UCHOK!

Trudny poranek. Z lasu wróciłem po północy - słuchałem nocnych byków. Rano zaspałem, wstałem dopiero o 6.00! Wyruszyłem bez kawy. Długo tego żałowałem. Puszcza, nieświadoma mojego nieprzytomnego półsnu, przywitała mnie mgliście i półprzejrzyście.
Szedłem przestawiając samodzielnie i (o dziwo!) naprzemiennie kończyny dolne, więc trudno było się zorientować, że jestem w swoistym letargu. Koncentracja nad kolejnością przestawianych nóg, pochłonęła resztki moich intelektualnych możliwości. Las tulił mnie wilgotnym puchem mgły, które dodatkowo odcinały wzrok od detali drugich planów, co dadatkowo mnie wyłączało. Szedłem uroczą przesieką.

Niczego się nie spodziewałem, tym bardziej spotkania drugiego takiego samego "wariata?! Stało się inaczej. Gdy zobaczyłem człowieka niosącego aparat na statywie, uznałem wybór miejsca za chybiony. Tym razem nie chciało mi się z Nim rozmawiać - odszedłem złorzecząc.
Korzyść tylko z tego taka, że pobudka przyszła nagle.

Pomyślałem, że przy tak malowniczo zinhalowanym lesie, fajnie byłoby coś uwiecznić. Na okazję nie musiałem długo czekać.

 Aaaa ... tu jesteś!

To ja już lecę - pa!

Las najwyraźniej miał nadmiar wilgoci i hojnie oddawał ją atmosferze. Czułem, że staję się roztworem nasyconym ... wilgocią! Czy chemia zna taki roztwór, który nasycił się wilgocią?!?
Pozna - ja nim byłem dziś rano ;)

Musiałem usiąść! Nie było jak odparować, bo wokół mnie unosiła się ... woda. Aż się dziwiłem, że co jakiś czas nie przepływa koło mnie ryba z pobliskiego jeziora!
Kiedy tak zasiądę w ciszy lasu, cała moja koncentracja jest skierowana na oczy i uszy. Zamieniam się w słuch i wzrok. W zasadzie mam wrażenie, że serce pompuje krew tylko do tych narządów, że cały organizm jest podporządkowany nienagannemu ich funkcjonowaniu. W zasadzie zamieniam się w jeden zespolony organ słuchająco-patrzący, w taki ... UCHOK!
I wtedy, gdy tak siedzę, widzę więcej i słyszę więcej. Widzę każdy ruch, nawet źdźbła trawy w odległości 40 metrów. Wówczas najgorsze dla koncentracji, są kręcące się na wietrze listki, które zawisły na pajęczynowych nitkach. One wręcz zmuszają by w kółko na nie patrzeć! Nie da się ich nie oglądać, są jak błyskotki na uszach pięknej cyganki. Starałem się tak ustawić parametry zdjęcia, by oddać ten ruch.

Nawet na zdjęciu wzrok leci tylko na ten listek!
Nagle z tej zadumy wyrwał mnie owad, który usiadł na moim policzku. Strąciłem go. Pluskwiak!
Smród stęchłej szmaty podłogowej z komunistycznego zaplecza PRLowskiej stołówki, nie pozwolił mi dłużej siedzieć. W drogę! Ruch powietrza zabierał stęchliznę za moje plecy i zostawiał w tyle.
Jeszcze nie wiedziałem, jak za chwilę pokocham tego pluskwiaka!
To dzięki niemu, choć wbrew własnej woli, pokonałem kolejne dwa kilometry.
Całe szczęście! Gdyby nie to, nie byłbym świadkiem przejścia tego cuda!
Prawdziwy król - szesnastak! Niestety z daleka. Ale wiem, gdzie jest, podejdę go - mam nadzieję.
Mimo fatalnej jakości zdjęć, pokazuję go, bo i tak widać jego klasę!

Boski jest! Cieszę się, że go widziałem, z daleka, bo z daleka, ale to żaden chłyst, to byk stadny!
Dziś w Nowych Ramukach odbył się konkurs wabienia jeleni.
Tam spotkałem znajomego - Huberta I.
Jak gdyby nigdy nic, pyta, czy to mnie widział dziś rano w Puszczy? No ... taaak ... :)
Człowiek ze statywem ... ech, życie :)))