byczy wieczór!

Wiedziałem, że będzie padało. Nie powstrzymało mnie to od wyjścia do wieczornego lasu.
Jakbym czuł, że to będzie TEN wieczór.
Pompa złapała mnie gdy byłem już dwa kilometry od samochodu. Niesamowite uczucie. Najpierw uderzyła mnie fala parnego ciepła wypchniętego spod ciężkich chmur, a na polance śródleśnej pojawiło się metafizyczne światło. Coś jakby rekompensata za to, co miało nastąpić za moment.
Poszło! Deszcz nie dawał szansy na etap przyzwyczajenia się - lunęło jak z cebra.
Przez pół godziny cieszyłem oczy Puszczą pogrążoną w ciemnościach i ulewie ...

Stanąłem pod parasolem starych olch. Większość deszczu została w koronach. Nawet niezbyt przemokłem. Gdy tylko przestało padać odezwał się pierwszy byk. Daleko. Powtórnie ... ponownie daleko. Odezwał się następny, również z tamtego, odległego kierunku. A niech to! Szybki powrót do samochodu, czekała mnie zmiana miejsca. Doskonale wiedziałem, gdzie tym razem się zebrały. Las całkowicie zaparowany, szkła aparatu również. Gdy zbliżyłem się do pierwszej polany, ujrzałem młodzieńca, który spokojnie ja przemierzał. Szok!

 Gdy go ujrzałem, szczęśliwie byłem za konarami przewróconego dębu, to dało mi szansę na ukrycie się.

 

 Raz szybciej, a ...

  raz wolniej, ale konsekwentnie zbliżał się do mnie.

 Wszedł na teren "wyspy" drzew.

Gdy ją opuszczał, zauważył mnie. Nie mogło być inaczej ... dzieliło nas piętnaście metrów!

Gdy tylko podjechałem w stronę rykowiska, dochodzący do moich uszu ryk byka stadnego, utrwalił mnie w przekonaniu, że podjąłem dobrą decyzję.
Wiedziałem, że późnowieczorny las spowity mgłami, nie da mi szans na zdjęcia, ale chciałem ich chociaż z bliska posłuchać.

Niestety zdjęcia nie powalają atlasową jakością, ale chcę je tu mieć, bo wspomnienie ciemnego, parującego lasu i ryki byków słyszane z kilkunastu metrów, nie pozwolą o sobie zapomnieć!

To był już prawdziwy Duch Puszczy! Dosłownie i w przenośni.

Wyobraźcie sobie, że to jest absolutnie niekadrowane zdjęcie - przysięgam!!!
Było ciemno jak czort, ale on przeszedł mi niemal po palcach!

Niestety to co widziałem, nie dało się już sfotografować.  Już zupełnie po ciemku wyszedł na mnie byk stadny. Widziałem już tylko jego majaczącą w mgłach ciemną sylwetkę. Trąbił niemożliwie.
Stałem mokry jak szczur ze zmęczenia i emocji. Najbardziej podniecony byłem faktem, że w końcu odkryłem które dźwięki prowokują je do podejścia do mnie! Mam radochę! Gdy się wybudziłem ze swoistego letargu zachwytów, z przerażeniem stwierdziłem, że zapadła noc! Ciemność spotęgowana mleczną mgła, a ja za nimi szedłem przez Puszczę, między drzewami. Od samochodu odszedłem o jakieś 1,5 kilometra. Fajnie pomyślałem! Jedyne co mi przyszło do głowy, to że niezły ze mnie świr!
A teraz dupka w troki i oby nie skręcić nogi ... i do następnego!