kto rano wstaje ...

Dziś piątek i po naprawdę ciężkim tygodniu pracy postanowiłem zrobić sobie nagrodę. Wstałem na długo przed świtem i hejaaa do lasu :) Na miejscu byłem (jak zwykle) jeszcze w półmroku. Czas który upływa przed podniesieniem się Słońca nad linię horyzontu, to moment najintensywniejszych obserwacji. To moment porannych migracji pokarmowych. Część zwierząt wraca z żerowisk (jelenie, dziki), a część się na nie wybiera (sarny, kruki, sójki). Cena tej pory dnia jest niestety taka, że można nacieszyć oko i duszę, ale o zrobienie dobrego zdjęcia jest trudno. Światła jest jak na lekarstwo. Czułem jednak, że wydarzy się coś wyjątkowego i nastawiłem czułość matrycy na 2500 ISO. Wybór był tylko taki, albo zrobić "zaszumione" zdjęcie, co przy tej czułości jest naturalne, albo w ogóle nie utrwalić chwili. Dusza Wszechświata czuwała nade mną, bo jak się za chwilę okazało, usłyszałem za sobą trzask łamanej gałązki pod nogami pędzącego zwierza. Wiedziałem, że to nie może być jeleń, bo ten nie pozwoliłby sobie na takie gapiostwo, dodatkowo to "coś" biegło przecinając moją ścieżkę zapachową. Krótko mówiąc musiałem się obrócić by zobaczyć co się dzieje. Ze ściany świerków, 20 metrów za mną wybiegł potężny dzik! Byłem już na to przygotowany. Czekałem już z gotowym do strzału aparatem śledząc słuchem jego trasę. Wybiegł w oczekiwanym miejscu, prosto na linię ogniskowej. Jedno, drugie, trzecie, czwarte ... i jeszcze zdążyłem zrobić piąte zdjęcie, gdy na chwilę zatrzymał się w gęstwinie.
Co za szczęście. Mam go! Po tym spotkaniu kontynuowałem marsz z "bananem na puszce", jak powiada pokolenie mojego syna.
W zasadzie otrzymałem satysfakcję w zamian za decyzję o porannym wyjściu w teren. Chwilkę wcześniej, na wejściu do lasu, powitał mnie trznadel. Lubię te, że tak je nazwę - "kanarki strefy umiarkowanej". Z przyjemnością go pokazuję, choć wolałbym móc pokazać Wam go w pełnym słońcu. Jest bajecznie ubarwiony. Nie wiem co to za ptaszki tłuką się w gałązkach następnego zdjęcia. Być może to zabawy godowe, ale rumor czyniły okrutny! Zdjęcie wydało mi się ciekawe. Za takie również uznałem zdjęcie fluorescencyjnie świecących w porannym słońcu,  młodziutkich listków brzozy. Jest jakaś magia tej pory roku. Czuć rozwój, wzrost i siłę. W drodze powrotnej, zaskoczyła mnie ciekawska sikora, która skakała nade mną i ciekawie mi się przyglądała.  To miłe, że ubranie kamuflażowe budzi przede wszystkim ciekawość, a nie lęk, nawet u tak małych istot. Na koniec krótkiego ale pięknego leśnego wypadu, spotkałem dzięcioła dużego.
Jak gdyby nigdy nic, wdzięczył się i pozował kilka metrów nad moją głową. Dosłownie 4 metry dalej, na gałązce, przyczaiła się wiewiórka. Była pewna, że jej nie widzę. Trudno było ją "wydobyć" obiektywem z tej gęstwiny, ale myślę, że warto to pokazać. Spotkałem jeszcze sarenki, ale już tyle razy je pokazywałem, że tym razem daruję to Wam i sobie :)
Święty Hubert ale Fotograf obdarzył po raz kolejny.