nawet nie pytajcie!

Ostatnio trochę się powłóczyłem po okolicy. To "trochę" zdaje się pozostaje w opozycji do mojej zwykłej aktywności, czyli codzienności, w której włóczę się intensywnie :)
Pogoda była rozmaita, z przewagą słońca. Ponieważ gŁOSIOWA ostatnio pisała o roli światła w fotografii żurawi, zacznę od zdjęć, w których (w mojej ocenie) światło było sprzyjające.
On sobie szedł szczytem nieużytku, a ja go sobie fotografowałem i to również była okoliczność sprzyjająca,  bowiem towarzyszyła mi świadomość, że on mógł sobie iść szczytem nieużytku, a ja wcale nie musiałem móc go fotografować. Tym samym, dopełniając treść interesującego wpisu Iwonki (gŁOŚ z bagien) wnoszę, że równie istotnym jak światło, jest fakt bycia z aparatem w sytuacji, w której to światło akuratnie pracuje. Szczęście znaczy!

 Kilka dni później ujął mnie bociek. Niby nic atrakcyjnego, siedział na gnieździe, ale gdy dostrzegłem końcówkę dzioba ukrytego w pióropuszu prześwietlonych piór ... inspiracja była gotowa. W domu się okazało, że akurat mrugnął w tym czasie trzecią powieką, a ta matowo odbiła silne i kontrastowe tego dnia światło. Ot taka ciekawostka, raczej pretekst by wspomnieć o trzeciej powiece ptaków, zwanej również migotką.

Następny dzień również witał mnie słonecznym świtem.

 Pierwszego cielaczka robiłem jeszcze bez słońca, jedynie przy jaśniejącym niebie. Widmo wczesnego, wiosennego świtu w zasadzie nie pozwala na satysfakcjonujące zdjęcie.

 Dosłownie pięć minut później, światło było już ciepłe i zdjęcia wychodziły całkowicie inne.
Świetlne rzeczy o tej porze dzieją się tak szybko ...

 Te dwa portrety uroczego cielaczka to zupełny przypadek. Coś spłoszyło ich mamę i cała trójka podbiegła prosto mi pod nogi. Zepsułem wiele zdjęć, bo nabiegały prosto na mnie i aparat nie poradził sobie z ostrzeniem. Światła wciąż było mało.

 A jak zrobiłem to zdjęcie nawet nie pytajcie! Nie mam zielonego pojęcia co się stało na tym zdjęciu z trawą. Efekt bardzo mi się podoba. To może być to o czym pisała Iwonka. Moment w czasie którego aparat głupieje, powstają niespodziewane artefakty. Być może ma tu coś do powiedzenia fakt, że zdjęcie robiłem pod światło wschodzącego słońca, a poranek był lodowaty. Szron na liściach suchej trawy mógł zostać tak zinterpretowany przez program aparatu.

Inny kąt padania promieni i niewiarygodne różnice nasyceń między światłem, a cieniem.

Jakiś czas później zaskoczyłem i zawstydziłem swoją obecnością liska. Nie chciałbym i nie życzyłbym sobie, by ktoś mi robił zdjęcia w takim momencie. Korzystając z okazji, pragnę przeprosić lisa za nietakt i brak szacunku dla tej "wyniosłej chwili";)

Na tych kilku kadrach chcę zwrócić uwagę na nieprawdopodobne wyposażenie, czyli szablaste pazurki,  jakimi dysponuje pełzacz leśny. Między innymi z tego powodu jest jednym z dwóch gatunków (obok kowalika), które swobodnie przemieszczają się głową do dołu.

 Las tego dnia był zachwycający, malarski jak na tę porę roku.

W drodze powrotnej udało mi się jeszcze zaskoczyć poczciwą "siwuchę".