Wczorajszy wieczór należał do jednych z przyjemniejszych. W końcu nieco cieplej, słoneczko, ja i moja ukochana miejscówka na jelenie. Nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni obdarzyła. Przyznać jednak muszę, że plan był zupełnie inny, a całe spotkanie z ogromną chmarą było nieplanowane. Z lasem tak właśnie jest. Plany nie wychodzą, a "nieplany" potrafią zaskoczyć. Miałem jedynie przejść obok tej polany i udać się jedyną słuszną drogą, pod wiatr, w zupełnie przeciwnym kierunku, wzdłuż bagienek, w poszukiwaniu dzików. Pech chciał, że mijając polanę, rzuciłem okiem w jej światło. Któż by tego nie zrobił? Na drugim jej końcu, zauważyłem sylwetki pasących się łań.
Słowo honoru rozpatrywałem rezygnację z podchodu. Naprawdę stałem dobre dwie minuty i rozważałem czy zawrócić po nie, czy jednak realizować pierwotny plan. Ale wiecie jak to jest z tym wróblem w garści ... zawróciłem :)
Wiecie co mnie najbardziej skłoniło do zawrócenia i obchodzenia polany od strony, którą już minąłem? Na środku polany siedział mój ulubiony kruk i bezczelnie plądrował gniazda świergotków. Miłość miłością, byłem pewny, że kto jak kto, ale on mojej obecności, ani nie przegapi ani tym bardziej nie wytrzyma. Odleciał.
Skradając się do jeleni musiałem bardzo uważać. Podszyt jest cholernie suchy, tym samym głośny, a ja swoje ważę. Ostatnie metry pokonywałem na czworaka, żeby jakoś rozłożyć ciężar. Udało się.
Z tego spotkania zrobiłem kilkaset zdjęć, ale te wybrane w wystarczający sposób ilustrują co zaszło.
Zostałem na miejscu i długo siedziałem na pniaku kontemplując wszystko co widziałem. Po około 30-u minutach, gdy słońce było sporo niżej i jeszcze bardziej kontrastowo oświetlało polanę, wyszła inna, mniejsza chmara!
Wracałem przez las, blisko ciekawego miejsca, małego leśnego prześwitu. Już po zachodzie słońca, przy bardzo wysokiej czułości matrycy, zrobiłem pożegnalną fotę, całkiem klimatyczną w mojej nieskromnej ocenie :)
No i jak to można mądrze skomentować? Ja nie potrafię! Więc się pozachwycam... :-)))
OdpowiedzUsuńW miarę mądrym, a już przynajmniej trafnym podsumowaniem moich rozlicznych spotkań z jeleniami, mogłoby być odwołanie się do starych mądrości ludu i wykorzystanie jednego z ich ulubionych powiedzeń, ugruntowanych wielowiekowym doświadczeniem i obserwacją wykluczającą zaistnienie błędu statystycznego. Sądzę tym samym, że gdyby Pani to zrobiła, wielu "przyjaznych" mi ludzi, przyklasnęło by w ręce w euforii zachwytu. Powiedzenie, o którym myślę brzmi ... "Głupi to ma zawsze szczęście!" ;)
UsuńRewelacja.
OdpowiedzUsuńno toś się rozpisał! ;)))
UsuńTo nie ja. Ktoś się podszywa. A jeżeli chodzi o mnie to powiem tak - rewelacja :)
Usuńaaa, no to teraz, to całkiem co innego! :)
Usuńo ja cież, to naprawdę nie Ty!!! a ja ... ale jaja :)))))
Usuńno to muszę się teraz powyplątywać:
1. bagienny, dziękuję za odwiedziny i komentarz
2. bagienny, przepraszam za spoufalenie
3. bagienny, masz nick taki jak nadany Wojtkowi Gotkiewiczowi przeze mnie, co wyjaśnia mój błąd i spoufalenie
4. Wojtek, na szczęści masz też drugi nick - Biebrznięty, więc dopóki nie pojawi się ktoś z takim nickiem, damy radę :)))
5. Wojtek, twój komentarz, mimo znamion plagiatu, traktuję jako wysoce oryginalny i wiele mówiący! :)
6. Wojtek - wracamy do Biebrzniętego ... chyba;)
trochę szkoda, bo Bagienny wprost odnosił się do mojego Leśnego, a odniesieniem do Biebrzniętego nie może chyba być Warmnięty czy tym bardziej Puszcznięty, a już absolutnie chyba nie Napiwodzknięto-Ramucknięty ... zresztą sam nie wiem ;)
UsuńŚwietne zdjęcia i wypad, gratuluje ;)
OdpowiedzUsuńdzięki Marcin, fajnie, że zaglądasz :)
UsuńO rany, co to ma być? Smarujesz sie jakimiś jelenimi feromonami czy co? To jest po prostu nie możliwe. Polana wygląda ja angielskie pole golfowe, puszcza piękna jak to puszcza a jelenie stada nieprawdopodobne. No ale za to łażenie na czworaka należało sie. PIĘKNE!
OdpowiedzUsuń:))) pole golfowe, rzeczywiście dziwna polana. Rok temu, wiosną, pracownicy LP zaorali na cacy śródleśną polanę, zabronowali i co najważniejsze obsadzili jakąś trawą. W tej materii nie czuję się spejalistą, choć miałem na studiach łąkarstwo. To co mnie interesuje, to fakt, że jeleniom ta trawa smakuje. Dzikom niestety nie. Od tamtej pory przestały się tu pojawiać. Co do feromonów ... fajny pomysł, ale gdybym jeszcze i to zrobił, to oglądalibyście już film "Tańczący z jeleniami" ze mną w roli głównej ;)
UsuńI co znowu kadzić muszę. Zaczyna mi doskwierać konieczność chwalenia. Niestety nie mogę się nawybrzydzać, czy nakwękać. Ludzie postaraj się raz coś spaprać, żebyśmy sobie na tobie poużywali. Niestety to nie dziś. Ten post jest po prostu zaje... i już. Choć myśl o tańczącym z jeleniami pokazuje, że może się zdarzyć post jeszcze lepszy. I już czekam wytmyślając odpowiednie słowa na opisanie zachwytu.
OdpowiedzUsuńbardzo dziękuję! właśnie wczoraj rozmawiałem z Bagiennym, że muszę choćby mrówki pofotografować, bo ludzie odejdą z bloga znudzeni tymi jeleniami :) Mam do nich szczególna słabość. Od dziecka widok jeleni unosił mnie nad ziemię i jak widać tak zostało. Następny post (dzisiejszy) będzie o czymś zupełnie innym :)
UsuńNie chce się powtarzać ale "muszem bo się uduszem" - uwielbiam tu zaglądać ;)
OdpowiedzUsuńwiesz ... ja w sumie też :) poważnie rzecz biorąc, to dla mnie wielkiiii komplement - dziękuję! Wpadłaś akurat na fajny post - tak bliskie spotkania mimo wszystko nie są codziennością moich wypraw.
UsuńNo widzisz jak czasem fajnie na siebie wpaść - podoba mi się każda Twoja wyprawa zarówno bliska jak i daleka - pozdrawiam ;)
Usuńbaaardzooo nisko się kłaniam :)
Usuń