Jacuś - Mały Tropiciel!

Jest takie miejsce w "mojej" Puszczy, gdzie dwa spore jeziora, niemal stykają się brzegami. To "niemal", przecięte jest ciekiem, małą rzeczką łącząca dwa akweny. I to "niemal" ma jeszcze jedną właściwość - jest zabudowane wsią o niezwykłej, tym samym, lokalizacji. Gdybym tą wieś zobaczył w jakimś filmie, uznałbym, że scenarzysta przegiął, że tak zachwycająca rzeczywistość nie ma prawa istnieć. Łajs, tak nazywa się to miejsce. Wieś założono w 1708 roku. Leży praktycznie na granicy Warmii, na historycznej granicy ziemi Galindów i Sasinów. W trakcie moich rozlicznych wędrówek wielokrotnie przejeżdżałem przez Łajs. Wiecie jak to jest, gdy mija się kolejną i kolejną wieś, z którą nic nas nie łączy. Rzuci człowiek okiem, sklasyfikuje - fajna, nie fajna i jedzie dalej. Elementem, który zaczyna w istotny sposób nas  łączyć z danym miejscem, są ludzie. Po prostu i aż ludzie. I właśnie od wczoraj, nigdy już nie przejadę przez Łajs ot tak sobie, tak bezimiennie, niemal obojętnie.
Tydzień temu, na profilu Nadleśnictwa Nowe Ramuki ogłosiłem kolejne pytanie w ramach konkursu "Mały Tropiciel". Jacuś, sześciolatek z Łajsu, okazał się tropicielem wiedzy, tropicielem prawdy. Niezwykle ucieszył mnie fakt, że zgłosił się mieszkaniec jednej z "leśnych wsi" Puszczy Napiwodzko-Ramuckiej. Dociekał, szukał poprawnej odpowiedzi sięgając po dostępne Mu środki i możliwości. Tak mi tym zaimponował, że zaproponowałem wspólną wyprawę do lasu i naukę rozróżniania podstawowych tropów. Bardzo mi zależy na propagowaniu przyrody wśród najmłodszych.
Po ustaleniu szczegółów wyprawy z Mamą Jacka, wybrałem się w niedzielę w odwiedziny i na wspólną wyprawę.
Przed wymarszem zaproszono mnie na kawę i ciacho własnego wypieku. Jacek, niezwykle sympatyczny mąż Kasi, zaparzył pyszną kawę, która wraz z ciastem cytrynowym, okazała się delicją dnia. Kapitalna otwartość i bezpośredniość mieszkańców domu, zaskoczyła mnie. W końcu jestem jakimś dziwakiem z miasta, który pokochał las ... czyli Ich, nie zawsze łatwą, codzienność.
Starszy syn, Damian, rozpoczął naukę w Technikum Leśnym w Białowieży. W pierwszej chwili, pomyślałem w sposób typowy dla mieszczucha - ale ma fajnie, Białowieża, Hajnówka, Puszcza i w ogóle! Po chwili dotarło do mnie, że w zasadzie w Jego życiu niewiele się zmieniło w zakresie atrakcyjności okolicy. Urodził się w sercu Puszczy i wyjechał uczyć się do serca innej Puszczy.
Z mojego punktu widzenia, historia na świetną książkę, chociaż wiem, że dokładam do tych obserwacji wiele naiwnego romantyzmu, którego często po prostu nie ma. Ale na tym polega postrzeganie z różnych punktów odniesienia.
To jest właśnie moment, w którym przypomina mi się historia, gdy zabrałem na stopa pewną babuleńkę. Gdy chciała wysiąść, pokazała mi swoją chałupkę pod lasem. Mówię do Niej - pięknie Pani mieszka!
Ona, bez chwili zastanowienia odpowiedziała - latem, synku, latem ...
Wiedziałem co dla Niej musi oznaczać zima w takim miejscu.
Cała romantyczna otoczka wokół takich miejsc, mija wraz latem, ale ludzie miasta, będą zawsze widzieć przeważnie tą literacką stronę odludzia.

W międzyczasie do moich Gospodarzy, przyjechali przyjaciele z Krakowa.
Wybraliśmy się na wspólną wyprawę. Jacuś, zyskał kumpla, równolatka i kompana do niekończących się zimowych wygłupów. Ich zabawa okazała się niezwykle wdzięcznym tematem fotograficznym.
Muszę jednak podkreślić, że ile razy zechciałem coś omówić, pokazać, wytłumaczyć, chłopcy zamieniali się w słuch. Gdy klęknąłem by opisać trop dzika, Jacuś klęknął obok mnie i naprawdę skoncentrowany słuchał.
Córka krakowskiej przyjaciółki Kasi, miała trzy latka. Jak Ona wytrzymała trzygodzinny spacer i wygłupy ... nigdy nie pojmę! :)
To, że sześciolatkowie są niezniszczalni, było pewne, a obserwowanie Ich, jedynie utwierdzało mnie w tym przekonaniu.
Zobaczcie kilka kadrów z tego niezwykle sympatycznego spaceru.
Unikalności spotkania, doszukuję się w zaskakującej otwartości Kasi, mamy Jacka, która miała odwagę zaprosić nieznajomego "dziwaka" na wspólną wyprawę ;)

Tu, w przydomowym ogrodzie, Jacuś ze swoim dziełem-rzeźbą. W tym momencie jeszcze słabo Go znałem, ale przyznacie, że te oczy zapowiadają niezłą "rozróbę" :)))

W lesie, niemal każda okazja została wykorzystana dla zabawy.

W końcu po co ma się starszego brata? Damian zrobił to jak należy. Reklamacji nie było! :)))

Każde drzewo, górka, zaspa ... wszystko było oazą niekończących się możliwości do szalonej zabawy.

Pierwszy założony cel został osiągnięty. Dotarliśmy do malowniczej, wprost bajecznej polany śródleśnej, pociętej w każdą stronę tropami i śladami zwierząt.

Kasia co chwila "reperowała" Jacusia. Tony wydobywanego zza kołnierza śniegu i poprawianie rozwichrzonych warstw ubrań, wymagało matczynej obecności.
Gdyby ktoś dziś chciał nakręcić kolejny odcinek "Kevin sam w domu", mam idealnego kandydata! :)

Sekundę po "serwisie" Jacuś z niezmiennym wdziękiem, powtórnie i powtórnie lądował w śniegu.

Zaraźliwy uśmiech Jacka ani przez sekundę nie znikał z twarzy :)))

Kiedy zbliżaliśmy się do kolejnego celu - Głęboczka, czyli ukrytego w lesie jeziorka, wydawało się, że dzieciaki mają serdecznie dość.
Jakież to było mylne :)))

Najmłodsza przyszłość Krakowa zaległa wprawdzie na lodzie, ale ...

... tylko na chwilkę, by zerwać się i konsekwentnie rajcować ile sił w nóżkach. Sprawdzanie smaku warmińskiego śniegu, bardzo przypadło Jej do gustu.

W tym samym czasie w chłopaków wstąpiły trzecie siły! To już chyba rycerze Jedi!
Damian na wszelki wypadek przygotował klasyczną broń i czekał aż cel sam się ujawni.

No i się ujawnił! :)))

Potem już było tylko gorzej! :))) Zgodnie z dewizą Hitchcocka, film zaczął się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie stale rosło!

Dobrze, że Damian był z nami, bo momentami trzeba było dyscyplinę wprowadzać twardą ręką :)

Droga powrotna, jak sądziłem, miała przebiegać w "wyczerpanej atmosferze".
Koń by tego nie wytrzymał, ale ...

... myliłem się! Na Jacusiu można było polegać do ostatniego spacerowego kroku! :)))

Niezwykle miła, nowa i fajna znajomość. Wierzę, że w Jacusiu obudziła się pasja "Małego Tropiciela". Mam też nadzieję skorzystać z zaproszenia Kasi i Jacka i jeszcze kiedyś spotkać się z Nimi w tym wyjątkowym miejscu na Ziemi.
Puszcza ma wiele twarzy, różne są jej oblicza. Poznawanie jej mieszkańców ... wszystkich mieszkańców, jest niezwykle wciągające. :)