Ubrać się w świt!

Dziś w ramach myśli otwierającej nie będę się zbytnio wysilał i napiszę krótko i na temat:

... rano to rano!

Krzysiek Leśny Mikunda

Chciałbym, żeby te trzy słowa zostały sentencją powtarzaną przez pokolenia jak choćby Melchiorowskie "cukier krzepi!"
To by było coś ale wiadomo ... ja nie Wańkowicz, o świcie 95% społeczeństwa śpi, a cukier wpierniczają wszyscy. 
Trudno, nie wybrałem najprostszej metody na zdobycie umysłów społeczeństwa, przypiąłem się do świtu, a tego zejść się nie da, w piecu się tym nie napali, a i ubrać się w świt nie jest najłatwiej.

Ubrać się w świt ... eeee, fajne! Dobra, już wiem jaki będzie tytuł tej opowieści :)

I o co mi tu z tym świetm ... aaa, że ładnie jest rano!
No to zapraszam:

 Ta praca ma oczywisty tytuł - bociany! Przecież to oczywiste.

Jak widać w porannych kałużach toczy się całkiem poważne życie. 

Ciężka orka na ugorze w pierwszych, jeszcze mocno nieśmiałych promieniach słońca.

Przy wodopoju. Chyba szpak ... pewności nie mam.
Mogłem napisać, "prawdopodobnie szpak", byłoby jakos ładniej. Co to za wyraz ... "chyba"?!? Okropny!
Więcej go nie użyję!

O tej porze w powietrzu jest tyle dziwnego widma, że wszystko wygląda inaczej, plastyczniej i baśniowo bardziej.

Lotki prawego skrzydła wychwyciły pierwsze promienie. Takie tam poranne smaczki. 

Gdzieś między ziemią, a niebem.

Ktoś odgadnie tytuł tej pracy?
No dobra, podpowiem - żuraw! ;)
Jestem pewny, że go widzicie :)))
Przy okazji przyznajcie, że warmińskie pofałdowania mogą obudzić uczucie miłości do tego regionu.
U mnie obudziły. 

To kiedyś Edward Cyfus (prawdziwy Warmiak!) w niezapomnianym cyklu kłobukowych opowieści starej Gazety Olsztyńskiej, napisał, że Warmiak oderwany od swojej ziemi, wywieziony, pierwsze za czym tęskni, to właśnie za ukształtowaniem terenu, za morenami i pofałdowaniammi. Pod tym względem urok Warmii jest niepowtarzalny w swojej urodzie. Wszelkim lodowcom dziękujemy za ciężką ale jakże twórczą pracę!
Lodowiec to musiało być wymagające monstrum, wracał tu trzykrotnie poprawiać swoją robotę. Musiał być ciągle był niezadowolony ze swojej "rzeźby". Ostateczne powstało dzieło wyśmienite!

Z cyklu "sięgaj gdzie wzrok nie sięga" :)



A na naświetlonej części pola, zupełnie inna gra świateł.

 Bociek jakby wsłuchany w rytm jądra Ziemi.

W poprzedniej opowieści pokazałem start tego kaczora i mnóstwo poderwanej wraz z nim wody, ale nie mogę nie pokazać wyjątkowych okoliczności przyrody w jakich go obserwowałem.
Uroczysko.



A skoro już zawędrowaliśmy do lasu ... 

Przednia łapa samca! Basiora znaczy. Ogromna i świeżuteńka. 
To tylko kwestia czasu, spotkamy się na pewno. Kręcę się po jego rewirze od 4 lat. 
Do tej pory spotkaliśmy się raz, więc czas najwyższy na kolejne spotkanie.
Statystyka zaczyna już pracować na moją korzyść. ;)



I na zakończenie te kruszynki w ładnej grze śródleśnych świateł.

 Tu z budulcem w dzióbku.

I weź człowieku to maleństwo wypatrz! :)