się zajeleniło!

Nie, to nie błąd, nie miało być "zazieleniło". W piątek bardzo rano miałem okazję zajrzeć na nowe miejsce, bagienną polankę, którą rok temu poznałem z przeciwległej strony. Od tamtej pory, za każdym razem gdy byłem w pobliżu, zdawało mi się, że słyszę słowa piosenki, którą polanka wyśpiewuje ... "Ludzie znają mnie tak jak księżyc, z bagiennej strony ... ". Oczywiście jeszcze rok temu, nie wyciągnąłbym wniosku, że to do mnie, ale teraz, gdy mam od Was pseudo "Leśny Lud", nie wątpiłem, że ten początek - Ludzie - to nic innego jak wołacz skróconej formy mojego pseudonimu. Może coś ze stylem się "wali", bo powinno być "Ludzie, znasz mnie tak jak księżyc... ", ale nie będę wchodził w kompetencje Ewy R., z pewnością to wyprostuje ;) Oczywiście nawiązanie w tekście do Bagiennego to już tylko przypadek :)
Tak czy siak, jak powiadają mędrcy, natury należy słuchać, postanowiłem poznać polankę z drugiej strony. Jakież było moje zdziwienie, gdy poprzez (o dziwo!) padający śnieg, ujrzałem coś takiego:

Pięknie mi się zrobiło na sercu, jednak z tytułu pogody i pewnej nieostrożności, jelenie wypatrzyły mnie wcześniej. Udało mi się zrobić tych kilka dziwnych, ale osobliwych zdjęć. Nie zamierzałem iść za delikatnie przepłoszonym stadem, wiedziałem, że dzięki temu, jest szansa spotkać je w tym samym miejscu następnego dnia. I tak się stało.

Zastałem je za ścianą lasku.

 

Doprawdy nie miałem wyjścia, topografia terenu, rzeczka i bagno zmusiły mnie do podejścia z wiatrem - katastrofa! Do tego pod nogami pełno suchych badyli. Z tego powodu właśnie, jelenie uwielbiają przebywać w drągowinie - nie da się tam cicho postawić stopy, więc o zaskoczeniu nie ma mowy. Dobrze o tym wiedzą.

Wykonałem sporo zdjęć przez ścianę ostatniej linii drzew. I tak, jak widzicie, dwie łanie już mnie szukają.

Wszystko co mogłem zrobić tym razem, to udokumentować sporą ilość jelenich tyłków.  Ale znacie mnie, wrócę do nich gdy tylko wiatr się odwinie :)

Było ich naprawdę sporo ale nawet szukając schronienia w lesie zachowały hierarchię i spokój.

Opuściłem miejsce połowiczego sukcesu, by nie powiedzieć porażki. Udałem się w głąb puszczy. Nie wiedziałem czy to dobry pomysł, skoro ta chmara była na obrzeżach lasu, ale ciągnie wilka do ... .
To już chyba miał być taki ciąg spotkań z jeleniami. Zatrzymałem się w miejscu, w którym i owszem, często spotykałem sarny. Tym razem też tak było, co dokumentuję uroczym koziołkiem.

Z niewiadomego powodu postanowiłem pozostać dłużej na skraju lasu. Tzn. powód był i do tego prosty - był ciemny, pochmurny dzień i o zdjęciach w lesie, nawet z moim szkiełkiem, mogłem zapomnieć.
Bardzo się zdziwiłem, gdy z prawej strony ujrzałem bezszelestnie kroczącego jelenia - gomułę!
Przypomnę, gomuła to jeleń po zrzucie poroża. Trudno je spotkać, pozbawione oręża, są jakby wstydliwsze, płochliwsze i prowadzą utajniony styl życia.

 Pan gomuła.

 Chwilę po nim, szedł młodzieniec, jeszcze z porożem.

Po chwili kolejne dwa młodziaki.

I na odchodne tego miejsca, lisek ze środka lasu.

Następnego dnia, bez specjalnego planowania ... ponownie jelenie!

 Na tej polance naprawdę są nie do podejścia. Tego dnia wiatr mi sprzyjał, ale zaskoczyła mnie pewna łania!

 Ot ta właśnie! Nie spodziewałem się jej w tym miejscu. Podchodząc łanie, skupiłem się tak bardzo, że wpadłem jej w oko jak amator!!!