niestety słońce! ;)

Trudno jest wybierać się do lasu wyłącznie w dobrą pogodę. Co jakiś czas trzeba też iść, mimo tego, że świeci słońce ... niestety.
Słońce nie jest moim sprzymierzeńcem. Nie lubię. Las wydaje mi się odarty z magii i potencjału ciekawych obserwacji. Nie ma tej tajemniczej emanacji typowej dla wilgotnych, mglistych dni czy momentów przed świtem.  Oczywiście to wyłącznie moja wydumka, bowiem słoneczny dzień nie pozostaje w konflikcie z aktywnością zwierząt, a po okresach ochłodzenia, wręcz je pobudza.
Dlatego jak powiedziałem, czasami w taką pogodę z odrobiną niechęci ale również wyruszam do lasu.:)

Szczęśliwie zanim słońce się obudziło na dobre, zajrzałem w pewien tajemny zakamarek. A tu młodzieniec zastygł w bezruchu. Najpewniej zatrzymało go jakieś głęboko filozoficzne przemyślenie, coś w stylu "przejść albo przeskoczyć, oto jest pytanie!"
Cichutko opuściłem miejsce, które dało mi wiele rozmaitych obserwacji.

Dotarłem do mojego ulubionego pieńka po ściętym świerku, który jest idealnym siedziskiem na granicy lasu i polany. Usiadłem i ... siedzę, bo niby co innego mogłem zrobić i też dlaczego miałbym nie usiąść, skoro przecież mogłem?
Moje zachowanie, mnie nie dziwiło tak bardzo, ale tę samiczkę zięby najwyraźniej tak.

Niby się mną nie interesowała, a jednak co chwila zerkała na mnie. Przyznać muszę, że te słoneczne igraszki światła w świerkowym bokehu, są całkiem sympatyczne :)

Chmura na chwilę zasłoniła słońce, a sitaka leśnej uprawy w jakiejś części zasłoniła tę młodą łanię. Najciekawsze było jednak jej przekonanie, że ukryła się całkowicie. Zachowywała się tak, jakby była pewna, że ona mnie widzi, a ja jej nie. Stała tam bardzo długo i najwyraźniej czuła się wyjątkowo bezpiecznie :))) W pewnym sensie miała rację.

W znacznie urokliwszych okolicznościach przyrody niż siatka ogrodzeniowa ... nie zdążyłem :)

Na szczęście w jeszcze ciekawszej aurze i w lepszym świetle - zdążyłem!  Uffff :)

Kiedy słońce nie jest jeszcze zbyt nachalne, wszędobylskie, rozbierające, można coś tam, coś tam, czyli wydłubać małe co nieco. (przepraszam za tę powalającą erudycję, ale to jeden z tych postów, który musi się jakoś sam napisać ha ha ha ha )
Zaczynało robić się nieprzyjemnie ciepło.

Skąd ona wyszła? Przez siatkę? Stała tam? Nie wiem, ale światła fajne ... w sumie. :)

Przyznać muszę, że ten chabaziowy ażur nie dostałby takiego waloru bez słonecznego światła.

Po opuszczeniu lasu też się działo, ale spóźniłem się ... niestety. Siedział na balocie, a ja, ja zawsze twierdziłem, że byłoby lepiej gdyby ktoś mnie woził. Jednoczesne prowadzenie i fotografowanie nie zawsze wychodzi :))))

Warmia w lekko stonowanym słońcu jest, przyznać muszę, piękna!

Na pożegnanie dnia, pliszka w mocno popołudniowym świetle.