Tajemnice świtu.

Dzień do dnia jest niepodobny, każdy świt jest inny, a ten był w jakiś sposób wyjątkowo fotogeniczny.
W takich sytuacjach nawet zwykłe kadry "dostają przypraw".

Poniższy widok to w gruncie rzeczy nic takiego, ot przydrożne bagno otoczone robotami ziemnymi.
Jednak ubrane w mgliste szatki odpowiednio podświetlone, nabiera odwagi, by zaprezentować się dumnie i w pełnej krasie.

Niestety większość takich świtów spędzam w lesie, a ten nie stwarza możliwości pokazania Warmii w świetlistościach mroźnego poranka. Z tego powodu dziś trochę dłużej pomarudziłem w terenie otwartym.

 Nawet pospolita sikora bogatka liźnięta porannym światłem "gra" nieco inaczej.

 Za Klebarkiem - zwykle nic szczególnego, a nawet powiedziałbym nuda, ale dziś ...

 A gdy jeszcze trafia się taki kąsek! Widoczne frędzle ścieranego scypułu to już absolutny bonus!

Fotografowałem sobie przecudnej urody trawy, gdy tymczasem w drugich planach ... ;)

Oczywiście żartuję.
Optyka jak to często bywa, ignoruje mnie i skupia się na czymś zupełnie innym :)))
Ale wiecie co? Nie uznaję tego typu zdjęć za zmarnowane, one mają jakiś urok ;)

 Na szczęście "dorwałem go" już po chwili.

 

A to chyba jego brat ukryty nieco dalej w zmrożonych trawach.

Kilka kilometrów dalej obserwowałem walkę bielika z krukiem. Walka to może za dużo powiedziane, one zawsze się ganiają. Tak już mają. Żyć bez siebie nie mogą, ale kiedy mogą przepędzają się. Taka toksyczna przyjaźń :)

W najśmielszych snach nie mogłem przewidzieć, że ostatecznie wlecą mi na tarczę wciąż widocznego księżyca!

Nie ukrywam, że to zdjęcie mocno mnie ucieszyło.

W tym samym czasie, po drugiej stronie rudelek wypasał się na pagórkach. Swoją drogą to ciekawe jak różnie fotografuje się niebo. Ostatnie dwa zdjęcia powstały w odstępie 2-3 minut.

Dwa kolejne zdjęcia to tzw. zwyczajne foty zrobione ze światłem, czyli tak, jak nie bardzo lubię. Czuć jednak ciepło porannego światła.

Do następnych trzech ustawiłem się już w tzw. kontrze czyli tym razem tak jak lubię.

Poniżej kolejne dwie obserwacje.

 

W tym zdjęciu, nie ukrywam, zafascynowała mnie tekstura tych drzew jak i nietypowa ich kolorystyka. Zdjęcie wydaje się niemal 3D. Takie rzeczy tylko wiosną!


Sfotografowanie tej "wariatki" wlocie i z bliska graniczy niemal z cudem!

To ten sam poranek z przedostatniej opowieści, czyli zaczynający się dzikami na polu.
Duża obfitość wszystkiego. Potem jeszcze las dołożył swoje. Co za dzień!


A kurcze, wrzucam tu jeszcze dzisiejszego boćka, bo gdzie ja go potem wstawię?
Pojechałem dziś rano, zrobiłem tylko jego i co? :)