padlina.

Tyle wiązałem nadziei z niedzielnym wyjściem do Puszczy, a przez pierwsze dwie godziny nic, ale to zupełnie nic się nie wydarzyło. Jednak co tu dużo mówić, presja grzybiarska na las jest ogromna. Dziesiątki stojących przy drodze samochodów, przywiozło setki jak nie tysiące amatorów smakowitej, bądź co bądź, chityny wypełnionej wodą i trochę czymś ponadto.

I tak szedłem i szedłem i patrzyłem w górę, żeby nie patrzeć w dół ... no taka kreatywna filozofia niewidzenia grzybów mnię dopadła. Uznałem, że grzyby jedzą ślimaki, a mi do smaku i kilku sosów wystarczy to co zebrałem dzień wcześniej.

I gdy tak patrzyłem w górę, by nie patrzeć w dól, zauważyłem kręcącego się myszołowa.

Był wysoko i niespecjalnie zawracałbym sobie nim głowę, gdyby nie to, że nagle dotarł do mnie odgłos awantury między krukami, a ... bielikami!
Wiedziałem już co to oznacza - padlina!
Przyspieszyłem kroku. Zdołałem ujrzeć odwieczną scenę - młodego bielika przeganianego przez niezłomne w tym względzie kruki.

Inny "młody" w końcu też skapitulował, zerwał się do lotu i ...

... oddalił się.

Postanowiłem odnaleźć padlinę. Cwane kruki wprowadziły mnie w błąd i w pierwszej kolejności poszedłem dokładnie w przeciwną stronę - cwaniaki. Tak kombinowały, żeby odwieść mnie od stołówki i zrobiły to skutecznie. Mnie, starego leśnego cwaniaka! Bystrzaki.

Gdy przejrzałem ich niecny plan, zrozumiałem, w którą powinienem iść stronę. Odrobiłem nadrzucony kilometr, ale to się nie spodobało krukom. Nad moją głową rozpętała się jesień średniowiecza! No normalnie Hejzel!
Niżej i wyżej, pojedynczo i trójkami, latały krucze patrole, próbując wywrzeć na mnie presję zmiany kierunku marszu.

Nie zmieniłem zdania i po chwili wyszedłem na śródleśną polankę.
Moim oczom ukazał się taki oto rudo-zielony widok.

Wiedziałem, że jestem blisko. W miejscu zestrzału pozostały fragmenty upolowanego zwierzęcia.
Rejwach i swawola. Dziesiątki ucztujących kruków. Najszybciej jak mogłem, znalazłem schronienie pod gałęziami świerka. Teraz pozostała mi już tylko cierpliwość.
Po godzinie trzepotania mi nad głową, przyglądania mi się i krakania prosto w bębenki uszu, kruki uznały, że jestem zastygłym, nieruchomym i całkowicie bezpiecznym dziwakiem, który wszedł pod drzewo i zasnął.
Spod daszka maskującej czapki zauważyłem pierwszych odważnych degustatorów resztek.
Między krukami, ku mojej uciesze, co i rusz dochodziło do draki.

I tak minęła mi kolejna godzina obserwacji, aż nagle, w bezpośredniej bliskości czarnej bandy, wylądował mój znajomy - myszołów!

Jeszcze nie złożył do końca skrzydeł, a już miał miejsce frontalny atak herszta kraczącej bandy!

W takich warunkach wytrzymać się nie da, o jedzeniu to już w ogóle nie ma mowy.

Myszak opuścił to niegościnne towarzystwo. Chyba mu się nie dziwię, sam z trudem wytrzymałem godzinne przepędzanie mnie :)