Wydłubane z szarości ...

... by nie powiedzieć nicości.

Tym razem, po niezbyt długiej przerwie, ale jednak, wybrałem dziś las, z którym mam wiele wspaniałych wspomnień i obserwacji. W dodatku wybrałem się nie sam i choć w lesie jak tylko można unikam towarzystwa, pojechałem z kumplem.

Las w oczywisty sposób nie jest książką, do której można wrócić i ponownie przeczytać te same historie. No nie.
Możemy wspominać przeżyte chwile, lecz one nigdy, ale to nigdy się nie powtarzają.
Jeżeli w miejsce starych wydarzają się nowe, pół biedy, ale jeżeli nie ... jeżeli nie wydarza się nic?
Tak niemal właśnie było dziś.
Mnóstwo tropów, legowisk, buchtowisk, a kreatorów tej "rzeźby" jak nie było tak nie ma.

Na dobry początek, jeszcze w porze pierwszych szarości, uraczyły nas sarenki.
Dobre i to pomyślałem, bo coś mi mówiło, że różowo nie będzie.
Dzień wstawał jakoś nie tak.
Jestem Waszym reporterem, pełnię swoistą służbę p.t. "bez względu na wszystko, piszę jak jest i pokazuję jak jest, a nie bajdurzę jak chciałbym aby było".
To założenie czyni mnie niewolnikiem rzeczywistości zastanej bez względu na to czy mi się ona, ta rzeczywistość, podoba czy nie.
Tzn. stali Czytelnicy wiedzą, że mi się zawsze podoba, ale nie zawsze towarzyszy mi przekonanie, że i Wam się spodoba :)))

W porze gdy Świetlisty Pan zaczynał wygrywać z Panem Mroku, wyglądało to mniej więcej tak.

Można by rzec sielanka, luzik i śniadanko. Sarna, jeżeli chodzi o kartę dań, jest jednym z najbardziej wymagających gatunków. By zachować zdrowie, musi mieć dostęp do ponad dwudziestu różnych gatunków roślin. O tej porze roku nie ma lekko. Na szczęście zima jest jaka jest, przynajmniej grzebać nie musi. Na następnym zdjęciu zobaczycie kozły w fazie budowania poroża. To może nie jest kilka do kilkunastu kilogramów nakładanych przez byki ale i osobnik mniejszy. W tym momencie ich zapotrzebowanie na składniki budulcowe są szczególne.

 Było ich dziś nieco. Te zaskoczyliśmy stosunkowo blisko. Chyba to ogrodzenie, tak je nazwijmy, uznały za naturalną ochronę i stosunkowo dobrze zniosły naszą obecność.

 Daleko dalej, w lesie. Bardzo młody kozioł w wyśmienitej formie.

 I tenże w sążnistym skoku.

A tu sarenka uchwycona w dość interesującej pozie :)

Może uda się Wam zobaczyć jak na mnie filuje :)

Momentami nie powiem, nie powiem, jednak gdyby ziemia była przykryta śnieżną kołderką, taki widok miałby inny wymiar. Zupełnie inny.

Niewątpliwą zaletą wspólnego wyjścia był fakt, że porobiliśmy kilka zdjęć sami sobie, a mi szczególnie brakuje zdjęć z terenu. Cieszę się.