Jelenie ... wszędzie jelenie! :)

W końcu doczekałem się możliwości opublikowania drugiej części moich sobotnich spotkań z jeleniami. To był wyjątkowy dzień, ale nie ma sensu bym po raz kolejny opisywał uroki dnia.
Przejdźmy do konkretów, czyli emocji.
Bliskie obcowanie z dzikimi zwierzętami zawsze je budzi i zawsze są niesamowite, a ten dzień mi ich nie poskąpił.
To niesamowite jak czasami sprzyjają warunki pogodowe, umożliwiając w zasadzie bezkarne obserwowanie zwierząt.
Jelenie tego dnia były wyjątkowo spokojne. Ich nastrój udzielił mi się całkowicie.
Może to kompletne wyluzowanie pełzające między drzewami było czynnikiem sukcesu, nie wiem.
Bawiłem się podglądając je w rozmaitych konfiguracjach i konstelacjach.
Do tego stopnia byłem rozzuchwalony w tym procesie, że bezczelnie szukałem optymalnych kadrów dla danej sytuacji. Chciałem, by powstał materiał jak najbardziej malarski, jak najmniej dokumentacyjny.
A co, tym razem mogłem sobie na to pozwolić, bo i las mi sprzyjał i jego mieszkańcy.


Poniżej ziewająca łania w niezwykłej okoliczności przyrody.
Aby zrobić to ujęcie i uchwycić ją w tunelu zieleni, położyłem się na mchach, które bynajmniej ani suche, ani ciepłe nie były :)

Tu spóźniłem! Jedna wariatka naskoczyła na drugą, a ja zaskoczony sytuacją zagapiłem się.
Gdy zwolniłem migawkę, uchwyciłem je w jakiejś komicznej pozie, w fazie zeskoku.

Kolejne spotkanie odbyło się już w nieco mniejszej odległości i nie mniej urokliwym miejscu.
Szpicak i trzy łanie zatrzymały się na granicy biotopów - klasyka.

 Coś i tym razem nie ja, przykuło ich uwagę.


Do następnego spotkania doszło już w dorodnym sosnowym lesie.
Szły wolno, nie mając świadomości, że są obserwowane.
W tym miejscu szczególnie nie mogłem ich spłoszyć, bo to ich matecznik. Za chwilę zejdą do wąwozu, w którym zostaną na dłużej. Nigdy tam nie schodzę, by nie zostawiać śladów zapachowych w ich "domu".

No nie wiem, widziała mnie, nie widziała ...


Kolejne spotkanie, a przecież w poprzedniej opowieści były opisane wcześniejsze lecz też z tego dnia(!) było już bardzo bliskie i co tu dużo gadać, niezasłużone. Ot  po prostu fart!

 Najpierw ukazało mi się kilka sztuk.
Stanąłem czekając na rozwój sytuacji.

 Sytuacja rozwijała się ...

 ... aż ostatecznie rozwinęła się w sposób mocno zaskakujący! :)

  Powyżej powtórnie publikuję wspaniały skok młodego szpicaka, bo teraz jest we właściwym sobie ciągu zdarzeń.

 Na końcu peletonu liczącego w sumie około 40-u osobników, "młode chłopaki", czyli kawalerka ;)

Ledwo podszedłem nieco bliżej i udało mi się zrobić bardzo ciekawe fotograficznie ujęcia w cieniu.
Niezwykle mnie ucieszyła ta nietypowa gra świateł.

To może wydać się absolutnie niewiarygodne, ale po godzinie spotykam w zupełnie oddalonym miejscu, inne stado. No szok. Tym bardziej, że tym razem jestem już całkiem blisko.
Radocha jakiej dawno nie pamiętam.

No i taki to dzień proszę Państwa, taki dzień ... :)