Biała stopa!

Nie żartuję, chyba zmienię tytuł bloga. Wydaje mi się, że "BEZ ŚWIATŁA" najtrafniej oddaje większość tego co wyprawiam z aparatem. Nie dość, że w lesie, nawet w słoneczny dzień zawsze dominuje cień, to nawet gdy wybieram się na otwarty plener, jest to pora doby, która nie daje szans na opuszczenie krainy cienia! Tak lubię, tak kocham i tak decyduję. Powinienem mieć raczej ksywkę "Leśny Hades" :)))
Chyba się uzależniam od przedświtowych niebieskości tej pory roku. Przy dzisiejszym zalewie nienagannych "atlasówek" wolę chyba robić zdjęcia, które są wykradzione z trudnej fotograficznie okoliczności.
Cena jest spora, bo rzadko wychodzą, a jeszcze rzadziej komukolwiek się podobają.
Cóż zawsze trzymałem się z dala od populizmu i jak to powiedział Lord Farquaad w Shreku -

"Rycerze, otwieram turniej rycerski, zapewne wielu z Was zginie, ale jestem na to przygotowany!" :)))
Mnie ta kwestia zrzuciła z fotela, widowiskowo jakiś czas miotała po podłodze, odnowiła zajady i na dłużej pozostawiła zakwasy mięśni brzucha ... tak było!

Zgodnie z tą filozofią, wiem, że większość moich zdjęć nie musi się podobać, ale jestem na to przygotowany :)
Od razu powiem - nie pracuję teraz nad komentarzami typu; ależ skąd, Krzychu, to naprawdę fajne foty ... itp. Nic z tego.
Kradnę, podglądam, przegrzebuję, szpieguję i utrwalam w półmroku w złą i słabą pogodę jak się da i co się da,
Tak w skrócie mogę określić to, co mnie aktualnie kręci najbardziej.

 Ciemne plamy sylwetek koziołka i sarny na długo przed świtem mają jakąś tajemnicę. Z pewnością to samo zdjęcie zrobione za dnia, nie miałoby dla mnie żadnej wartości. Tu sam fakt, że wyszły w miarę ostro jest nagrodą.

O tej porze dnia wszystko jest inne. To przecież mniej znana rzeczywistość.

Nawet rudelki obserwowane ze znacznych odległości, choć są niemal bezkształtnymi plamami, mają to coś. (wg mnie oczyw.)

Biała stopa - tak myśliwi określają teren przykryty śniegiem. Dziś może jeszcze nie była to typowa biała stopa, ale o takiej ... podbielonej można już powiedzieć. Puszcza zaczyna się ostrożnie stroić w zimowe szatki. Uwielbiam to. Niestety z powodu temperatury i ostrego przeziębienia, nie mogłem dziś połazić tak jak lubię. Zajrzałem więc tylko na chwilę do serca Puszczy.

Chyba drugi raz w życiu jestem przeziębiony i nie bardzo wiem o co chodzi :)
No nic, jutro już pewnie będę zdrowy, a jak nie, to przynajmniej będę lepiej udawał zdrowego.

Wiatr kołysał przewodami, a gołębie zabawnie starały się utrzymywać równowagę. Próba pokazania tego jednym zdjęciem jest głupia, ale mocno wierzę w Waszą wyobraźnię :) Sterówki ich ogonów na zmianę rozczapierzały się i zwężały, a głowy chodziły nieustannie góra-dół. :)

A ten gdzie się schował?!?

Można by powiedzieć, że zdjęcie zrobione dżastontajm! (pisz. just on time)

Kwiczoły w ogóle bezpardonowo urzędowały rano na głogach.

A teraz na deser fota, na którą bardzo dziś liczyłem! Wiem, wiem, samochwalstwo, ale zakładam, że mi, amatorowi, wciąż przystoi cieszyć się z własnej pracy. Co innego gdybym to robił zawodowo! Ooooo, wtedy nie wypadałoby, wtedy musiałbym być ciągle niezadowolony ze swojej pracy, a nawet klasyczny foch byłby mile widziany.

No powiedzcie, że jest coś w tych porankowych niebieskościach!
ISO 1600 dało miłą oku miękkość, a drzewa zbudowały takie plany, na jakie długo czekałem.
Gdybym dysponował takim wypchanym koziołkiem i takąż sarenką (tfu! obym nigdy nie dysponował!!!) ustawiłbym je dziś dokładnie w tym miejscu. Na szczęście Bogini Lasu zadbała o moje interesy ;)

Na koniec już tylko pozostaje mi przeprosić za subiektywizm, egocentryzm i słabo kontrolowany ekshibicjonizm fotoideologiczny, ale raz na jakiś czas każdy, nawet Leśny Lud, potrzebuje podzielić się nieco ... sobą ;)