kaloszki mówiłem ... kaloszki!!!

Ostatnie, ważnej rangi sprawy prywatne, spowodowały, że od tygodnia nie miałem kiedy pójść do lasu.
Zorientowaliście się zapewne, bowiem pokazały się na blogu cypidrylki, kopciuszki, kosy i wszelkie inne "sruszki".
Uwielbiam ptaki, na studiach pięć lat byłem aktywnym członkiem naukowego koła zoologów, ale nasze koło, co tu dużo mówić, w 90% składało się z ornitofanów. W tym mnie, ówczesnego miłośnika ptaków drapieżnych. Moje uczucia rozlały się szerzej. W całej przestrzeni przyrody, najważniejszy jest jednak las.
Dziś odreagowałem! Las, las, las! Nareszcie :)

Wczoraj lało i szykując się do wyjścia rozpatrywałem przez moment czy to aby nie jest to wyjście, które powinno odbyć się w kaloszach ... hmmm ....
W oparciu o nie wiadomo jakie przesłanki, raczej o wiarę (zawsze tak jest, że gdy brakuje wiedzy, do głosu dochodzi wiara) uznałem, że nie będzie tak źle. Ubrałem wygodne, lekkie, sprawdzone w boju półbuty. Rzeźba protektora podeszwy i jej miękkość powodują, że to najcichsze buty jakie miałem.
W lesie okazało się, że jest zimno jak w wolnostojącej budzie psa pilnującego placu budowy i mokro jak w Opolu w dziewięćdziesiątym siódmym!
Niech to szlag! Nie cierpię chodzenia w kaloszach, ale po pierwszych kilometrach poczułem przypływ miłosnych uczuć do tego typu obuwia i wyraźną za nimi tęsknotę.

Twardym trzeba być nie miętkim. Trudno, poszłem dalej bo było blisko, choć w ogólnym rozrachunku całej trasy, to jednak poszedłem.

 Czubatka ... mam do nich szczęście :)

Ona jednak kwestię szczęścia widzi nieco inaczej i z zakłopotaniem jakby chcąc pozbyć się tego strasznego widoku, pokręciła głową :)))  Ratując ją przed niechybnym zawałem, odszedłem.

W absolutnie wczesno-porannej aurze, zając leśny przydrożny ... taki podgatunek ;)

 O ooo!!! A co to za dziwoląg?!? Przypomina jednego z człowieków, ale jakby ... nieco inny!

Eeee nic takiego, można kontynuować śniadanko :)

W przebłysku słońca, nad leśną polaną latały te niestrudzone "wariatki-pijaczki". Oczywiście nawiązuję do głęboko niefrasobliwego lotu o nieprzewidywalnej trajektorii. :)

Ponownie w lesie. Jagódki nabierają kształtów. Rosną ku mojej radości. Gdy dojrzeją, wypady do lasu nabiorą innego wymiaru :)

 Nagle oczom mym ukazał się taki zaskakujący widok! Szedłem pod silny wiatr, bidula nie miała szans mnie wyczuć.

 Coś ją jednak zaniepokoiło. Nasłuchiwała.

Ma mnie! Czujna bestyjka :)
To jest właśnie kwintesencja leśnych spotkań. Ileż w tym kadrze prawdy o lesie, który jest mi tak bliski. Podglądanie pasących się na łące jeleni nie ma dla mnie promila wartości emocjonalnej w stosunku do takich chwil. Wyrwane z rzeczywistości lasu unikalne sekundy, zaskoczenie obu stron, wykradzione spojrzenie ukrywane w ażurach gałęzi, rozdęte w poszukiwaniu ostrzeżenia nozdrza i głodne dźwięków, postawione uszy - kocham to!
W Szwecji w ten sposób fotografowałem dzikie daniele. Niezapomniane chwile.

Z letargu wyrwało mnie chlupotanie w butach ...

A mówiłem KALOSZKI QWA! KALOOOOSZKI !!! Stuknął ósmy kilometr, w butach armagedon, a do samochodu ostatnie dwa kilosy ... ech. :)

Nagle, gdy byłem pewny, że już spotkałem co miałem spotkać, ócz mych źrenicom i  obiektywu soczewkom ukazał się taki widoczek:

Kiedyś już o tym pisałem, ale przypomnę, że lochy często zakładają "przedszkola" i wspólnie opiekują się swoimi pociechami. Taką właśnie organizację pożytku stadnego spotkałem.

Tak się skupiłem na tych dwóch mamkach, że nie zauważyłem, że trzecia orbituje niebezpiecznie blisko mnie.

Na szczęście była bardzo zajęta jedzeniem. Tę jej przypadłość doskonale rozumiem, mnie w czasie posiłku też można podejść :))) Szczególnie gdy to będą pierogi z jagodami! ;)

Na odchodne "pacłem" takie dwie środowiskowe fotki. 

 Ale chewra nicponi :)))

Teraz zaszyją się w chaszczorach i do wieczora jakoś zleci :)