenie, przyjemność obcowania z.

"Dopóki ludzie zarzynają zwierzęta,  dopóty nie przestaną zabijać się nawzajem!"
Pitagoras.




Często znajomi pytają jak to jest być blisko jeleni, blisko dzikich zwierząt w ogóle.
Najprostszą odpowiedzią, którą z pewnością zdążyliście udzielić przede mną, jest powiedzieć cudownie!
Oczywiście cudownie.
Jednak bliskość nie jedno ma imię.
Nie ma dwóch takich samych spotkań, nie istnieją zatem takie same doznania.
Czym innym jest bowiem doświadczyć, a choćby i z bliska, galopu spłoszonego stada, co niewątpliwie jest źródłem mocnych doznań, a czymś zupełnie innym znalezienie się między osobnikami stada i uczestniczenie w ich spokojnej egzystencji, celebracji, żerowaniu.
W żaden sposób nie mam prawa do wartościowania tych doznań, szczególnie w nie swoim imieniu, a przeżyłem jedne i drugie jak i wiele innych, o rykowisku nie wspominając.
To co mogę, to jedynie opisać to wg. własnej oceny.
Byłem świadkiem karmienia młodego, walk byków, rogowania, nauki fechtunku, której udzielał starszy byk młodszemu, wygłupów, odpoczynku, żerowania i pielęgnacji, a nawet snu, co jest czymś absolutnie wyjątkowym - jelenie śpią maksymalnie kilkadziesiąt minut na dobę!
Nie mylić z krótkotrwałym przymrużeniem oczu podczas odpoczynku np. na słonecznej polanie.
Bez wątpienia piękna obserwacja, ale widziałem i fotografowałem śpiące jelenie.
One leżały i ich głowy również leżały na ziemi! Sen to sen. Jedna z bardziej wzruszających obserwacji w moim życiu.

Bardzo cenię sobie takie chwile, gdy stado zachowuje się tak jakby mnie nie było. Możliwość obserwacji żerującego stada w środku lasu jest naprawdę wyjątkowym doznaniem gdy  odległość powoduje, że czuć zapach oglądanych zwierząt.Szczególną  nagrodą jest moment, w którym łania-matka przygląda mi się i mimo wszystko powraca np. do spokojnego żeru. Decyduje się nie ostrzec stada i pozostawić je na miejscu.
Ten akt miłosierdzia dla naszej obecności jest najlepszym prezentem jaki możemy otrzymać podczas bezpośredniego uczestniczenia w ich życiu.
Moment, w którym pozostajemy niezidentyfikowani, oznacza, że nie zachowaliśmy się jak człowiek, że nie skojarzyły naszej obecności z zagrożeniem.
Oczywiście poza naszym koniecznie dyskretnym zachowaniem, maskowaniem i ostrożnym podchodem, czynnikiem decydującym jest m.in. kierunek wiatru.
W zakresie "forteli zapachowych" stosuję różne metody, ale pierwszym jaki robię idąc za jeleniami, jest "utytłanie" butów w ich odchodach. Mała rzecz, ale odchody mają intensywny zapach i w jakiejś części tworzy to rodzaj zabezpieczenia, jakby otuliny zapachowej.
Obserwacja, obserwacji nie równa. Każde spotkanie niesie satysfakcję lecz wartym podkreślenia wydaje się wartość, wynikająca z dłużej trwającego obcowania ze stadem. Taka przygoda pozwala na wychwycenie relacji, których nie widać podczas spotkań wynikających z zaskoczenia, czy widoku uciekającego stada.
Jasne, fajnie, robimy pojedyncze zdjęcie wpatrującej się w nas łani, czy byka ale wiedzy o życiu gatunku, pogłębić się w ten sposób nie da. Aby zobaczyć fakt, o którym "Wiki" nie napisze, trzeba postarać się zrobić coś, co pozwoli na trwające w czasie podpatrywanie. To ważne dla doświadczań, które z czasem połączą się i utworzą naszą własną wiedzę. Ciągle zaskakują nas kolejne i kolejne informacje przekazywane najczęściej w postaci filmików o tym jak czułe i opiekuńcze oraz lojalne wobec członków stada bywają zwierzęta. Dlaczego nas to zaskakuje? Ano właśnie dlatego, że nasza wiedza o zwierzętach jest ciągle w powijakach. Od setek lat żyjemy w przekonaniach opartych o mity nie mające odniesienia do rzeczywistości. Wypieramy niewygodną świadomość, że zwierzęta cierpią. W XXI wieku zaskakuje nas empatia i emocjonalizm ssaków! Rozwinięte uczucia, nie tylko macierzyńskie ale i społeczne, odczuwanie strachu i cierpienie, ba! ich świadomość nadchodzącego cierpienia przyprawia nas o zakłopotanie ...
Mamy wiele do odrobienia z tych lekcji. Bardzo wiele. Tym bardziej, że na setki lat utknęliśmy w koszmarnie źle zinterpretowanym biblijnym "czynieniu sobie Ziemi poddaną".

Gdy poznamy relacje stadne, partnerskie i rodzinne, dopiero wtedy zdamy sobie sprawę, że śmierć każdego osobnika, bez względu na okoliczności, zawsze oznacza odejście czyjejś matki, czyjegoś dziecka, opiekunki lub ojca.
To może banał, ale zwierzęta żyją albo w stadach albo w rodzinach ... zawsze są jakoś spowinowacone. Oczywiście życie w stadzie nie zmienia istniejących również relacji rodzinnych.
W przypadku wielu zwierząt (np. wilków) śmierć jednego tylko członka stada rodzinnego, potrafi całkowicie zniszczyć szanse na przetrwanie pozostałych członków rodziny.
Warto o tym wiedzieć, warto pamiętać. Tym bardziej, że dotyczy to wielu gatunków.



Po tym przydługim wstępie, którego już nie mam siły i czasu weryfikować, zapraszam do ostatniego spotkania, które w jakiejś skromnej części niesie dowód tego o czym  pisałem. Jedna z wielu i kolejna obserwacja.

 Lubię gdy łania przechodzi nie zwracając na mnie uwagi.

Znacznie pomogło mi ukształtowanie terenu. Byłem wyżej niż one, mój zapach "szedł" górą.

 Dzięki niewielkiej odległości, mogłem obserwować troskę z jaką matka obserwowała swojego potomka i zajmowała się nim.

 Nie odstępowała go na krok! Przyglądała mi się i mimo to ...

... przystąpiła do czułych pieszczot. Lizała kark swojego syna - przyszłego króla Puszczy.
Ta scena trwała 2-3 minuty, zrobiłem wiele zdjęć o szczególnej dla mnie wartości.
Przytulała się do niego i głaskała go z typowo matczyną miłością.
Niewiarygodnie emocjonalna obserwacja.
To o takich momentach pisałem we wstępie. Patrząc na to zdjęcie myślę o tym, że np. w planach odstrzałowych znajdują się nie tylko byki, ale zarówno łanie jak i cielęta.
Czy śmierć tego cielaka, lub tej matki, będzie, czy nie będzie związana z cierpieniem pozostałego przy życiu?
Jak sądzicie po obejrzeniu tych zdjęć?

 Kolejne łanie i osobniki przechodziły nie zwracając na mnie uwagi. Wiatr bardzo mi sprzyjał.
Ukształtowanie terenu również.

 Kolejne i kolejne wychodziły i najspokojniej w świecie żerowały.

 A tu łania-matka w doskonałej kondycji. Przypomnę, że one teraz są cielne.



Lubię spotkać je spokojnie przechodzące z jednej w druga część lasu.

 Łania rzuciła na mnie okiem lecz ku mojej radości nie przekazała stadu oznak zaniepokojenia.

Idący za nią członkowie stada, kontynuowali przemarsz spokojnie.
Oczywiście tu odległość miedzy nami była już większa, co nie zmienia faktu, że wciąż byłem w zasięgi ich węchu, wzroku i słuchu.
Te trzy zmysły u jeleni funkcjonują doskonale.
Próbując je obserwować, należy mieć to bezustannie na uwadze.