Dziwoląg to komplement!

Krzysiek, zodiakalny rak, wbrew astrologicznemu naznaczeniu od dziecka był powsinogą.
Owszem, w domu nie lubi zmian, ale wiecznie go gdzieś ciska. Tzw. niespokojny duch.
Dziś, te niepokoje przekładają się na sposób poznawania lasu. Co chwila odkrywa kolejne i kolejne jego zakamarki.
Tak trafił na przepiękny fragment podmokłego lasu. Wielohektarowa powierzchnia starodrzewia poprzecinana bagnami i mokradłami, a to wszystko wydarza się na silnie pofałdowanym terenie.
Typowy las mieszany z dużą ilością świerka, momentami sprawia wrażenie zapomnianego.
Gdy w mglisty zimny poranek wszedł tu po raz pierwszy, spodziewał się chyba wszystkiego łącznie z dinozaurem. Rozległe podmokłe olsy z omszałymi pniami drzew tworzą taką atmosferę.
Ostatni weekend również spędził w tej części Puszczy.
Bywało, że siadał i kilkadziesiąt minut kontemplował nietuzinkową okolicę.
W czasie takiego samotnego milczenia, wsłuchując się w śpiewy wczesnowiosennych ptaków, przerastał klimatem otoczenia. Jego oczy wpatrzone w kołyszącą się trawę zdawały mówić trwaj chwilo, trwaj.

Nie można nie zakochać się w takich miejscach.

Nawet w beznadziejnie słoneczną pogodę, jest tu mrocznie i tajemniczo.

Ciemna, bagienna woda, przy odpowiednim oświetleniu staje się nieskazitelnym lustrem.

To pewnie tu w czasie pełni księżyca schodzą się elfki przyjrzeć się swojej urodzie.

Zdjęcie lochy z młodymi pozostawia wiele do życzenia. Niestety spotkana w najciemniejszej części lasu, nie dała się lepiej zobaczyć.
"Leśny" postanowił je jednak opublikować, bo w gmatwaninie konarów widać pierwsze w tym roku pasiaki, w tym "dalmatyńczyka".

Locha fuknęła groźnie i tylko dlatego w ogóle udało mu się je dostrzec. Gdyby nie to, przeszedłby obok barłogu nie zdając sobie sprawy z ich obecności.

Na szczęście poprzez pnie mijanego fragmentu lasu, dostrzegł dobrze mu znane jelenie.

 Sporym stadem szły w stronę ostoi.
Z całego zajścia najbardziej Krzyśka rozbawił ten "gnojek" śmiało zerkający mu w oczy spoza grzbietu starszego brata.

Jelenie są bardzo wysoko w hierarchii sympatii jaką "Leśny" darzy zwierzęta.
Tym samym każde spotkanie z nimi jest źródłem jego satysfakcji.

Po chwili spotkał je po raz kolejny. Jak go znam, tak ustawił marszrutę, by do tego spotkania niechybnie doszło. Cwaniak i tyle.

Licówka kontrolowała go skrupulatnie i jednocześnie puszczała za sobą młodzieżówkę, za którą czuła się odpowiedzialna.

Potem podbiegły niespiesznie kilkanaście metrów.

I ostatnie, pożegnalne spojrzenie. 

Leśny tym razem już za nimi nie poszedł. Wie, że gdy odejdą niespłoszone, pozostaną w ostoi. Dzięki temu, będzie miał jeszcze nie raz okazję je zobaczyć. Gdzieś muszą czuć się bezpiecznie.

Zanim na dobre wszedł do lasu, udało mu się zaobserwować paszkota. To zdumiewający ptak. Leśny z właściwym sobie przekąsem, powiedział "zmutowany kwiczoł" i poszedł dalej.

Wawrzynek wilczełyko od lat uważa za przedwiosenny prezent. To stosunkowo rzadka roślina o śmiertelnie trujących owocach. Rośnie najczęściej w lasach liściastych. Jest cieniolubna, tym bardziej widok intensywnie różowego krzewu w mrocznym lesie, robi wrażenie.

Klęknął by przyjrzeć się z bliska urokowi tych czterodzielnych kwiatów, gdy nad głową usłyszał jeden z piękniejszych odgłosów wydawanych przez ptaki drapieżne - myszołowa.

 Nie było czasu na jakieś powalające zdjęcie, więc zrobił co mógł - dokument.

Na szczęście w kolejnym kadrze, przynajmniej wyszło o tyle zabawnie, że nie można oprzeć się wrażeniu, iż poczciwy myszak niesie w szponach ... sosnę :)

Wiecie, gdy z nim rozmawiam, zastanawiam się czy on lubi tylko prowokować, czy rzeczywiście jest aż tak popaprany.
Wiem, że gdy kuca nad zespałowanym pniakiem, uważa, że jelenie zostawiły mu runy szczęścia.
Świr!
Klęczy czasami długo nad tymi wzorkami i sprawia wrażenie jakby starał się je naprawdę odczytać.

Muszę jeszcze kiedyś wrócić z nim do tego tematu. Mówię wam, dziwoląg to komplement!

Co chwila coś go fascynuje. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jakimś cudem ocalił w swoim umyśle dziecko. Łazi po lasach ponad czterdzieści lat, a gdy patrzę na niego z boku, sprawia wrażenie, że wszystko widzi po raz pierwszy!
Tym razem piętnaście minut życia poświęcił na zachwycanie się "burbulencją" jak to nazwał, którą czyniła woda leśnego strumyczka.
Ma na punkcie wody świra jeszcze większego niż na punkcie jeleni.
Tylko go nie pytajcie o fenomen wody, gdy nie będziecie mieli przynajmniej godziny na wysłuchanie odpowiedzi! Nudziarz i upiorny detalista. Woda jak woda ... też mi coś ... phi.

Wychodząc z lasu, sfotografował jeszcze bogatkę, jak uważa, z malarskim tłem ...
Brak mi słów, nie wiem ilu jeszcze fotografów z jego stażem w ogóle poświęciłoby uwagę bogatce!
Mówiłem - jak dziecko, jak dziecko!

Z tego co wiem, opuścił las w godzinach południowych i jak zwykle nie wracał prosto do domu.
Uwielbia objeżdżać wszystkie wsie i okolice.
Twierdzi, że las jest tyle wart ile warte jest jego otoczenie. Wkłada wiele wysiłku w poznanie otuliny lasu. Zawsze powtarza, że niemal każde zwierzę żyjące w lesie, opuszcza go z różnych powodów. Znajomość otoczenia lasu, pozwala mu, jak twierdzi, na określenie prawdopodobnych zwyczajów zwierząt. Nie tylko pokarmowych, ale wiadomo jakie to ważne w dzikim świecie.



Jadąc przez jedną z leśnych wsi, zauważył żerujące na krzewie róży, dzwońce.
Piękne ptaki.

I znowu ... szpaki ... mam już dość! Też mi temat.  Ręce opadają!

Czasami nie mam do niego już siły, ale postaram się jednak relacjonować te jego "wypady" jak to określa.