na bezbyczu i sarna ... byk!

Dzień, a w zasadzie świt, przywitał mnie deszczem. Lało niemiłosiernie. Nie zmieniło to jednak mojej decyzji ani o trochę. Wyparowałem do lasu, czy też jak mówi pokolenie mojego syna, wbiłem w las! Ze względu na gęste, deszczowe chmurzyska, ciężkie od wody i nisko wiszące nad koronami drzew, świt w lesie nie nastał. Tkwię w przekonaniu, że świt w lesie nie nastał dziś przynajmniej do 11.00. Było ciemno i mokro ... bardzo mokro, bo deszcz w lesie ma oczywistą, choć dziwną właściwość. Gdy leje już wokół jak z cebra, w lesie jeszcze przez jakiś czas nie pada - wszystko przechwytują liście i korony drzew. Niestety każdy system kiedyś, prędzej czy później, się nasyca, korony drzew też. Od tego momentu w lesie pada dwa razy bardziej niż gdziekolwiek, bo pada regularny deszcz plus dodatkowo to co wiatr strząsa z liści i igieł. Ostatecznie dochodzi do kolejnego dziwnego aktu, deszcz już nigdzie nie pada, a w lesie ciągle jeszcze pada, ponieważ w dalszym ciągu korony drzew pozbywają się nagromadzonej wody. Każdy podmuch wiatru to mikrolokalna ulewa. Uznałem, że obcowanie w tym podwójnie przechlapanym środowisku nie ma sensu i "wybiłem z lasu" pod normalny, niezdublowany deszcz, czyli na teren przyleśny. Korzyść z tego też taka, że odzyskałem słuch, bowiem w lesie w czasie deszczu nic nie słychać ... tylko deszcz! W taką pogodę trudno o komfort podchodu czy w ogóle obserwacji, ale mój upór w tej kwestii, nie maleje w żadnej sytuacji. Po jakimś czasie ujrzałem sarnę. Była stosunkowo blisko, choć niska przejrzystość powietrza i mała ilość światła zrobiły swoje. Z drugiej strony muszę przyznać, że uwielbiam zdjęcia wykonane bez kontrastowej obecności słońca. Miłą niespodzianką okazała się obecność potomka. Nie wiem niestety czy to młoda sarenka czy koziołek, ale wyszło uroczo:)