Podaję godzinę w przybliżeniu, bo nie zdążyłem sprawdzić ani femto-, ani atto- ani nawet nanosekund. Jak widzicie błądzę jedynie w ogólnikach czasu, bo sekunda przy attosekundzie wydaje się wiecznością. (jedna trylionowa sekundy, czyli 10 do minus 18 potęgi!)
Mając na uwadze ilość Waszych odwiedzin, która od jakiegoś czasu regularnie przekracza 13 000 miesięcznie, nie pozostaje mi nic innego, tylko Wam podziękować za zainteresowanie, co niniejszym czynię :)
Do rzeczy!
Koniec lutego i marzec są porą, w której byki zrzucają poroże.
Zasadniczo regułą jest, że starsze byki zrzucają wcześniej, młode późnej, niekiedy nawet dopiero w maju.
Młody byk nakłada lżejszy oręż, więc potrzebuje mniej czasu na jego budowę, ale też i nieco później wyciera, więc rekompensuje to sobie przedłużeniem okresu wzrostu.
Poroże, które spędza sen z powiek wielu zbieraczom, z biologicznego punktu widzenia, jest zwykłą kością.
Niestety kultura łowiecka, tzw. trofeizm przyczyniła się do tego, że ludzie przesadnie cenią sobie ten odpadły fragment zwierzęcia.
W wielu przypadkach, po "obchwaleniu się" tu i tam, gnat ląduje na strychu lub w piwnicy i po latach zapomnienia zostaje np. wręczony zakłopotanemu nieoczekiwanym prezentem wnuczkowi.
Gdy nie ma wnuczka będzie zalegał np. na szafie jako, jak to mówi moja psiuła, durnostrojka-kurzołapka.
Co innego na wsi, gdzie zbieractwem zajmują się uboższe środowiska, dla których kilka stów uzyskanych na skupie, poprawia stan budżetu ... bardziej osobniczego niż rodzinnego :)))
W wielu przypadkach mamy tu do czynienia z cudowną przemianą kości w wino!
Ot takie ludowe czary-mary, hokus pokus i abra-kadabra w jednym.
Poroże wypadałoby uznać za dobro odnawialne, ponieważ odrasta każdego roku, co jeszcze bardziej przybliża nas do osobliwego cudu. Cykl przemian kość-wino-kość-wino zostaje zatem zamknięty w samoodtwarzającym się cyklu. Takie perpetum mobile relacji człowiek-zwierzę.
Mnie najbardziej interesuje poroże na głowie byka ... żyjącego byka oczywiście.
Tym samym sobotnie spotkanie wciąż uzbrojonego stada kawalerskiego, sprawiło mi sporo radości.
Od byków dzieliła mnie mimo wszystko pewna odległość, ale kompletne byki o tej porze, to zawsze rarytas.
Tylko jeden ze spotkanych byków był gomułą, czyli osobnikiem po zrzucie, bez poroża.
Pocieszmy zatem oko pięknymi bykami w całej okazałości, bowiem za chwilę, pozbawione swojej dumy, będą przemykać opłotkami nieco zawstydzone.
Na szczęście kawałek dalej, zaczęły wracać skąd przyszły i miałem okazję złapać w kadr piękny okaz! Co za widok!
Pan Gomuła powinien Cię pozwać za szkody w wizerunku!:). Bardzo śmiesznie wygląda cała seria. Jakby jelony miały boksy startowe i w ustalonych odstępach czasu wyruszały w podróż przez drogę:))
OdpowiedzUsuńwłaśnie jakoś tak to wyglądało. A najlepsze, że właśnie rozmawiałem przez telefon i gdy one zaczęły wybiegać, jedną ręką robiłem zdjęcia, drugą trzymałem telefon i przepraszałem interlokutorkę za niedorzeczność tego co mówię i robię, bo wiadomo ... :))))
UsuńGratulacje. I pogoda dopisała. Pozdrawiam, Piotrek.
OdpowiedzUsuńraz na ruski rok się zdarza, że pogoda też dopisze ;)
UsuńPrzepiękne zwierzaki i cudowne zdjęcia!
OdpowiedzUsuńA teraz na spokojnie: ostatnio przyczyniam się walnie do zwiększenia statystyk na Twoim blogu, bo po wielokroć wracam do tych samych wpisów. Oglądam, czytam i się zastanawiam, czasem nawet próbuję coś napisać w komentarzu, żeby nie przemknąć bez śladu... Do poprzedniego posta zaglądałam chyba siedem razy, nie pozostawiając słowa, bo w zasadzie trudno streścić w kilku zdaniach to co by się chciało napisać, powiedzieć... czasami piszesz tak mocno, dobitnie i konkretnie, że już nic więcej dodać nie można. I niech to będzie taki spóźniony komentarz w temacie dzików.
Małgosiu, masz rację, ludzie, którzy są wokół mnie, czyli Ci, którzy mnie znają, no może nie uważają mnie za radykała, ale często podkreślają, że mam zdecydowane poglądy, że jestem wyrazisty. Szczerze to myślę, że to nie są cechy na te czasy. Urodziłem się za późno! Dziś panuje poprawność polityczna, czytaj powszechna udawanka, że wszystko wszystkim pasuje i wszyscy wszystkich kochają. To mi nie odpowiada. Jestem zwolennikiem autonomii intelektualnej, wolności słowa i poglądów. Sam nie chciałbym, aby ktoś mi mówił coś, co wg. niego chciałbym usłyszeć. Wyrażam jasno to co myślę i wierzę, że potrafię obronić swoje poglądy. A jeżeli ktoś sięgnie po argument i mnie przekona, chętnie je zweryfikuję. Jestem konkretny, ale sądząc po ilości Czytelników, najwyraxniej jest jakaś część społeczeństwa, której to odpowiada :)
UsuńKrótko mówiąc, Twoje poglądy są definitywne. Oczywiście trawestując wójta granego przez Andrzeja Grabowskiego w serialu "Blondynka" z Julką Pietruchą w roli głównej.
Usuńraczej są :)))
UsuńPrzepiękne ujęcia. Bardzo trafna uwaga z przemianą kości w wino, przykre, ale prawdziwe.
OdpowiedzUsuńWiesz, nawet nie wiem czy przykre, może tak, ja nawet nie zastanawiałem się nad oceną tej sytuacji. Wielu rzeczy zmienić się nie da, panuje pewien stan rzeczy utrwalony latami praktyk. W zasadzie nie widzę niczego złego w fakcie, że ktoś zbiera poroża, dopóki nie płoszy jeleni i nie rozciąga stalowych lin między drzewami. Lepiej gdy ktoś dokona cudu przemiany poroża w wino, niż miałoby to być np. skłusowane zwierzę.
UsuńGratuluję 300 000 odsłon, choć wiem, że to nie jest priorytetem na tym blogu, jednak to bardzo dużo i należą się gratulacje. Oby dalej ten blog istniał, więc życzę sił, wolnego czasu i przy tym dziękuję ;))
OdpowiedzUsuńOsobiście również wolę poroża na głowach jeleni, ale jak wiadomo i tak je zrzucają, więc jeśli jakieś rzucą mi się w oczy to zabieram je ze sobą. Oczywiście, gdyby trzeba było wyrządzić jakąś szkodę bykom, zdecydowanie bym tego nie robił! Nie zamieniam ich w wino, nie staram się ''opchnąć'' ich naiwnym laikom na OLX. Są ładną ozdobą na regale. Przypominają mi leśne przygody i spotkania, kiedy na nie spojrzę. Z pewnością zrzuty nie są kwintesencją moich wypraw. ;)
Dziękuję, oczywiście nie chodzi o ilość odsłon, bo nie mam na to wpływu, a jedyne co mogę, to starać się. To po prostu jest dla mnie miłe, bo potwierdza sens wysiłku jaki w to wkładam.
UsuńW żaden sposób nie podejrzewałbym Cię o próbę zrobienia jakiejkolwiek szkody zwierzętom! Nie, to nie ja byłem z Marcinem. Ja jestem totalnym samotnikiem i niezwykle rzadko kogoś zabieram :)
A szkoda, bo ten ''kolega'' miał ponoć fajne spotkanie z wilkami. :)
Usuńniczego nie żałuję drogi Mateuszu, niezwykle cenię to co spotykam, co las pozwala mi zobaczyć zachowując przy tym zerowy poziom oczekiwań i roszczeń :)
UsuńP.S. Wiem, z kim pan gadał przez telefon, oraz że chyba szykuje się fajny wpis. Wszystko za sprawą tego, że przeczytałem inną leśną opowieść na FB. :)))
OdpowiedzUsuńBardzo ładne stadko, co do rzeczy wykonanych z poroża to widziałem między innymi żyrandole, stół, elementy kominka, krucyfiks a nawet posadzkę. To był dość osobliwy wystrój mieszkania...
OdpowiedzUsuńnooo ... powiedzmy mocno dyskusyjny ale o gustach się nie dyskutuje przecież :)
UsuńJak najbardziej, w pracy nie takie rzeczy już widziałem ;)
UsuńPoroże ma w sobie jednak coś magicznego ;) (zwłaszcza kiedy się zamienia w wino). Móc w rękach trzymać tak piękny oręż, to jest coś... To trochę jak znaleźć czyiś porzucony miecz sprzed wieków!
OdpowiedzUsuńWłaśnie z takim szacunkiem do nich podchodzę, za nic bym ich nie sprzedał. ;)
Usuńładnie powiedziane - gdy znajdę takie omszałe poroże, z pewnością przypomni mi się Twój wpis :)
UsuńPrawdziwa uczta dla oczu i ducha. Przepiękne zdjęcia!
OdpowiedzUsuńSerdeczności Mario za dobre słowo :)
UsuńZdarza nam się czasami natknąć na malutkie poroża, czasami ogryzione, spróchniałe ze starości, ale raz widzieliśmy gościa, który wiózł na rowerze znalezioną sztukę ... jej wielkość przekroczyła moje wyobrażenie o porożu:-) nie dziwię się, że potem jeleniom wstyd pokazać się na świat bez tej imponującej ozdoby, wyglądają po prostu śmiesznie:-) w bieszczadzkim Smolniku, w cerkiewce na wzgórzu, wisi ogromny "kandelabr" z poroży, ciekawe, czy ze znalezionych, czy z upolowanych; jakoś to nawet współgra z pociemniałymi ścianami, drewnianymi belkami; pozdrawiam z mroźnej krainy.
OdpowiedzUsuńW tym roku fotografowałem byka, którego poroże również kazało mi zweryfikować wyobrażenie na temat ja potężne mogą być tyki :) Kandelabr raczej ze zrzutów, nikt nie rozdziela trofeum po strzale.
Usuń