Robienie wszelkiego rodzaju pejzarzydeł, tzw. landszaftów itp. nie jest mainstreamem mojej fotografii, tzn, stosunkowo rzadko podnoszę obiektyw celem utrwalenia widoczków "słodkopierdzących". Do takich ze szczególną starannością zaliczam wschody i zachody nad wodą, których alergicznie unikam, zroszone pajęczyny, grzyby, prześwietlone listki pod słońce itd, itd. Oczywiście popełniam takie foty, szczególnie gdy w kadrze może znależć się jakaś wartość dodana, inna niż tylko (przepraszam, że przy jedzeniu) ... odbicie. Żeby było jasne, robię takie zdjęcia i bez wartości dodanej, więc ze skrupulatnością kadrowej WSS Społem "jadę" tym tekstem również po sobie. Ciężko znaleźć w sobie takie pokłady asertywności, by nie "strzelić" migawką w wodno-wieczorny "pejzarz budyniowy". Dominację stanowią zachody, ponieważ wówczas ludzkość w swojej masie jeszcze nie śpi. Albumy rodzinne cierpią natomiast na proporcjonalny niedobór wschodów, bowiem statystyczny posiadacz urządzenia fotografującego, w tym aparatu fotograficznego, wówczas statystycznie ... jeszcze śpi. Zachód ma w sobie jakiś aspekt ... czegoś, co samo przyszło, wschód niestety wymaga zaangażowania, wysiłku i tymi cechami się te zjawiska głównie różnią. Nawet sam ruch tarczy słonecznej jest egzemplifikacją tej tezy. Słońce rano wznosi się, więc wykonuje pracę, a wieczorem po prostu opada :) Dlatego oglądając z teatralnym zachwytem takie dzieła walę w ciemno - piękny zachód!. Nigdy się jeszcze nie pomyliłem.
Są jednak chwile, gdy nisko nad horyzontem położona nasza gwiazda kochana, czyni z moim umysłem coś takiego, że muszę ten aparat podnieść i cyknąć fotę. Ten post jest tego przykładem. Wyżyłem się sowicie, nasyciłem, długo nie będę musiał czynić czegoś podobnego. Będzie wschód, będzie grzyb i pajęczyna, a niech tam, na pohybel tego bloga, widocznie tak musiało być :)
Że uderz w stół, a nożyce same... Czy teraz trzeba by się oburzyć, a może nawet obrazić? Ha, nic z tego!
OdpowiedzUsuńMnie się takie obrazki podobają i nie mój to problem ;-)))
Pani Ewo, Pani uprawia estetyzację w fotografii pejzażowej, robi Pani rzeczy piękne i ma do tego swój własny styl poprzez często nietuzinkowe "widzenie". ABSOLUTNIE nie jest Pani adresatem tego posta! Pani zdjęcia oglądam z najwyższą przyjemnością. Uczciwe mówię, w omówionym zakresie daleeeeeko mi do Pani. Inna sprawa, że z ogromną niechęcią zakładam szersze szkła, bo zwykle gdy tylko to zrobię na horyzoncie pojawia się jakieś zwierzę i wówczas żałuję, że poświęciłem kolejną okazję dla widoczku :)
UsuńAleż ja do siebie tego nie biorę :-) Uważam, że każdy może robić takie zdjęcia, jakie dusza mu podpowiada - landszafciki, pajęczynki czy jelenie na rykowisku ;-) Ważne jest, żeby było w tym uczucie, a jeżeli cenią to inni, tym większa przyjemność.
UsuńNo, i ja nie mam problemu ze zmienianiem szkła! Mam tylko jedno :-)))
PS. Ależ te polemiki z Panem, Panie Krzysiu, trzymają mnie w formie ;-)
to mnie trzymają, ot i prosty przykład - polemiki ... pole kukurydzy to wiem, ale co to za mika?!? :)
Usuńna chemii się nie uważało: krzemian albo łyszczyk, he he ;-)))
Usuńeeeee ... dobre! :)) akurat to pamiętam, bo chemii uczył mnie sam dyr. Robert Zawadzki, mój późniejszy teść, więc nie mogłem wypaść na głąba :))))
UsuńPodzielam pogląd kolegi, że nad wschodem jednak trzeba się napracować ale podobnie jak Pani Ewa uważam, że dusza jest prywatną własnością i każdy ma prawo ... i sama mam, nie aż tak piękne, ale mam, chmurki różowe, trawki, pajęczyny, wschody, mgły i oczywiście kanie z końskiego pastwiska. I lubię takie fotki oglądać, więc dziękuję.
OdpowiedzUsuńNo, droga Grażynko, w sobotę nie wiem, oj nie wiem, czy nie pojawię się na maruńskich łąkach i wtedy zobaczymy te kanie, jelenie, sarny i wszystkie legendy, którymi to miejsce dzięki Tobie obrosło :):)
UsuńOj, tłok się zapowiada :-)
Usuń