są poranki i ... PORANKI po byku!

Z największą lubością, z rozkoszą wręcz, oddaję się każdorazowym przemyśleniom, co też tym razem uda się spotkać, zobaczyć, a co z tego da się utrwalić i pokazać na  blogu. Te niepewności oraz ciekawość każdego dnia, wciągają jak czarna dziura światło. Lata mijają, a ja, jak każdy poprawny nałogowiec, brnę w coraz to większą czeluść uzależnienia. Poranek taki jak dzisiejszy, jest typową oliwą do ognia mojej pasji. Wydarzyło się wiele ... bardzo wiele. Ten sam poranek, jest typowym przykładem na to, jak niewielką część obserwacji, mimo tego, że są fascynujące, można pokazać w postaci zdjęć.
Las jest niezwykle trudnym poligonem obserwacji, a skuteczne fotografowanie w lesie staje się loterią.

Niezwykle kontrastowe światła powodują, że nawet w słoneczny poranek, szczegóły w cieniach praktycznie nie istnieją. Kiedy w takich okolicznościach pojawia się ciemny korpus zwierzęcia, ciężko coś wykombinować. Odwieczny dylemat, a do tego dochodzi wybór wysokiej czułości matrycy, albo krytycznie krótkiej ekspozycji. Koszmar fotografa pogłębia fakt, że zwierzęta za nic w świecie nie chcą pozować. One niespłoszone są w stałym ruchu, a spłoszone ... w pędzie! Tak jakby nie istniały formy statyczne. OK, czasami się zdarza. :)

Przechodząc w pobliżu polanki, dotarł do mnie niepowtarzalny dźwięk bijących się jeleni. Światło wymarzone, sceneria wymarzona, ale gdy podszedłem na miejsce, byki już były po walce. To ten moment, w którym do głosu dochodzi dwoistość odczuć. Z jednej strony żal, że nie mam sceny walki, z drugiej radość, że chociaż mam te byki. Kwintesensjca  fotografii przyrodniczej - zawsze mogło być lepiej.

Nagrodą okazała się możliwość zrobienia chwilę później, fajnego zdjęcia.
Ciemne tło tunelu roślin, swoisty laur krzewów i dynamiczny start byka mknącego w czeluść lasu.

Odchodząc sądziłem, że mój limit obserwacji został wyczerpany. Nie mogłem uwierzyć, gdy po kilkuset metrach, ponownie usłyszałem odgłosy walki. No właśnie! Tym razem w środku ciemnego lasu liściastego. Światła co borsuk napłakał, a tu takie sceny. Kolejny przykład - obserwacja świetna, możliwość wykonania poprawnego zdjęcia - zerowa! Modliłem się, by w ogóle cokolwiek wyszło.
Tak mijają się oczekiwania z możliwościami. Las niezwykle szybko uczy pokory.

Chwilę później walka przeniosła się nieco bliżej prześwitu. Byki dostały fajne, jasne tło. Zrobiłem co mogłem.

Nie muszę mówić, że tym bykom wykonałem ... set zdjęć. Nasycony widokiem, zostawiłem je w trakcie tego misterium. Następnie spotkany byk, to już apogeum niekorzystnych warunków.
Ale spotkanie zapamiętam na długo. W pierwszej kolejności larum podniosły kruki. Na tyle je rozumiem, że odebrałem sygnał, że coś się dzieje po mojej lewej stronie. Zatrzymałem się, przygotowałem aparat do zdjęcia. Z grabowej gęstwiny wyskoczyły, rozpierzchając się na wszystkie strony, przerażone warchlaki. Sekundy później usłyszałem, jak COŚ przedziera się przez chaszczowisko. To były dwa byki. Las liściasty, praktycznie noc.

Zdjęcie oczywiście ruszone, ale coś jest na rzeczy, a może chodzi tylko o pamiątkę, po prostu.

Jeden z nich wypada jak wściekły w szalonym pędzie, dając mi możliwość zrobienia zdjęcia, które opowiada wiele o tym, co widziałem. Dynamika sceny, galop, ulotność chwili i tempo - nie umiałem tego inaczej zaprezentować. Poprowadziłem obiektyw starając się nadążyć za młodym bykiem.

Ilość spotkań, obserwacji ma się nijak do tego, co po nich pozostaje w postaci zdjęć w ogóle, a w postaci dobrych zdjęć, lepiej nawet nie mówić. :)