i tylko całuj mnie!

Zacznę od końca jak w niektórych filmach. Dzień zamknąłem na rzece Łynie. Chciałbym  móc powiedzieć, że tak miałem w planie i że osiągnąłem wcześniej zaplanowany cel. Nie mogę!

W drodze powrotnej zatrzymałem się blisko rzeki. Kaczki miały mnie w nosie i o to mniej więcej chodziło. Usiadłem nad brzegiem i po chwili ptactwo przyzwyczaiło się do mnie.

Można bez końca patrzeć na reakcje wody pod wpływem dynamicznych zwrotów samców.

W niektórych miejscach woda była jak lustro, tym ciekawiej było patrzeć na zachodzące w niej zmiany.

Niektóre pławiły się w ... rachitycznym słońcu.

Ta parka po prostu ucięła sobie drzemkę i już!

Były też zwolenniczki spacerów ... nad rzeczką, opodal krzaczka ...

 Były popisy i ...

... oklaski :)


Całość spektaklu przebiegała jednak pod znakiem miłości i zalotów. Poniżej kilka kadrów z czułych relacji, o które trudno było kaczki podejrzewać. Te całusy, nie ukrywam zaskoczyły mnie na maksa! Chyba nie jesteśmy jakoś szczególnie oryginalni czy wyjątkowi :)

Wiedziałem, że rozrabiają, że naskakują, podskubują się i ganiają, ale te 100% -owe całusy ... szok!
Muszę im poświęcać coraz więcej czasu!

Pobyt nad rzeką kończę zdjęciem z niejakim zacięciem ... nie chodzi mi tyle o próbę zrobienia tzw. ładnego zdjęcia, tylko o to, że podczas próby zrobienia tej fotografii omal nie wpadłem do wody. Zejście nad samo lustro i kucnięcie w tym miejscu, wymagało zacięcia :)

Teraz już mogę przejść do meritum!
Cała wyprawa nad rzekę była wyłącznie próbą odreagowania pewnej sytuacji w lesie.
Do Puszczy wybrałem się po opanowaniu miliardów bakteriozo, które uwaliły się, by konsekwentnie szkodzić memu gardłu. Tona imbiru wsparta cytryną zrobiły swoje, choć wcześniej z kichawy poleciała mi krew. Śluzówka nosa nie poradziła sobie z katarem i aspiryną. OK. Pal z tym.

Nie miałem za dużo siły, w mięśniach typowa wata. Kiedy jednak pokonałem pierwsze kilkaset metrów, zapomniałem o chorobie. Obudziłem odyńca. Wystrzelił spod świerku 15 metrów ode mnie. Spał.
Na śniegu świeże tropy byków! Jeden wydaje się być potężniejszy. Jego tropy odciskają się głębiej i są nieco większe od pozostałych. Oceniłem, że przeszły 2-3 godziny wcześniej. Założyłem, że dotarły do bezpiecznego miejsca i stoją gdzieś ukryte, bo wiał silny wiatr, a jelenie tego nie lubią. Ograniczają wówczas przemieszczanie się do minimum, do zera. Ślady zaprowadziły mnie do starego lasu sosnowo-świerkowego mocno poprzerastanego 3-4 metrowymi grabami. Jelenie to lubią. Czułem, że zbliżam się do celu. Podłoże wymarzone! Śnieg przy -2 st. C. jest cichy, a ukryte pod nim wilgotne liście przestały szeleścić.
I kiedy tak cieszyłem się, że cicho stawiam nogę za nogą usłyszałem jak ruszyły. Charakterystyczny trzask gałęzi uderzanych porożami. Błyskawicznie oceniłem kierunek ich ucieczki. Ustawiłem się i czekałem. Było jasne, że przebiegną przede mną. Były bardzo blisko. Pierwsze trzy pokonały przesiekę w takim tempie i jednym susem, że nawet nie zdążyłem nacisnąć na migawkę. Ostatni byk poruszał się nieco wolniej. Nie muszę pisać, że rano było po prostu ciemno. Migawka trzasnęła w tempie 1/200 sekundy. Okazało się, że to sporo za mało na tego byka, ale nie mogę się powstrzymać przed pokazaniem go, bo ma niezwykle ciekawe poroże,

No i jak po takiej zwałce nie zająć się drobiarstwem?!? ;) Musiałem!