Warto było się ubabrać!

Przede wszystkim rano było tak ciemno od mgły i chmur, że las nie wchodził w grę. Postanowiłem pokręcić się po tzw. okolicy. Otwarta przestrzeń wydała mi się jedyną szansą na wykorzystanie skromnej ilości światła.
Decyzja spodobała mi się, tym bardziej, że dawno nie wyglądałem poza las.

Zaczęło się nie powiem, nie powiem ... że tak powiem.
Udało mi się jakoś oswoić z lisem. Pozwolił mi na niesamowicie bliską sesję.
Niestety było bardzo wcześnie, a mgła osiągała w tym miejscu gęstość bitej śmietany.

Oczywiście zrobiłem mu wiele zdjęć, w tym wiele nieostrych, ale to z języczkiem musiało wyjść :)
Spojrzał na mnie i się oblizał ... ciekawe. Myślę, że nieco przecenił swoje możliwości :)

Ciężko było w tej szarudze zrobić jakieś imponujące zdjęcie ale lisa na lodzie musiałem pokazać.

Gdy go zauważyłem, było całkowicie ciemno. Przynajmniej tam gdzie stał. Potem na szczęście przemieścił się w jaśniejsze miejsca.

Spotkałem myszołowa, który również pozwolił mi blisko podejść, nawet bardzo blisko ale w momencie robienia zdjęcia zerwał się i ... wyszło jak widać.
Miało być pięknie, wyszło jak zawsze ;)

Fakt, faktem, mimo braku światła można było cieszyć oko krótką perspektywą.

Po raz kolejny tej zimy spotykam żurawia.
Mocno ascetyczna sceneria i przenikliwa wszechszarość stworzyły kadr trochę jak z niemego kina.

 Uwielbiam warmińskie rozlewiska. Bez nich polski krajobraz wiele by stracił. O ich znaczeniu przyrodniczym nawet nie wspomnę ale oczywistym jest, że tej wartości przecenić się nie da.
Na tym akwenie gniazdują m.in. bąki i wiele gatunków kaczek.

Trzeba przyznać, że Pan Bielik zbudowany jest głównie ze skrzydeł.

 Zawsze chciałem tu być z szerokim szkiełkiem. W końcu się udało.

 Biała kreska ...  no co? ;)

Brzozowy ażur.


Nad zbiornikiem wodnym w Patrykach wydarzyło się przełamanie frontu. Chwilowe, bo chwilowe, ale konsekwencje mnie uradowały.

Następowały po sobie interesujące zjawiska.

W pewnym momencie świat, przynajmniej ta jego część, którą widziałem, wyzłocił się jak ruski uśmiech w latach osiemdziesiątych.

Przyroda chyba postanowiła zrekompensować poranne niepowodzenia z myszołowem i udało mi się
w tej magicznej chwili wykonać kilka kadrów z nim właśnie w roli głównej.

Złota kraina!


Na sam i do tego zupełny koniec, udało mi się jeszcze podejść sarny polne. Niestety wdrapując się pod stromą skarpę, straciłem kontakt z ziemią. Wykroczny but postanowił chyba zjechać na sam dół skarpy. Na szczęście by na mojej nodze połączonej jakimiś nerwami z moją głową, czyli jakby najbardziej ze mną. A ja, przyzwyczajony do tej nogi niezbyt godziłem się na to nagłe z nią rozstanie. Próba pozostania za wszelką cenę z nogą stawiała mnie przed dość skromnym wyborem - albo polecieć za nią na dół skarpy, albo ją powstrzymać, czyli wywrócić się w grząskie błoto. Wybrałem to drugie.
Ręka na której postanowiłem się podeprzeć wjechała w błocko do nadgarstka ... świetnie! Za chwilę miała trzymać aparat! No nic, szybkie wytarcie w spodnie i dalej pod górkę :) Sarny chyba usłyszały rumor wywrotki i nieco odeszły.

Mimo wszystko uznałem, że dla tej fotki warto było się ubabrać :)))