Stosunki ... wodne! ;)

Pada, nie pada, pada, nie pada ... a iść trzeba, no mus i już.
No bo jak to tak, żeby człowiek przez tydzień cały podnosił PKB, ustosunkowywał się do rzeczywistości, reperował to i owo, dyskutował na lajfie, FB i w rodzinie, argumentował i kontrargumentował, wkurzał się i weselił, kładł się późno, wcześnie wstawał, dzielnie dźwigał życia ciężar, a nawet w piątek napalił w kominku o zrobieniu obiadu nie wspominając i żeby po tym wszystkim nie poszedł do lasu, bo pada?!? Tym bardziej, że jeszcze ze dwa razy koszule prasował ... on, czyli ja!

Wstałem raniuchno i niewiele myśląc, czyli postępując zgodnie z powszechną cechą gatunku, wydarłem do lasu!
Oj las potrafi zachwycić w pogodę, o której można powiedzieć tylko tyle, że jest nijaka.
Wchodziłem do lasu, było szaro, mżyło czymś niedookreślonym z pogranicza deszczu i mgły, a gdy doszedłem do najpiękniejszego miejsca ... ech, zaświeciło.

 Najpierw przejaśniało tylko. Poniżej okaże się jednak, że słoneczko też popracowało nieco. Krótko wprawdzie, ale jak!

 A ponieważ nie umiałem wybrać kadru, pokazuję oba i przepraszam za to powtórzenie i nudę, ale ponieważ to jeden z piękniejszych fragmentów lasu, zostawiam je tu sobie na pamiątkę ;)

Niespecjalnie się dziś naobserwowałem w samym lesie, ale tego koziołka spotkałem w okolicach wcześniej fotografowanego bagna.

W pewnym momencie dotarłem do poręby.
I tu ciekawa obserwacja. Jest osiemnasty dzień marca, zimno, temp. nie przekracza +3 st. C.
Przez dosłownie chwilę nie większą, niż 2 minuty, zaświeciło słońce i zobaczcie co się dzieje.
Na zdjęciu i zamieszczonym filmie widać w jakim tempie odkryta gleba oddaje wodę.
Podpowiem - w zastraszającym!
To zjawisko oczywiście w lesie nie występuje. Drzewa skutecznie chronią glebę przed wysuszeniem.
Pomyślcie co dzieje się w upalne dni, jakie wówczas jest tempo uwalniania wody. To dlatego lasy są tak ważne dla retencji wody i jej zachowania, dla równowagi klimatycznej i szeroko rozumianych stosunków wodnych. Z tym groźnym zjawiskiem, jakim jest gwałtowne odparowywanie, mamy do czynienia np. na odkrytych wielkopowierzchniowych porębach. Gleba na porębie nie ma roślinności, która mogłaby tę wodę zatrzymać, pozostaje bezpośrednio wystawiona na działanie promieni słonecznych. Do tego jest zruszona, co znacznie powiększa powierzchnię parowania. Latem przeschnie na popiół. Zginą latami kształtowane w niej grzybnie i kolonie bakterii, które użyźniają ziemię produktami przemiany materii i własnymi obumarłymi komórkami. Ta ziemia przez ostatnich kilkadziesiąt, a może kilkaset lat rodziła drzewa. Z zawartych w niej minerałów wyrosły tysiące ton biomasy. Bez mikroorganizmów, sama, pozostaje wyjałowiona i niewiele warta. Odzyska swoje walory dopiero, gdy ponownie ukształtuje się równowaga w mikroświecie jej zakamarków. A gdy coś pójdzie nie tak i ukształtują się niewłaściwe mikroorganizmy, to co? No nic, drzewa też będą rosły, ale będą podatniejsze na różne osutki, rdze, szare pleśnie  czy zgnilizny korzeni. Mówimy, że przyczyną jest np. za długo zalegająca pokrywa śnieżna, albo przemarzanie albo ... albo ... Okazuje się, że tak jak nasze zdrowie zależy od odpowiedniej mikroflory jelit, tak zdrowie roślin zależy również od mikroflory, tyle że gleby. To dlatego m.in. podkreślam, że powinno pozostawiać się stare drzewa, a nie rżnąć polanę do zera. Stare drzewo z otuliną byłoby czymś w formie zaczynu bakteriologicznego, startupem dla przyszłych kolonii mikroorganizmów. Gospodynie, które same pieką chleb, zostawiają sobie odrobinę zakwasu. Jestem pewny, że przynajmniej One zrozumieją o co mi chodzi z tym pozostawianiem starych drzew. ;)
Pomijam kwestię estetyki. Las jest naszym dobrem. Wolałbym nie wyłazić na te patelnie. Gdyby tu i ówdzie pozostawała wyspa roślinności z 2-3 starymi drzewami, nie obraziłbym się. Obraz poręby przestałby straszyć, a odrastający las byłby o wiele zdrowszy.

FILM: https://youtu.be/jWbq5ea1A8U



Z ciekawości co tam dziś poza lasem, opuściłem puszczańskie pielesze i wybrałem się na "ałtsajd".

Dziś czuć było nadchodzącą wiosnę.

 Trąbiły jak górnicza orkiestra dęta!

A na polach przemieszczały się to tu, to tam, stada wygłodzonych szpaków. Rejwach czyniły niesłychany.

Nie wszystkie ptaki doczekają wiosny, ale lis też chce przeżyć. Tym razem "podano" łabędzia krzykliwego.

Lubię je widzieć na ogromnych łachach takiej polnej tekstury.

Pogoda, nie pogoda, ale zawsze warto wyjść z domu :)