Jak podejść wilka?

Pytanie w tytule raczej retoryczne, bo nie wiem. Gdybym wiedział, robiłbym to częściej.
W ciągu pięciu lat prowadzenia bloga udokumentowałem fotograficznie 6 spotkań, wilki widziałem łącznie 10 razy. Średnio daje to spotkanie raz na pół roku. Nie jest to więc codzienność. Każde spotkanie było inne. Dzisiejsze jednak zasługuje na szczegółowy opis.


W drodze do lasu słuchałem RMF Classic. Raz słucham Antyradia, raz RMF Classic.
Taki ze mnie dr jekyll and mr hyde gustu muzycznego. Od jazzu, przez soul, muzykę klasyczną po ciężkiego rocka ... wszystko. No nie, nie wszystko, discopolowy chłam odrzucam na margines gustów!
Julia Pietrucha wykonywała właśnie utwór EWKA. Bezwzględny talent, lecz lekko manieryczny wokal nie skłaniał mnie do polubienia tego utworu, ale do moich uszu, a w zasadzie do mózgu, konkretnie do świadomości, dotarły słowa:

MELODII CISZY NIE USŁYSZYSZ PCHAJĄC SIĘ POD PRĄD ...

No wiecie co?
Trafiło w samą duszę, gdyż to idealna kwintesencja filozofii bycia w lesie, obcowania z naturą!
By zaobserwować coś naprawdę interesującego, coś bardziej interesującego niż tyłek uciekającej sarny, nie wolno iść pod prąd!
Pod wiatr i owszem, ale nie pod prąd zasad panujących w przyrodzie.
Chyba nie muszę rozwijać tego wątku, wiadomo o co chodzi. Pokora, szacunek i spokój ...
Dziś las był trudny, bezwietrzny, cichy i mokry.
Mokrość podłoża to akurat wielki ukłon w stronę nieskazitelnego podchodu. Patyczki nasączone wodą niechętnie pękają lub robią to cicho, a suche liście nie szeleszczą, idzie się jak po gąbce.
Minęły trzy godziny, a ja nie widziałem nawet wspomnianego sarniego tyłka.
W nocy padało, więc napotykane tropy były świeże. Wiedziałem co oznaczają wyłącznie nerwowe tropy jeleni. Ani jednego spokojnego przemarszu, wszystko w biegu.
Na środku leśnej drogi "uśmiechała się" do mnie świeżuteńka wilcza kupa. Nie zrobiłem jej zdjęcia i w świetle tego co wydarzy się za chwilę, nieco żałuję.
Wierzę jednak, że zostanie mi to wybaczone, wszak kupa, to jednak tylko kupa :)
W głowie rysował mi się coraz wyraźniejszy scenariusz tego, co właśnie rozgrywało się w lesie.
Wilki polują!
Ale od takiego wniosku do spotkania z nimi jest zwykle do pokonania Droga Mleczna przeszkód.
W zasadzie można uznać, że to mrzonka. Bliskie spotkanie z wilkiem wciąż uważam za efekt szczęścia, a nie jakiejś wiedzy czy doświadczeń. Nigdy nie są dość wystarczające, by wiedzieć na pewno, że się go spotka.
Nie mniej jednak do polanki zbliżałem się od właściwej strony (wiatr) i niezwykle cicho.
Szedłem tak, jakby ktoś mi obiecał, że to się opłaci. To nie był wynik jakichś przypuszczeń czy przekonań, to determinacja wynikająca z faktu, że zrobiłem do tej pory 10 bezowocnych kilometrów.
Gdy niczym duch wychynąłem zza linii drzew, ujrzałem taki oto widok:

 Jak widać patrzy mi w oczy, więc uznałem, że mam szansę na maksymalnie 2-3 zdjęcia.
A on nic! Jednak wzrok chyba rzeczywiście nie jest najpoważniejszym ich zmysłem.
Kontynuował śniadanie.

 Z pyska wystaje jelenia racica. To wyjaśniło kwestię karty dań na dziś.

Tym razem, to już mnie prześwidrował!
Zdębiał, podniósł łeb, byłem pewny, że to koniec spotkania.
Nie można już bardziej prosto patrzeć w oczy!
A on położył się w trawie i jadł na leżąco!
Nie mogłem nie skorzystać z takiej okazji. Wycofałem się, zrobiłem niewielkie kółko i podszedłem bliżej pilnując by świerk między nim, a mną, krył mnie jak najlepiej podczas podchodzenia. Myślę, że na dwie minuty osiągnąłem nirwanę podchodu, chyba nie dotykałem ziemi! :)

 Znalazłem szczelinę między gałęziami świerka, dzięki czemu zdjęcia nabierają charakteru "podpatrzonych przez dziurkę od klucza".

 Ogromne zębiska robią wrażenie!
Zdjęcia robiłem na pewnym uniesieniu emocjonalnym, w zasadzie na wzruszeniu.
I nie że byliśmy blisko, bo bywałem bliżej, ale to nie jest biegnący gdzieś wilk.
Ja mu towarzyszyłem podczas śniadania, obserwacja trwała bardzo długo, przyglądałem się tzw. gołym okiem, to dość głębokie przeżycie.

 Wszystko go interesowało, tylko szczęśliwie nie ja :)

Nakręciłem krótki filmik:

Ale nic nie trwa wiecznie ...

Piękny, dorodny samiec. Zdrowy, odkarmiony, w świetnej kondycji. Wracałem uskrzydlony.
Oby jego ścieżki nie krzyżowały się więcej z ludzkimi!
Nawet z moimi ... chociaż ... ;)

To co daje mi dodatkową satysfakcję, to kolejny dowód na to, że reżyserowanie syntetycznych sytuacji przed czatowniami, nie musi mieć miejsca. Nie musi, gdy chce się uprawiać fotografię przyrodniczą, a nie studyjną!