słuchowisko!

Od wielu, wielu lat nie było takiego roku, żebym w okresie rykowiska nie spędzał nocy w Puszczy.
Wiem, to już przewlekła choroba, do tego o przebiegu ostrym! Zaczęło się niewinnie. Kolega zaproponował - "chodź pojedziemy do lasu, posłuchamy jak ryczą jelenie". Nieco zdziwiony, ale chętnie przystałem na propozycję. Gdy byłem młody, nie trzeba było zbyt długo mnie namawiać do dziwnych kwestii, a im były dziwniejsze, tym namawianie trwało krócej.
Już wtedy, tej pierwszej nocy, poczułem, że to będzie mój stały rytuał i tak się stało.
Puszczę Napiwodzko-Ramucką najpierw poznałem w wersji "Puszcza by night". Potem, gdy za dnia docierałem w poznane nocą miejsca, bardzo się dziwiłem, że tak wyglądają. Coś jakby syndrom dziewczyny poderwanej w klubie, która niestety została do rana ... . Las nocą jest o wiele atrakcyjniejszy. ;)

Wieczór. Zapada zmrok. Opuszczam samochód, idę w stronę miejsca, gdzie zwykle "ryczą" byki.
Na miejsce dochodzę już w ciemnościach. Specyfika tej pory roku jest taka, że o północy jest widniej niż o 21.30. Po prostu księżyc wschodzi późno. Gdy tylko robi się ciemno, słychać pierwszy odległy ryk, potem kolejny i kolejny. Las budzi się do nocnego rytuału. Wybieram najbliższego mi byka i pilnując wiatru, pomału idę w jego stronę.
Emocje mimo upływających lat, nie maleją. Głos byka gotowego bić się o swoje damy, rozdziera Puszczę. Na odpowiedź innego zdeterminowanego samca, nie musi długo czekać. Odzywają się również inne byki. Las drży od dźwięków niosących wiele informacji i emocji, a w powietrzu zdaje się unosić zapach testosteronu. Byki mają zwyczaj dodawać sobie męskości, rozcierając własny mocz na podbrzuszu, więc jest coś na rzeczy.
Rozpoczyna się niezwykłe misterium natury - istny zew! Pierwszy ryk jest przeciągły, długi ... jestem tu damy, zapraszam do siebie! Gdy jednak drugi byk, o podobnej sile głosu, tym samym godny rywal, odezwie się w stosunkowo niewielkiej odległości, głos dominatora zmienia się. Ryk zaczyna być budowany z krótszych, dynamiczniej ryczanych fraz. Brzmi to jak wyzwanie rzucane w złości całemu światu.
Drugi byk zbliża się i odpowiada równie bezwzględnym dźwiękiem. Nadchodzę, bój się! Jestem gotów do walki! Wówczas pierwszy byk musi sięgnąć po kolejne instrumenty repertuaru. Dźwięk łamie się i przechodzi w końcowej fazie w niskotonowy, studzienny pogłos. Słuchając mam wrażenie, że z podziemi Mordoru uciekł jakiś potwór! Ekstatyczny moment, ponieważ byki po kilku tego typu wymianach, podejmują decyzję - walczyć czy rozejść się. Jestem już stosunkowo blisko obu samców. W takiej sytuacji sam nie wabię, choć uwielbiam to robić. Scenariusz tym razem jest korzystny dla mnie, nie muszę inicjować dialogu między bykami, lub między bykiem, a mną. Gdy jestem od byków w odległości kilkudziesięciu metrów, wyraźnie słyszę odgłosy zderzających się poroży. Jednak walka! Fenomenalne przeżycie. Większą emocję dostarcza mi tylko moment, w którym prowokuję byka, a ten podchodzi do mnie. Miewałem już takie sytuacje, w których byk zbliżał się do mnie na odległość ok. 10-ciu metrów! Ekstatyczne, euforyczne spotkania. Ci, którzy ze mną byli w takich sytuacjach, wiedzą :)
Nie dziwcie się zatem, że siadam sobie w taką noc na plecaczku i siedzę tak 3-4 godziny w oderwaniu od popieprzonego świata lansu i pseudowartości. Patrzę w gwiazdy, wsłuchuję się w las, a rykowisko przenosi mnie w krainę prymitywnej, ale pięknej w swojej oczywistej prostocie, prawdy o tym, co liczy się w życiu naprawdę!