Bocian na ... pryczy!

Pobudka 3.30! Niezawiniona. Nikogo nikomu nie zabiłem, a już z pewnością nie ojca.
Niestety też niezamierzona! Wcale, a wcale nie planowałem tak wczesnej pobudki. Pomny minionego upału, nie miałem najmniejszej ochoty na zmaganie się z duchotą. Leżę ... leżę i czuję się jak zwierzę :)
Maleńczuk śpiewając "chociaż dokoła wszyscy już posnęli, nie mogę leżeć, a nie mogę wstać ..."
w pełni oddaje odczucia bohatera, tym razem ... moje. Nie żebym trafił do puchy, bo o tym jest piosnka ta, ale taka pogoda wydaje mi się swoistym więzieniem. Już przed świtem czuć zapowiadane i niestety nadchodzące 32 stopnie w cieniu ... koszmar. Po nieudanej próbie powtónego zaśnięcia wstaję! A niech to.

Postanawiam, co raczej nie jest dziwne, że dziś przejdę się w krókim rękawku. Błąd! Ubadziałem łapy farbami maskującymi i spsikałem repelentem z 25% ową zawartością DEETu. Gdy wysiadłem  z auta, pierwsze co mnie uderzyło i to prosto w twarz człowieczą, to efekt sauny parowej. Zaczynam w jelenim miejscu. Drugi błąd! Jeleni nie ma, za to jak szybko policzyłem 2,73 pierdyliarda aktywnie czekających na jelenie strzyżaków były i owszem!!! Przysięgam, takiej inwazji, jak żyję nie widziałem. Najwyraźniej albo repelent albo farby okazały się ... atraktorem!!! Na odcinku około dwóch kilometrów zdejmując je kolejno z siebie, unicestwiłem przynajmniej połowę! Pomyślałem, że droga powrotna będzie o połowę mniej traumatyczna. Z drugiej strony, wydedukowałem, że ta druga połowa nie usiadła na mnie wyłącznie z jednego powodu - nie zmieściła się, bo wszystkie lądowiska na mnie zajęła ta pierwsza połowa! Krótko mówiąc, przyznaję się - byłem bliski kapitulacji! Serio, jeszcze 400, 500 tysięcy strzyżaków i wróciłbym do auta. Po godzinie doczłapałem się do miejsca rzadziej odwiedzanego przez jelenie. Ubyło strzyżaków ... pojawiły się gzy! Co za ulga!!! Tylko trzy strzały w plecy i jeden w brzuch ... żart!

Gdy robiłem to wczesnoporanne zdjęcie nie miałem jeszcze pojęcia co mnie czeka ...

Początek zapowiadał się fajnie. Sfotografowałem lerkę, czyli skowronka borowego.

I dopiero teraz rozpoczął się opisywany koszmar.
Cztery poniższe zdjęcia ilustrują wszechobecną gorącą wilgoć wypełniającą każdą przestrzeń między drzewami.

Wszystko się do człowieka kleiło, ale głównie jednak insekty. Niestety tym razem, to ja okazałem się  tym człowiekiem i nad tym faktem szczerze ubolewałem :)

Ten koleżka sprawiał wrażenie zadowolonego, bo w jego przysypiających oczach widać coś jakby rozkosz :)

Taka scena ... zapałczana :)

Chwilę potem zawróciły i mogłem jednego z nich "trzasnąć" z bliska. Fajnie.

 Co jakiś czas warto sprawdzić czy szkiełko dobrze rysuje :) - z ręki!

Niezmiennie fascynuje mnie ten mechanizm! Chyba już  tak mi to zostanie :)

Nie ukrywam, że miałem dość. Zmierzałem do samochodu. Wprawdzie zrobiłem minimalną trasę, czyli ok. 7-8 km. ale spieszyło mi się do opuszczenia lasu. Chociaż raz :)))

 Piękna Warmia czekała na mnie! W odległym drugim planie widać młode boćki, które opuściły gniazdo i samodzielnie żerują.

Był też taki, który chyba robił przymiarkę na przyszły sezon :))))) Komiczny widok, jakby mu ktoś materac spod tyłka wyciągnął pozostawiwszy na gołej pryczy ;)

 Kot warmiński polny! Taki podgatunek :)

Łąki są teraz zachwycające!

A co my tu mamy?!? Co to za żółty kwiatek??? ;) Szczygieł ukrył się w kwieciu. Cudowne urozmaicenie kolorystyczne łąki z dominacją chabrów.

Na koniec tryptyk p.t. "sroczy start w nadprzestrzeń!"

Piękne, egzotyczne ptaki! Mimo spustoszeń jakie sieją, cieszę się, że są z nami. Przyroda nie wymyśliła ich bez powodu. Są piękne.