Bajka o kopciuszku.

Kopciuszek, no właśnie - ten ptak, jak bohaterka bajki, posiada ukryte piękno.
Schowany w cieniu liści, na pierwszy rzut oka, wydaje się małym czarnym, wyglądającym na usmolonego ptaszkiem.
Gdy jednak będziemy mieli szczęście ujrzeć go w świetle słońca, dostrzeżemy niepodważalny urok. Czarne piórka dostają trójwymiarowego blasku, przejaśnienie podbrzusza i delikatnie na pomarańczowo zabarwione spody sterówek, tworzą niebywale strojną szatę.
Gdy samczykowi przyjdzie do głowy ogłoszenie swojego rewiru, zajmuje eksponowane stanowiska i niestrudzenie śpiewa. Wydaje się być wówczas zwycięzcą bez strachów i lęków. Zadziera głowę, przyjmuje niezwykle dumną postawę i mimo niewielkich rozmiarów, z daleka zwraca na siebie uwagę.
Ten gatunek jest ozdobą podmiejskich dzielnic. Przykuwa uwagę nie tylko wydawanymi "trzaskami" ale również swoją ruchliwością. Latanie opanował w stopniu przynajmniej wyśmienitym!
Przed moim domem rośnie wiele drzew. Topole, buki, brzozy i świerki. Za każdym razem wstrzymuję oddech, gdy widzę jak kopciuszki z prędkością światła wlatują w ciasne meandry i korytarze gałęzi. To wydaje się nienormalne, że one nadążają z postrzeganiem, oceną odległości i reakcją na zmiany. Wprawdzie staram się to ocenić moim umysłem, a w porównaniu z lotem kopciuszków, poruszam się jak czołg względem bolidu F-1 by nie powiedzieć, że jak zamrożony kurczak w lodówce względem sokoła. Ich układ nerwowy musi być arcydziełem. Lecąc w plątaninie gałęzi, muszą je przede wszystkim zauważać, czyli oko wysyła impuls do mózgu, ten to interpretuje i zamienia na decyzję, ta w postaci kolejnych impulsów jest wysyłana do mięśni skrzydeł, one to wykonują i następuje zmiana toru lotu. Napisałem to w najbardziej lapidarnym, by nie powiedzieć brutalnym skrócie, a gdy spojrzycie na kopciuszka, który pokonuje np. 20 metrów między gałęziami w ciągu jednej sekundy ... rzecz wydaje się być z innego kosmosu! Wyobraźcie sobie ile to zmiennych, ile obserwacji, zmian decyzji i kierunków lotu ... w jedną sekundę!
Gdyby ktoś mój umysł "wstawił" w ciało kopciuszka, niechybnie zabiłbym się o pierwszą napotkaną gałąź. :)

Żeby było jasne, to spostrzeżenie dotyczy wszystkich szybkich lotników, a przecież są szybsi. W świecie owadów są ich tysiące. Start muchy jest fenomenem, ale to temat na inny post.

Tymczasem wróćmy do kopciuszków i przyjrzyjmy im się nieco :)

 To dorosły samczyk na czaszy mojej lampy ogrodowej :)

Tenże na wysięgniku karmnika.

To młody osobnik, ale niczym lew u wrót Zakazanego Miasta, zajął pozycję dumną, eksponowaną i władczą. Pewne cechy gatunku jak widać ma "wpojone" od dziecka :)

 Ja tu rządzę! No! ;)

Dorosła samiczka ukryta w cieniu liści. Nie jest już tak strojna jak samczyk, ale wiadomo, musi być niewidoczna gdy siedzi na gnieździe. Tu nie ma miejsca na lans, brylantynę i świecidełka :)

Być może to jej maleństwo w pierwszej chwili po opuszczeniu gniazda. Jeszcze nieco niestabilna postawa, ale już ogromna ciekawość świata.

Próby wieczornych zdjęć w czasie lotu ... palą na panewce :)

 Ale awanturę udało mi się zamknąć w kadrze! Zadziorny Jegomość :)))

Tu w trakcie typowego dla nich skrzeczenia czy bardziej wydawania trzasków :) nie wiem jak to określić, ale nie wyobrażam sobie tego nie słuchać przez uchylone okno.

Moim próbom uchwycenia kopciuszków, z zaciekawieniem przyglądał się kulczyk.

Ku mojemu zaskoczeniu dzwońce szykujące się do drugiego lęgu, zbierały materiał do budowy gniazda, również na terenie mojej działki.
Miło, miło :)