słoń w warmińskiej wsi !!!

Co za niesamowity dzień! Do lasu wybrałem się z kumplem. Po chwili jednak rozdzieliliśmy się. Fotografowanie we dwójkę, nie jest najlepszym pomysłem. Wskazałem mu znane mi miejsca, a sam poszedłem w kierunku, którego wcześniej nie odwiedzałem. Po jakimś czasie, znalazłem ukrytą w lesie porzuconą, bardzo starą leśniczówkę. Widać było, że od dawna jest niezamieszkana. Jakaś nieprzyzwoita ciekawość kazała mi wejść do środka. Wszedłem. Bardzo przyjazny rozkład pomieszczeń, wszystko logiczne, stara niemiecka architektura, pomyślałem. Dziwił mnie niezmiernie fakt, że na kredensie i półkach zostało aż tyle przedmiotów. Książki, naczynia, na łóżkach leżały stęchłe od wilgoci kapy. Na meblu kuchennym pozostał fajny, malutki scyzoryk z etui. Głupio mi, ale go wziąłem, bo pewne było, że właścicieli i tak tu od dawna nie ma, a prędzej czy później wszystko pójdzie w czyjeś ręce, Uznałem go za świetną pamiątkę z odkrycia. Chciałem wyjść na tzw. ogród, ale nie mogłem znaleźć wyjścia. To było jak zły sen. Żadne z napotkanych drzwi nie okazywały się tymi, które miały mnie wypuścić z wnętrza chaty. Gdy z nieukrywaną ulgą w końcu wyszedłem, okazało się, że kilkaset metrów dalej jest wieś. Poszedłem w jej stronę. W czymś jakby woliera, było pełno oświetlonych porannym słońcem kwiczołów. Nie mogłem zrozumieć intencji twórcy tej gigaklatki. To dziwne ale dopiero w tym momencie wydobyłem aparat z wnętrza plecaka. Starałem się zrobić zdjęcia pod światło, ale aparat nie radził sobie z ostrością, a poza tym w drugim planie ciągle było widać siatkę woliery. Ech, uznałem, że takie zdjęcia nie będą miały większej wartości, to nie ma sensu i poszedłem dalej.
Na szczęście w jakiejś pozostałej po budowie zaspie, siedział szpak otoczony wiankiem skwierczących wróbli. i kompletnie się mnie nie bał. Kucnąłem w odległości 2 metrów od niego z zamiarem zrobienia kilku zdjęć tego bohatera. Nie mam pojęcia czy coś mi się przestawiło w aparacie, ale ponownie nie ustawiał ostrości. Gdy w końcu zareagował, ptaków już nie było.  Jak zwykle w takich sytuacjach, gdy w leśnej, odludziowej wsi pojawia się miastowy dziwoląg, opadły mnie dzieciaki. A co to, a co to tamto itd. Zajęty zdobywaniem sympatii najmłodszych mieszkańców wsi, usłyszałem jakiś dziki dźwięk nad głową. Wyobraźcie sobie, że w szyku defiladowym przeleciała nad wsią eskadra najnowocześniejszych samolotów szturmowych!!! Jakim cudem udało mi się zdążyć zrobić zdjęcie? Nie wiem, ale to jedno z najpiękniejszych i najciekawszych zdjęć, nienagannych technicznie, jakie kiedykolwiek zrobiłem! Oczywiście nie publikuję, bo nie pasuje do profilu tego bloga - wiadomo, to nie jest blog militarny!
Powiedziałem dzieciom, że z ich asystą nie uda mi się zrobić żadnych zdjęć i pożegnałem się z nimi. Opuszczałem wieś. Mijałem ostatnie gospodarstwa gdy ... no nie uwierzycie ... w moją stronę szedł ... SŁOŃ!!! Młody słoń zatrzymał się na mój widok i dłuższą chwilę przyglądał  mi się nie mniej zaskoczony niż ja. Podnoszę aparat do oka, okazuje się, że parametry zostały po zdjęciu rozświetlonego nieba i szybko lecących samolotów!!! W wizjerze ciemno, a cierpliwość i ciekawość słonia kończyła się. Szybko zmieniam ustawienia, jest, mam go, jeszcze tylko ta cholerna ostrość, dlaczego to dziś się tak zacina?!?!?!?!?
Nie zdążyłem. Oczywiście klnąc pod nosem na wyjątkowego pecha, poszedłem za nim i słyszę straszny rumor dochodzący zza budynków. Wyglądam ostrożnie i oczom nie wierzę - między stodołą, a budynkiem gospodarza walczą ze sobą dwa lwy!!! No przecież to  jakaś schizofreniczna historia, pomyślałem. Słonie i lwy na warmińskiej wsi!!! Oczywiście skretyniały aparat za nic w świecie nie chciał złapać ostrości! Obiekty były spowite w chmurach i tumanach poderwanego piaskowego pyłu. Co za pech, to wszystko było jak zły sen fotografa! Niestety jeden z samców zauważył mnie i bez chwili zastanowienia ruszył groźnie nastawiony w moją stronę. Poderwałem się z kucków i sparaliżowany strachem, nie mogłem ruszyć z miejsca! Nogi ślizgały mi się na suchym piachu - katastrofa zbliżała się nieuchronnie!!! Wiedziałem, czułem to, że to scena kończąca moją przygodę z fotografią, z życiem w zasadzie. Drzwi domu do którego miałem w planie dobiec, a co do których nie miałem pojęcia czy i tak są otwarte, już były nieosiągalnym celem. Pierwszemu z lwów, pozostały do mnie maksymalnie dwa odbicia. I wiecie co mnie uratowało? ... obudziłem się! Ufff ... co za sen, niech to szlag. Gdy dotarło do mnie, że to był sen, jednego tylko nie mogłem odżałować ... że wszystkie zdjęcia są koszmarnie nieostre! ;)

Taki dziś miałem sen, tylko nie pytajcie mnie co na to rodzinny psychoanalityk :)))