Wilki, Tannenberg czyli Stębark i inne historie.

Nie no spokojnie, nie będzie lekcji historii.
W lesie też byłem :)
Po ciężkim tygodniu pracy nie miałem żadnych oczekiwań od dzisiejszej wyprawy.
Po prostu i zwyczajnie chciałem być w lesie.
Nawet planu nie miałem żadnego.
Po pokonaniu kilkudziesięciu metrów, zorientowałem się, że idę wilczym tropem, jedynie wektory naszych tras nie bardzo się zgadzały.
Zawróciłem.
Tropy najspokojniej w świecie przeprowadziły mnie przez ruchliwą szosę i zawlokły do nieciekawego lasu, do którego z własnej woli bym nie zajrzał. Od zawsze wydawał mi się "pusty".
Albo wilki (szły dwa) wiedziały coś czego ja nie wiem, albo mają tam norę. Byłoby to nieco dziwne, bo połowa tego lasu to poręba. Zresztą dziś każdy las w Polsce w połowie jest porębą.

Dawno nie szedłem świeższym tropem i dawno nie widziałem ładniej odciśniętego. Idealnie widać różnicę między piętową opuszką przedniej łapy (ta z prawej) i tylnej. Przednia łapa zostawia przede wszystkim większy odcisk i piętowa opuszka ma charakterystyczny sercowaty kształt. Opuszka tylnej jest owalna, bez tego wcięcia.

W drodze do lasu słuchałem Radia Olsztyn, w którym rzecznik RDLP w Olsztynie, Adam Pietrzak informował o mającym niedługo nastąpić wypuszczeniu dwóch wilków, które są aktualnie leczone i na czas rekonwalescencji umieszczone w przygotowanych profesjonalnych wolierach.
Zadzwoniłem do Pana Adama, ponieważ mówił o wilkach w sposób, który bardzo mi się spodobał. Bez insynuacji, że czynią szkody, że trzeba na nie zacząć polować, naprawdę fajnie.
Zadzwoniłem podziękować za racjonalne i neutralne w emocjach stanowisko wobec tego gatunku.
W sumie rozmawialiśmy chyba prawie pół godziny :)
Ledwo wysiadłem z auta - tropy!
Wszechświat jest niesamowity. Jak to się wszystko zapętla!

Szedłem przez las myśląc wyłącznie o wilkach w wolierze. A to dlatego, że woliera jest przy leśniczówce mojego przyjaciela i to On się nimi zajmuje.

Nie powiem, las był dziś wyjątkowy. Z nieba leciały ogromne płatki śniegu, które w bezwietrznych częściach lasu sprawiały wrażenie, że nigdy nie opadną na ziemię.

No dobra, nie mogę się skupić. Myślę już tylko o kumplu i wilkach. Jadę!

Okolice Grunwaldu mijam jak zwykle z refleksją nad jedną z największych bitew średniowiecznej Europy. Mijając Stębark nie można nie myśleć o tym co się tu wydarzyło.
Iluż mężczyzn po stronie wojsk sprzymierzonych - Litewskich i Polskich jak i krzyżackich stanęło do walki. Lubię te okolice, często tędy jeżdżę, ale zawsze myślę o tych wszystkich, którzy tu zostawili życie.
Dzisiejsza pogoda potęgowała refleksyjny nastrój.

 Myszołów chyba również popadł w jakiś rodzaj zadumy.

 To niemal cud, że udało mi się go "trafić" akurat z tablicą zapowiadającą miejsce bitwy.
Przez chwilę pomyślałem, czy to nie dusza jednego z rycerzy unosi się nad miejscem Jego spoczynku. Ale chyba za dużo filmów się naoglądałem :)

 Jest coś w tych widokach, coś jest.

 Dziś na ziemi lubawskiej już w trakcie godowych śpiewów!

A może wiedział, że myślę o ... Nim?!? :)

Zbliżałem się do leśniczówki.
Zrobiłem fajny reportaż z pobytu. W następnym odcinku pokażę kilka naprawdę ciekawych ujęć, w tym oczywiście wilka!