łania inaczej

Mokry, ciemny ale ciepły poranek w liściastym lesie.
Z punktu widzenia agresji owadów nic gorszego przytrafić się nie może. Dopóki nie lunęło ostro, niemal nie dało się iść.
Co chwila wyjmowałem upierdliwe strzyżaki spod koszulki, rękawów, z uszu i oczu.
Gdy wplątywały się w brwi i brodę, pozbycie się ich wymagało chirurgicznej precyzji i cierpliwości.
Na szczęście rekompensatą były warunki pozwalające zrobić nietypowe fotografie.
Bohaterką została stara, schorowana łania, będąca raczej u kresu swojej życiowej drogi.
Wolno krocząc szła w moją stronę, zjawiła się jak duch..
W tym lesie, z tytułu starych drzew liściastych, nawet w południe panuje półmrok. Do runa dociera zbyt mała ilość światłą, by cokolwiek tu wyrosło. Pod nogami gruby dywan zeszłorocznych liści. Dzisiejszego pochmurnego poranka światło praktycznie się nie dostało w ogóle. Obrysowało jedynie kontury liści, co aparat skwapliwie zamienił na spory ale chyba ciekawy kontrast.
Zdjęcia robiłem przy 1/10 sekundy, ISO 2600 więc mogłem liczyć na utrwalenie osobliwej tajemniczości i zdjęcia z dużą dawką ... "nieatlasowości" co niezwykle mnie cieszyło, a co mam nadzieję i Wam przypadnie do gustu.

 Niedosłowność, powolny ruch, tajemnica, to wszystko tak wyglądało naprawdę i do tego zapach mokrego lasu liściastego. Chciałem, by zdjęcie oddało maksymalnie dużo walorów sytuacji, która zdarza się tak rzadko. W zasadzie i tak nie mogłem zrobić niczego innego, chyba, że zabrałbym z sobą lampę błyskową sporej mocy :) W takich warunkach kontury majaczą, a jeleń wydaje się być jedynie rudawą plamą.

 Kondycja tej łani jest słabiutka. Sądzę, że zostały jej dosłownie dni i przejdzie do krainy wiecznie świeżych traw i lasów bez ludzi, szczególnie bez tych z karabinami.

 Dopiero gdy się zatrzymała, mogłem zrobić statyczne zdjęcie.

 Lało jak z cebra. Ukryty pod opiekuńczymi ramionami świerka, obserwowałem uzupełniające się wodne zasoby babrzyska. To jedno z moich ulubionych miejsc. Spędziłem tu sporo czasu, a deszcz szumiał w koronach. Trwaj chwilo, trwaj!

Na pożegnanie spotkałem perlącą się wiewiórkę, która najwyraźniej nie mogła zrozumieć, co człowiek robi w lesie w czasie takiej ulewy. Nie wiedziała, że człowiek kieruje się w stronę samochodu i póki co, jakby nie ma wyjścia ... musi moknąć :)

 Wspomnienie minionego sezonu lęgowego. Obok liść jednoznacznie zwiastujący zbliżającą się jesień. To piękna pora, rykowisko, te rzeczy, a potem nastanie moja ukochana zima!