Warnija - Sarnija.

Sobota wstała mgliście i niestety pochmurnie. Oznacza, że ciemnawo.
Fotograficznie nieciekawie, płasko całkiem i w ogóle.
Większość ludzi preferuje zdjęcia słoneczne, kontrastowe, ja ... no cóż, jestem dziwakiem, więc nie!
Niezbyt przepadam za fotografią oczywistą, przewidywalną, pocztówkową, by nie powiedzieć odpustową.
Absolutnie nie krytykuję, po prostu nie przepadam.
To tak jak z muzyką. Większość społeczeństwa świetnie się  bawi przy disco-polo.
Mają nawet swój kanał w TV ... 
W tym względzie uznałem się za radykalnego odszczepieńca, wyrzutek społeczeństwa.
I nie twierdzę, że mam rację!
W dobie demokracji, czyli rządów statystyki, discopolowcy rządzą! Jest ich przykra większość.
Tym samym dla świętego spokoju sam uznałem się za lewaka, frajera, społecznego odmieńca.
Słucham jazzu, uwielbiam Chrisa Bottiego, kocham Erykę Badu i Macy Gray, niezmiennie od lat mam duszę rockową i rocka nie zdradzę nigdy!
Jak widać dla takiego lewaka jak ja ratunku już nie ma!
Żyję sobie na uboczu mainstreamu, chodzę do lasu, staram się nie przeszkadzać.
No chyba, że ktoś ewidentnie chce skrzywdzić przyrodę. Wtedy wraz z innymi lewakami, odszczepieńcami, eko-terrorystami, staramy się coś tam przedsięwziąć. ;)

W rzeczy samej nie piszę tego, by choć w części bronić "kaszany" jaką w większości tu dziś pokażę. Istotą moich wypraw nie jest bowiem fotografia.
To produkt uboczny, choć miły i oczekiwany przeze mnie.
Obserwacja!
To jest fundamentalne określenie sensu moich wysiłków. Wprost uwielbiam nieoczywistą pogodę i takież pory doby. A że zdjęcia powstają jakie powstają ... cóż, życie :)

Tym razem wyruszyłem w przestrzeń otwartą i zamiast wybrać słoneczne popołudnie, niestety i jak zwykle fotografowałem w najgorszych możliwych warunkach.
Wypada przeprosić, co niniejszym czynię, ale wierzę też, że jakaś część z Was, sącząc poranną kawę i oglądając moją krainę przez kalkę mgły i przedświtu, stwierdzi, że coś w tym jest ... coś jest.
A choćby ta nieoczywistość właśnie i momenty, których w zasadzie się nie widzi lub widzi rzadko.
Nie żebym sugerował, że byłem w terenie w jakiejś dziwnej porze, o nie. To były okolice ósmej godziny, więc spoko, chodzi o to, że we mgle, gdy człowiek się nie skupi, nawet nie zauważy saren, które wybitnie dobrze "rozpływają się" w takiej tonacji barwnej, że tak dyplomatycznie nazwę panoszącą się tego dnia szarzyznę.
A sarna jest zawsze i będzie niezwykle wdzięcznym tematem fotografii.
Jest wprawdzie naszym najmniejszym jeleniowatym ale jakże pięknym.

 Zacznę od zdjęcia całkiem strawnego. Tu wszystko gra.

Ale nie zawsze tak było ...
Pierwsze zdjęcie robiłem w ciemnościach więc chciał, nie chciał, aparat przeszedł na tryb niemal czarno-biały.

Wiem, szału nie ma, ale za godny pokazania uznałem fakt, że sarenka w pierwszym planie leży sobie i odpoczywa, jak gdyby nigdy nic :)
To moment, w którym sarny wstały z legowisk i rozpoczęły śniadanie. Jedna jak widać lubi nieco poleżakować.

A świat piękny był o tej porze i nawet czerń i biel nie była w stanie mu tego uroku odebrać.

Pod nieco innym kątem względem wschodzącego słońca, dominację przejęły niebieskie widma.
Nie koryguję ich balansem bieli, gdyż je uwielbiam, po prostu.

Gdy dodatkowo uda się schwytać w kadr żywiołka jakiegoś, jest świetnie!

Świat niemal monochromatyczny. Extra.

W takim blue-monochromie spotkałem sarnie stadko.
Był wśród nich młody kawaler z parostkami pokrytymi scypułem, czyli w fazie wzrostu.
Spotykam czasami formę żeńską wyrazu scypuł, czyli byłoby "z parostkami pokrytymi scypułą ..."
ale mi ta forma jakoś nie leży. Jeżeli językolog poprawi mnie, to obiecuję do końca życia stosować wskazaną formę :)

Tu wspomniany kawaler odchodzi w prawo. Scypuł zawsze robi wrażenie dużych parostków, ale one takie nie są. To widliczne poroże, posiadające jedynie grot i odnogę, co pozwala mi sądzić, że ten kozioł ma trzy lata. Równie dobrze mógłby być już szóstakiem, ale nie jest.

 Żuraw przez ażur gałęzi. O dziwo tym razem mój niezwykle autonomiczny w decyzjach autofocus, przystał na moje oczekiwanie i wyostrzył na ptaka! Szok!

Poniżej dwa wątpliwej wartości fotograficznej ujęcia, ale muszę je pokazać, bo tak to właśnie wygląda gdy nie wygląda :)))

 W obu przypadkach "sarny morenowe" :)

Świat, a ludzkość w szczególności, niczego nie straciłyby, gdybym tych zdjęć nie pokazał, ale jeżeli jedna osoba, uzna, że chciała zobaczyć sarny, gdy ich nie widać, to już jest super :))
Zwłaszcza, że to odmiana morenowa! ;)

Wytrzymaliście dwa poprzednie zdjęcia, to i z tymi dacie radę :)

 Fajna jest Warmia we mgłach. Majaczące w głębokich planach moreny ... ech.
Takie rzeczy tylko u nas!

Lubię je złapać na szczytach moren.

A gdy kończyłem sesję, zaczęło przedzierać się słońce ... oczywiście! ;)
Gdy plener zbroił się w kolory, ja ... wszedłem do wciąż ciemnego lasu.
Wiadomo - jelenie! :))))