biegun zimna!

Wyposzczony byłem jak ta czy tamta lala, ale nie pytajcie mnie o jaką lalę chodzi. Gdy byłem mały, używało się takiego idiomu "jak talala" i już. Nie sądzę, żeby nawet wtedy, ktoś wiedział co to za lala. Rzecz w tym, że nie byłem w lesie od niedzieli! Koszmar jakiś.
Postanowiłem, że spędzę sobotę w Puszczy bez względu na pogodę.
Nie powiem, trafiłem świetnie ... minus piętnaście stopni!

Dzień zaczynał się niezwykle:

 Nad ośnieżonym polem, na skutek mrozu, unosiło się coś, ale co? Nie wiem! :)

Gdy tak rano robi się zdjęcie ze światłem, mimo tego, że to tylko domniemane światło, wychodzi niemal monochromatycznie.

Dotarłem do lasu, a wciąż dominował półmrok i pozorne światło odbite od śniegu. Nie zmienia to faktu, że ISO powędrowało do 1000.
Chmarę jeleni zauważyłem niestety chwilę za późno. Już byłem obserwowany. Dlaczego? To bardzo proste - przy tej temperaturze śnieg tak potwornie skrzypi, że wiedziałem co mnie czeka. W zasadzie co mnie nie czeka, czyli nie czekała mnie możliwość podejścia zwierzęcia. I zgodnie z przypuszczeniem, gdy przytknąłem oko do wizjera, łania patrzyła już centralnie w obiektyw.

 Wycofałem się, bo od tej strony na podejście nie było już szans. Kolejny krok zakończyłby to wczesnoranne spotkanie. Niestety z drugiej strony również nie udało mi się do nich dochrzęśćić, bo o podejściu mowy nie było absolutnie.

Poszedłem wgłąb lasu. Szło się bardzo ciężko. Śniegu jednak ostro dopadało. Nogi grzęzły w białym puchu. Ponowa, czyli okres zaraz po opadzie śniegu, to niezwykle wdzięczny moment. Ocena świeżości tropu staje się prostsza. Ale nic nie mogłem zrobić z hałaśliwością każdego kroku. Z daleka dostrzegłem dwa byki. Ten młodszy jest na zdjęciu. No powiedzmy, że jest, ale wierzę w Waszą spostrzegawczość.

Ten drugi czochrał porożem o konary świerku. Podjąłem beznadziejną próbę podejścia go. Efekt okazał się taki jak próba - beznadziejny!
Szkoda, bo to był piękny okaz.

Załamany "skrzypczeniem" usiadłem na skraju polany i postanowiłem czekać. Po drodze widziałem przewrócony, wyłamany pal po lizawce. Wróciłem po niego, przytachałem i zrobiłem z niego siedzisko. Było całkiem wygodne, ale od wygody nie robi się ani o drobinę cieplej. Mimo wszystko nastawiłem się na cierpliwą nasiadówkę. Rozgrzane wcześniej ciało gwałtownie stygło. Wiedziałem, że moja cierpliwość nie potrwa długo.
Coś musiało się wydarzyć i się wydarzyło ... przyleciały sikorki ... nie będę tego komentował.

 Były ubogie.

 Były sosnówki. To mi nieco poprawiło humor bo nie są codziennością.

I nagle to co miało wyjść ostro wyszło jak wyszło, a to co nie miało prawa wyjść ostro, wyszło bardzo ostro :) No trznadle też były.

Siedziałem ponad godzinę, a przy tej temperaturze to okazało się nie najlepszą decyzją. Wiatr strącał śnieg z drzewa pod którym siedziałem. Najgorzej, że robił to prosto za mój kołnierz!
Ruszyłem w dalszą drogę.

Daleko nie odszedłem i nagle ... no!

 Przebiegła przede mną "niezbyt przebiegła" łania.

 Kręciła się w tą i z powrotem.

Jej potomek również.

Las był wyjątkowo uroczy.

Na zakończenie trafił się jeszcze koziołek.

A później przeniosłem się w inną część Puszczy. Ku mojemu zdziwieniu, około 30 kilometrów dalej było tylko -8 stopni! Wcześniej trafiłem na jakiś cholerny biegun zimna!

To zdjęcie dedykuję wyłącznie spostrzegawczym :)))