Zapalić gromnicę!

Gromnica - świeca, która nazwę wzięła od gromu. Zapalana i stawiana w oknach gospodarstw, co jak wierzono, miało zapewnić ochronę dobytku przed uderzeniem pioruna. No to powodzenia ;)

Wczoraj długo oczekiwany deszcz, ochłodzenie i burza.
Nie umiem usiedzieć na czterech literach (sofa!) gdy grzmi.
Wysiłek Ojca włożony w obudzenie mojego uwielbienia burzy nie został zmarnowany.
Szczerze ją podziwiam i osobliwie miłuję.
To taka trudna miłość, zdaje się nieodwzajemniona.
W każdym bądź razie mam bardzo mało dowodów na świadomą wzajemność uczuć :)

Byliśmy z Ojcem w warszawskim ZOO. Miałem siedem lat. Ulewa rozpętała się niemożliwa.
Niebo urwało się nad nami! Po chwili było już jasne, że dąb, pod którym się ukryliśmy, nie da rady. Ojciec wskazał ręką wiatę jako punkt docelowy, chwycił za rękę i opuściliśmy kryjówkę. W tym momencie usłyszeliśmy potężny huk uderzenia pioruna. Obróciłem się ... ogromny konar dębu, pod którym staliśmy runął z łoskotem na ziemię. Zdążyliśmy odbiec kilkadziesiąt kroków. Szok!

Miałem osiemnaście lat. Wybrałem się rowerem na ryby w okolice malowniczej Rusi. Łyna płynie tam głębokim wąwozem porośniętym starymi sosnami, świerkami i dębami. Ocena nieba czy zmieniającej się pogody jest zatem niemożliwa. Nagle zrobiło się ciemno. Zaczęło się! Nad moją głową, dosłownie nad nią, rozpętało się piekło! Obrywały drzewa w odległości 30-40 metrów ode mnie. Odszedłem od roweru. Kucnąłem, opuściłem głowę i czekałem na wyrok.
Nie bałem się, byłem jednak pewny, że właśnie robię ostatnie wdechy w życiu. W tak pięknych okolicznościach przyrody ... przeżyłem. Gdy opuszczałem wieś, ostatni piorun na moich oczach ściął drzewo na drugim brzegu. Miałem nadzieję, że więcej takiej kanonady nie spotkam w tak bezpośredni sposób.

Myliłem się. Jako już dorosły człowiek, byłem w Szwecji na rybach. Ostatni dzień. Wypłynąłem sam.
Burza na wielkich akwenach "skręca się" gwałtownie. Schowałem się na niewielkiej wyspie.
Nadchodząca niewiarygodna ulewa, utworzyła szybko zbliżającą się ścianę wody, która w zaskakującym tempie pochłaniała kolejne i kolejne elementy krajobrazu. Jedna po drugiej z moich oczu znikały wyspy. Szum nadchodzącej "ściany" skojarzył mi się z szarżą husarii. To jednak nie był mój największy problem. Nie tylko ja wybrałem tę wyspę ... burza też! O matko, co ja tam przeżyłem. Cztery pioruny uderzyły w drzewa na skrawku ziemi, który miał mnie przecież ocalić. Wyspa miała +/- 80 x 50 metrów. Katastrofa wisiała w powietrzu ... dosłownie!
Na własne oczy widziałem Armagedon! Po raz kolejny byłem pewny, że to scena kończąca i po raz kolejny zawierucha odeszła tak szybko jak przyszła zostawiając mnie z lekko głupawą miną. Gdy wróciłem do łódki, była po brzegi pełna wody.
Ale to już nie było w stanie zburzyć mojego spokoju :)

Mimo tych i innych przygód burzowych, kocham ją i podziwiam. Nie znaczy to, że nie budzi respektu - budzi!

 Nastała noc za dnia ...

Cztery wyładowania w jednym momencie. Jedno, gdzieś z boku, uderzyło w wieżę. Słabo widoczne, lało jak z cebra, ale na dużych monitorach zobaczycie.

Większość wyładowań rozegrała się między warstwami chmur. Niesamowite wrażenie zrobiło na mnie gdy piorun podążał równolegle do ziemi w moją stronę. Widać było tylko cholernie szybko przemieszczający się błysk nad chmurami. Te wyładowania miały po UWAGA! kilkanaście kilometrów!

 Warmińska wieś w burzowy wieczór.

Niebo było niemożliwie ciemne. Z trudem wydobyłem ten obraz.

 To zdjęcie zrobiłem już w nocy. Było po prostu ciemno, ale mimo słabej jakości pokazuję to wyładowanie. Szerokość tego wyładowania oceniam na co najmniej osiem kilometrów.
W ostatniej chwili zorientowałem się, że zaciekawiony moją tajemniczą obecnością gdzieś na polu, podszedł do mnie lis. Długo kręcił się wokół mnie :) To było miłe. Nie byłem sam na tym zadupiu w ciemnościach. Tym bardziej, że zatrzymałem się tuż obok ... nagrobka ... :)