rudzik to tylko pretekst ...

Tydzień temu trafił się taki dzień, że wszystko było natchnione.
Mglisty świt witał sceneriami godnymi Władcy Pierścienia. Wilgoć ciężko pracowała w drugich planach, wytracając  szczegóły. W taki poranek człowiek ma wrażenie, że za chwilę wydarzy się coś niesamowitego, że z oparów wilgotnej powłoki wydobędzie się ... COŚ! Tym czymś mógłby być piękny byk, wilk, albo chociaż duży odyniec. Ukryty pod świerkiem, wysilam składowe siatkówki. Czopki i pręciki pracują ciężej niż kiedykolwiek, starając się wysłać do mózgu oczekiwane sygnały, ale ... nic takiego się nie dzieje. Czekam dalej.

Dzień budzi się. Słońce zaczyna dyktować swoje warunki. Las paruje niezwykle malowniczo.
Niestety zapowiada się kolejny upiorny dzień. Przepraszam upalny.

Na szczytach i polach pozbawionych cienia, było już prawie normalnie ...

Mimo tego, wieczorem wracam do lasu. Z niewytłumaczalnego powodu, w powietrzu wciąż pozostaje nadmiar wilgoci. W oczekiwaniu na byki odwiedza mnie sikora.
Robię zdjęcie. Wyszło miętowe! Myszkujące po gałązkach świecące wilgotności, dodają uroku całej scenerii. Ptak wydaje się jedynie dodatkiem.

Bardzo spodobał mi się ten efekt zanikającego, wieczornego światła i ilość niebieskiego promieniowania podbitego wilgocią. Niecierpliwie oczekiwałem kolejnych odwiedzin, wiedziałem, że to światło potrwa jeszcze tylko chwilę!

Na szczęście odwiedził mnie rudzik! Co za fart. Jego pomarańczowe podgardle było tym, czego potrzebowałem do przełamania miętowej scenerii.

Specjalnie pokazuję go w szerszych kadrach, by ukazać jego otoczenie, które tym razem jest (wg mnie) ciekawsze niż sam rudzik.

Ale siadając na pobliskiej "suchowinie" dał się również sfotografować nieco mniej środowiskowo. Grzeczny chłopiec!

Taka mnie myśl naszła po dniu tym ... oczekiwanie, aura, otoczenie, niespodziewanie, zaskoczenie, to tylko wybrane elementy pułapki, która nazywa się miłością do obserwacji przyrody.