you will never know człowieku!

To było rok temu. W okolicy Dziuch. Rzecz działa się w sierpniu. W drugiej połowie sierpnia. Konkretnie dwudziestego sierpnia. ;)
Szedłem drogą, która na pierwszy rzut oka nie miała najmniejszego potencjału obserwacyjnego. Mijałem ostatnie gospodarstwo Dziuch (dzisiejszy Nowy Przykop) choć przyznać muszę, że gdybym szedł w przeciwnym kierunku, byłoby pierwszym z nich - tych gospodarstw. Odkrywczy fenomen tego przemyślenia przytłumił nieco moją czujność obserwacyjną i zatrzymał umysł nad konstatacją, co to by było gdyby Ziemia kręciła się w przeciwną stronę? Jak ukształtowałyby się nasze preferencje, systemy wartości, gradacje ocen ... historia w ogóle? Z pewnością jedną z konsekwencji, choć prawdopodobnie o niezbyt wielkiej randze, byłby fakt, że woda w australijskich zlewach tworzyłaby wir taki jaki teraz my mamy w Europie.  Jakie to ma znaczenie dla ludzkości? Żadnego. Ale gdyby Ziemia kręciła się w drugą stronę, moim przodkowie, Mongołowie, pod wodzą Chinggis Khana ruszyliby prawdopodobnie na wschód, a nie na zachód. (oczywiście tego nie wiem)
Wtedy w XII wieku, nie osiadłyby na kresach wschodnich tatarskie plemiona, późniejsi Lipkowie. Król Jan Sobieski nie miałby do dyspozycji tak dzielnych chorągwi (https://histmag.org/Tatarzy-w-wojsku-polskim-w-drugiej-polowie-XVII-wieku-718) , a moja mama - tatarka - nie zjechałaby ostatecznie do Olsztyna. Mój ojciec nie miałby zatem szans Jej poznać, a ja byłbym kimś zupełnie innym, np. miłośnikiem snookera i do zasranej śmierci wbijałbym kulki w dołki paląc papierosy, pijąc piwo i brzydko się wyrażając za każdym razem gdy nie trafię. Wiem, bo grałem, kląłem jak szewc! ;)
No dobra, przeklinam i bez snookera - lubię :)))
Tą przydługą chyba jednak dywagacją, dotarłem do sedna sprawy. Jestem kim jestem, łażę po lasach, bo umiłowanie wolności i przyrody nie pozwala mi inaczej spędzać czasu. Dobrze, że Ziemia kręci się w tę akurat stronę, szkoda, że zacne gospodarstwo Altmajerów tym razem wydało mi się ostatnie, choć i tak uważam, że jest pierwsze.
Opuszczałem wieś zmierzając w stronę Cyranki. Do butryńskiego asfaltu dzieliło mnie dosłownie kilkadziesiąt metrów. Jak się domyślacie, w takiej odległości od drogi, w dodatku kilkadziesiąt metrów od wsi, człowiek nie spodziewa się niczego więcej niż sójka czy wiewiórka. No dobra, dzięcioł.
Po mojej prawej stronie ciągnie się długa poręba w kilkuletniej fazie odnowienia naturalnego.
Rośnie tam wszystko i do tego jest ogrodzona! Powodowany wyłącznie poczuciem rzetelności rzuciłem na nią okiem. To był tak zwany mimowolny look. Omiotłem ją bardziej wzrokiem niż się jej przyjrzałem. Przecież to oczywiste, że nadzieje miałem ulokowane w głębi Puszczy, do której właśnie zmierzałem.
I co zapytacie?
I to, że tak to właśnie jest, że w czymś pokładamy ogromne nadzieje, coś deprecjonujemy, a życie pisze zupełnie odwrotne scenariusze :)
Tak było i tym razem. Słońce świeci, ogrodzona poręba, blisko wszystkiego i są!
Piękne łanie z uroczym podrostkiem. Do tego aura tak zwanych okoliczności przyrody była dla mnie łaskawa w tym miejscu.
Słońce grało wybiórczo na liściach i dojrzałych źdźbłach podświetlając bohaterki niespodziewanej obserwacji. Te zdjęcia zostały zrobione zupełnie mimochodem, niejako przy okazji, z zaskoczenia.
To właśnie jest atraktor dokarmiający moją pasję. You will never know jak powiadają ... you will never know człowieku! ;)