Polana nieopodalna i szpaki w śniegu.

Najpierw o świcie wpadłem do lasu, potem go opuściłem, po czym ponownie pochłonął mnie las.
W zasadzie to pełny opis scenariusza niedzielnego, ale ... a dygresja ... ale? No!

Nie mam jeszcze wiedzy na temat tego, w którą stronę wyobraźnia poniesie mój umysł, ponieważ to rodzi się zawsze "w biegu", więc ufam, że w trakcie pisania cośtam, cośtam.
Zobaczymy :)

Niedzielny poranek w okolicach świtu spędziłem w lesie. Gdy mijałem świeżą porębę, zauważyłem w konkretnej dość oddali, dwa żerujące na zrębie byki - gomuły.
Znaczy się nie takie młode, skoro swoje korony zostawiły już gdzieś w czeluściach ostępów Puszczy.
Jeżeli jesteście w głębi lasu, to podpowiadam Wam, że świeża poręba jest silnym atraktorem dla jeleni. Nie potrafią się oprzeć łatwemu dostępowi do miękkiej kory konarów, które na rosnącym drzewie są przecież poza ich zasięgiem. Zapach świeżo ściętych drzew też robi swoje, pomijam fakt, że doskonale wiedzą, co oznacza dźwięk pił - jutro będzie papu! :)

Zamieszczam to dyskusyjne technicznie zdjęcie ale sam to tak widziałem, a bardzo lubię te poranne niebieskości.

Rarytasik czekał jednak dziś na zewnętrzu, czyli poza lasem.
Dorwałem szpaki w niespodziewanym opadzie atmosferycznym.
Obecność ptaków "zawieszonych" między tymi śnieżynkami jakoś szczególnie podkreśliło przestrzeń, nie uważacie? Się mi się spodobało to osobliwe 3D.

Z cyklu "moje językowe dywagacje" dziś rozkmina odległościowa:

skoro blisko - pobliski, więc też nieopodal - nieopodalny, czyż nie? :)


W związku z tym na nieopodalnej polanie, w aurze padającego śniegu, spotkałem te dwie pięknoty.

Mogłem patrzeć godzinami gdy ich niewzruszone sylwetki  tkwiły w zimowym opadzie, a śnieżynki rozcierały kontury tych pięknych ptaków.

To co mnie niezwykle cieszy od jakiegoś czasu, to wyraźnie odżywanie warmińskich oczek.
Poziom wód wyraźnie się poprawił i to jest prawdziwa dobra zmiana!

Sam nie wiem czemu, ale gdy ponownie zanurzyłem się w lesie, szczerze spodobał mi się ten kadr.
Było szaro i mokro, do tego wietrzenie i te rachityczne lśnienia na korze ściętych drzew i chyba ten kolor fluo-farby, to wszystko razem wydało mi się jakieś odmiennie miłe. Chyba zwariowałem albo mój mózg zgłupiał od zimna i wilgoci!

Dotarłem do leśnego bagna.  Z gałęzi wysokich olch czarnych spadały sążniste krople malowniczo burząc lustro bagiennych oczek. W zasadzie obserwacja tych wulkanów, ekspresji strzelających kropel i wody, która wydawała się gęsta jak rtęć, zahipnotyzowała mnie. Gdy w pozycji kucznej zdrętwiały mi nogi, przypomniałem sobie, że mam aparat, który prawdopodobnie może też fotografować inne historie niż tylko zwierzęta.
Zobaczcie co z tego wyszło.

Opuściłem bagno i zdumiony aurą odwiedzonego lasu, zamarłem w zachwycie!
Z mojego, ludzkiego punktu widzenia, wyglądało to tak.

Ale bardzo chciałem sprawdzić jak widzi to np, gryzoń jakiś, powiedzmy nornica.

Olympus powędrował na ziemię. To było coś!

Koncept tej perspektywy wydał mi się na tyle interesujący, że pewnie jeszcze nie raz w ten właśnie sposób pokażę Wam las.  Będziemy go oglądać, tak jak widzą go zwierzęta.

To tu spotkałem dziki z poprzedniego wpisu.
Ponieważ jedno ze zdjęć wstawiłem znacznie później, pozwolę je sobie tu powtórzyć.
Sorki ale nie pojmuję jak mogłem to zdjęcie pominąć. W moim mało skromnym odczuciu świetnie oddaje klimat tego miejsca, a jest wyjątkowy.

No i na koniec taki tam rzut oka na babrzysko.