wiedziałem ...

Wiedziałem, że ten Bielik, którego wczoraj spotkałem, wróci w to miejsce i dziś! Kilka pozostawionych sosen na zrębie stanowi idealną czatownię dla tego drapieżnika. Już wczoraj przypomniałem sobie, że spotkałem Go w tym miejscu 2 miesiące temu. Biorąc to wszystko pod uwagę, wybrałem się tam dziś jeszcze w półmroku. Musiałem przygotować sobie kryjówkę, zanim pojawi się Jego Wysokość. Tak jak kiedyś pisałem, podkreślam, że nigdy nie buduję żadnych infrastruktur w lesie. Wykorzystuję jedynie naturalne potencjały miejsc, tworzone np. przez nisko opadające gałęzie świerków. Delikatnie poprawiam to co zastałem, a poza tym mam na sobie i przy sobie dodatkowe elementy kamuflażu. Zasiadłem pod wczoraj wybranym świerkiem. Umościłem się i po uspokojeniu oddechu, poprawiłem ostatecznie maskowanie. Wzrok ptaków drapieżnych nie ma sobie równych. Nic, ale to dosłownie nic, nie umknie ich uwadze. Są szczególnie wyczulone na ruch. Nie muszę mówić, że po dwóch godzinach bezruchu odczuwałem każdą kość, a szczególnie każdą gałązkę i nierówność gruntu pod tyłkiem. Siedziałem w bezruchu, bo cały czas kręciły się w pobliżu myszołowy i kruki. Najwyraźniej kawałek surowego indyka, który niechcący musiał mi wypaść z plecaka, zainteresował te ptaki :)  Zwykle chadzam po lesie z surowym kawałkiem indyka ... taki mam zwyczaj. Nosiłbym może jakąś tańszą wieprzowinę, ale muszę się liczyć z tym, że również mogłaby mi nieopatrznie wypaść, a wtedy nie byłoby dobrze gdyby trafiła w dzioby moich ukochanych ptaków drapieżnych. Mają od niej nadkwasotę! Wiem o tym, i mając to na uwadze, chadzam sobie z ... indyczyną - przewidującym trzeba być:) Właśnie miałem się poprawić gdy usłyszałem charakterystyczny głos Bielika. Zamarłem. Jeszcze przed chwilą, z zimna, chciało mi się siku, a kręgosłup odmawiał dalszej współpracy. Przeczuwałem jednak, że nadchodzi wielka chwila. Bielik zakołował nad polanką. Zapomniałem o wszystkim. Walczyłem z chęcią wychylenia się i zrobienia chociaż takich ujęć. Przecież nie mogłem mieć pewności, że On tu pozostanie, że siądzie. Mógł mnie równie dobrze dostrzec. Jednak po krótkim zwiadzie usiadł na ziemi! Co za szok! Był bardzo blisko, nie na tyle jednak by słyszeć dźwięk szybko strzelającej migawki. To była feta! Chodził, kręcił się, podskakiwał. Otrzymałem od Jegomości wszystkie pozy jakie chciałem. Zrobiłem Mu ponad 200 zdjęć. Moim nieszczęściem była jedynie pogoda. Padał deszcz (widać na jednym ze zdjęć, chyba 10-tym) było ciemno. Na szczęście uznałem, że lepiej zrobić zdjęcia z szumami, które są efektem ustawienia wysokiej czułości matrycy i jednak coś mieć, niż starać się za wszelką cenę zrobić zdjęcie bez szumów. Wówczas, jakże często, pozostaje tylko rozczarowanie w postaci zupełnie nieostrych obiektów. W tych warunkach musiałem ustawić czułość matrycy na ISO 2000! No cóż, widać to na zdjęciach, ale widać też Bielika :)

Pobrał co znalazł w jedną szponę i odleciał. Dopiero po chwili usiadł niezwykle ostrożny kruk.

Na jego czarne pióra to już w ogóle nie miałem pomysłu - makabra z tym światłem. (hey, nie ma ktoś z Was nadmiaru gotówki i na tyle dobrej woli, by mnie wesprzeć w zakupie "jasnego szkła"? :))) Żartuję, bez obaw, jeszcze z 10 lat ciężkiej pracy i sam uzbieram :)))

Wracając spotkałem sarenkę. Udało mi się jej nie spłoszyć, choć głowę miałem pełną Bielika!

Ostatecznie wyjście z lasu, klasycznie zakończyłem żurawiami, które dziś dla odmiany pokazuję - miłego, jak zwykle, oglądania :)