szlachetnie zwabiony!

Niedawno wziąłem udział w zorganizowanym przez Nadleśnictwo Nowe Ramuki, szkoleniu w zakresie wabienia byków. Wabieniem zajmuję się od wielu lat, ale dawno nic nie zrobiło na mnie większego wrażenia, niż kompetencje i wiedza Szkoleniowców. Muszę przyznać, że udział w szkoleniu, radykalnie zmienił moje podejście do wabienia. Naniosłem wiele poprawek w zakresie interpretacji wydawanych dźwięków. W ciągu ostatniego tygodnia "rozmawiałem" z pięcioma różnymi bykami, które udało się sprowadzić bliżej. Za każdym razem rzecz miała miejsce w nocy.
Taki dialog myśliwi nazywają marszem równoległym, w trakcie którego byki się obchodzą, przechadzają blisko siebie i oceniają na podstawie wydawanych porykiwań. Rozstrzygnięcie często zapada już na tej podstawie. Nie dochodzi do fizycznej, bezpośredniej konfrontacji. Szlachetna sztuka wabienia jeleni, bo tak to się nazywa, polega również na znajomości tych reguł i ceremoniałów. Rzecz w tym, że samo porykiwanie to za mało. Trzeba wiedzieć kiedy uderzać gałęzią o drzewo, a kiedy np. poszurać nogami. Aby dobrze wabić, trzeba umieć sobie wyobrazić co w danym momencie się dzieje, co należy zrobić, jaki dźwięk wydać. Czasami mam wrażenie, że doskonalenie techniki wabienia, to zadanie, które będzie mi towarzyszyło do końca życia.

Dziś byłem w lesie grubo przed świtem. Faza rykowiska jest już zaawansowana, większość jeleni utworzyła swoje "haremy" więc szanse na sprowokowanie byka spadają. Ruszyłem w stronę, z której dochodziło typowe, studzienne trąbienie. Gdy byłem stosunkowo blisko byka, okazało się, że zaczął odchodzić. Już miałem za nim ruszyć, ale dotarł do mnie głos młodszego byka, będącego znacznie bliżej. Uznałem, że dzieli nas ok. 400 metrów. Dookoła starodrzew sosnowy, szczęśliwie cały poprzerastany krzaczastą grabiną. Bezpiecznie ukryty podszedłem ok. 200 metrów i  kucnąłem. Wabię. Odezwał się! Złapaliśmy kontakt. Starałem się nie zabrzmieć jak większy byk, pilnowałem dźwięków. Udało się - zbliżał się!
Gdy był mniej więcej 50-60 metrów ode mnie emocje sięgały zenitu. Właśnie sobie przypomniałem, że nie pomazałem twarzy pastą maskującą - błąd! Zawabiłem i sięgnąłem do kieszeni po pastę. Zrobiłem to na łapu-capu i w tym momencie w odległości ok. 40 metrów ujrzałem jego majestat w pełnej krasie. Gdy z takiego bliska słucha się ryku i do tego w środku osnutej wilgocią Puszczy, między drzewami, wzruszenie zatyka przełyk. Chwilo trwaj! Piękny byk przyszłościowy, dziesiątak o mocnym, symetrycznym porożu. Ciemny kolor tyk świadczy o tym, że w okresie wycierania scypułu, byk odwiedzał między innymi jakieś torfowe mokradło. Patrzyliśmy sobie w oczy - piękny moment! Wciąż było ciemno i mgliście. Zdjęcie przy 1/40 sekundy jakimś cudem wyszło - ufff.
Jest pamiątka. :)

Puszcza o świcie jest tak piękna, że można byłoby skupić się na niej samej i gdyby nie mój "chyś" fotografowania zwierząt, pewnie bym to robił częściej.

A oto i nasz bohater w pełnej krasie!