jak tańczył żuraw z lisami!

Na opisaną w poprzednim tekście polankę, wróciłem dzień później. Musiałem. Coś mi mówiło, że będzie się działo. Kilka dni temu, któś tu wykiprował tonę chleba! Tu pierwszy raz widziałem lisa, który zajada się chlebem. Na tym wydeptanym przez wszelkie stworzenie placyku, wciąż były łakocie, po które tłumnie waliły te, co skaczą i fruwają.
A propos niezapomnianego Michała Sumińskiego, nijak w tym tekście nie uda mi się do Niego nawiązać ... urodził się w Warszawie, umarł w Warszawie, urodził się w grudniu i umarł 96 lat później również w grudniu. Nie znajduję punktu zaczepienia, ale składam Mu hołd przy tej okazji.

Do polany podszedłem bardzo ostrożnie, bowiem wydarzyć się tu mogło dosłownie wszystko.
Po stromym zboczu zszedłem jak najciszej i uważając na suche patole świerkowe, zasiadłem ukrywając się za krzewem. Zawsze sobie obiecuję, że skupię się i zapamiętam gatunek tego chaszcza, bowiem rzetelność literacka wypadłaby znacznie lepiej, gdybym to wiedział. "Zasiadłem za młodym bukiem ... " - przyznacie, znacznie ciekawiej się zrobiło i bliżej prawdy! Ale ja nie wiem za czym zasiadłem, więc za chabaziem jakiemś, czyli krzewem.
Wiem za to na czym usiadłem! Na plecaku :)))
Zawsze targam ze sobą pusty plecak. Jedyną rzeczą, jaka w nim jest, to trzy plastry starej karimaty. To mój patent, dzięki któremu stał się lekkim, 100-u procentowym izolatorem termicznym, czy wilgotnościowym. Można usiąść na mokrym pniu, śniegu, czymkolwiek, a nawet podłożyć pod kolano w trakcie fotografowania np. dzików.
Siedzę więc! Pode mną plecak, pod nim konar sosnowy, pod konarem warstwa ziemi, poniżej skała macieżysta, potem długo cholera wie co, a potem gorące jądro Ziemi. Przyznacie, że umiem zadbać o komfort i zdrowie, hę?
Czas podobno nie istnieje, więc nie wiem jak długo siedziałem. Dość, że na polance jako pierwszy wylądował żuraw. Oczywiście w dość karykaturalny sposób,
W zasadzie dziwię się, dlaczego w opisie gatunku, nie uwzględnia się wzmianki o ich karkołomnych lądowaniach, to w końcu cecha tego gatunku.

Sami przyznacie, że asynchron to komplement! ;)

Po opanowaniu się i ogarnięciu, przez chwilę spokojnie żerował. Nagle zacząl wyprawiac jakieś dzikie harce! Nawet przeszło mi przez myśl, że nażarł się grzybków halucków i poważnie rozpatrywałem ropoczęcie ich poszukiwania. Oczywiście chciałem je zabezpieczyć, żeby ktoś niepowołany ich nie zebrał, bo wiecie ... mi taki taniec na środku polany ludzie wybaczą, ale żeby tak ktoś normalny ... inny znaczy - szok!
Poniżej seria zdjęć, bo nie uwierzylibyście co się tu działo! Wczesną wiosną, na oczach damy, to rozumiem, ale ten koleś jest tu sam jak mucha na suchej kupie i wariuje!

 Obecność kruka na chwilę go wyłączyła ... chyba się zawstydził czy co?

Ale spójrzcie, poniżej sekwencja trzech kolejnych klatek - znowu coś mu się w abażurku poprzestawiało! Najdziwniejsze, że to była typowa pantomima. Gdyby trąbił, wiedziałbym, że jest podenerwowany, że coś go irytuje, ale nie - to był niemy film! Pękałem ze śmiechu.

 Faza pierwsza - arytmiczny przykuc!

 Faza druga - wybicie z jednej nogi! (w tym momencie się zakrztusiłem ze śmiechu)

Faza trzecia - trzepanie płatami nośnymi i kręcenie głową!

Ale za chwilę udało się jednak tę schizę wyjaśnić! Oto prawdziwy powód niepokoju:

 Z dwóch stron jednocześnie, podchodziły lisy!
Myślicie, że zhisteryzował? Nie! Nic podobnego!

 Kroczył w prawo i w lewo, bacznie je obserwując i niekoniecznie z bezpiecznej odległości.

 I powrót.

 Zdjęć narobiłem mnóstwo całe, ale nie sposób wszytskiego pokazać.  Obchodził je z każdej strony, a gdy tylko jeden z nich zniknął, podbiegał i go odszukiwał. Bardzo dbał o to, by mieć je pod kontrolą.
Fajna, ciekawa obserwacja.

Lis znużony osobliwą demarkacją, zajął się sobą. Drugi również. Żuraw pozostał na placyku wraz z kosami, szpakami, kwiczołami i dzięciołami.