Wilk nie dokończył posiłku.

Nie planowałem tego wyjścia.
Po południu Ania podesłała mi zdjęcie rozszarpanego cielaka z pytaniem kto zacz to uczynił?
Już ze zdjęć jednoznacznie wynikało, że wilk, ale nie byłbym sobą, gdybym już godzinę później nie zjawił się na miejscu zdarzenia.
Wilk i tak wróci do zdobyczy, jednak założyłem, że zrobi to po ludzku, czyli w nocy :)
Aniu* tę opowieść dedykuję Tobie i serdecznie dziękuję za wskazanie miejsca - cenne doświadczenie.

Noooo nie powiem, miejscówa genialna! Nie dziwię się, że wilki tu są. Zresztą miejsca, w których spotykałem wilki lub dowody ich bytności są do siebie podobne.
Teren nieatrakcyjny dla człowieka, las bardzo trudny, podmokły, wysokie pokrzywy i trawy, koniecznie rozległy grąd, ogólnie wisząca w powietrzu nieprzyjemność jakaś.
Nawet ja, "stary leśny pies", czułem się nieco nieswojo.
Gęsto rosnące ciemne zagajniki świerkowe otulające rozległy grąd, a wszystko poprzerastane chaszczowiskiem na pofałdowanym terenie. Wypisz - wymaluj idealna ostoja dla tego pięknego drapieżnika.

Ofiarą padł tegoroczny jelonek.

Jak widać, w sposób charakterystyczny dla wilka, w pierwszej kolejności odciągnięte zostały wnętrzności.
Myślę, że wilki robią to przynajmniej z dwóch powodów.
Pierwszy to odseparowanie od mięsa części, które błyskawicznie się psują, a wiadomo, że taka tusza kilka dni poleży. No ta może nie, ale większe i owszem.
Drugi, być może mimowolny, a może też wynikający z wiekowych doświadczeń, to poczęstunek dla sójek, kruków i drapoli, które dzięki temu nie będą "skrzeczały" nad głową w trakcie posiłku.

Starałem się zasiąść w nadziei, że coś się zjawi ale miejsce po byku trudne. O zdjęciach nie było mowy, a nie miałem najmniejszej ochoty aranżować okoliczności. Sądzę, że wilk w nocy rozprawił się ze znakomitą częścią zdobyczy i dziś, najpóźniej jutro odciągnie resztę w jakiś zakamarek, być może do nory, w której wciąż młodzieżówka czeka na kolację.
Swoje też zrobią pozostali przedstawiciele gatunków "wciągających" mięso, a tych nie brakuje z dzikami włącznie.

Ilość odchodów i sposób "naruszenia" ofiary wskazywały, że to dzieło jednego wilka.
Pozostaje wierzyć, że z cielakiem coś było nie tak, że był chory, a już na pewno nie trzymał się wystarczająco blisko matki.

Po detalicznym zapoznaniu się z tym terenem (wrócę tu zimą!) przerzuciłem się na "swoje" miejsca.
Dla zmiany wrażeń chciałem jeszcze tego wieczoru zobaczyć coś żywego :)

 Drągowina sosnowa. Jelenie lubią się tu ukryć. Ilość "wiatrołomowej suchociny" na ziemi nie daje tu szans na postawienie jednego cichego kroku.

 Ale zna się ten las, więc jelenie znajduje się nie tu, to tam ;)

 Długo się rozglądały i chociaż raz nie w moją stronę! :)

 Tu macie najmniejsze, rzekłbym podstawowe stado ale w pełnej konfiguracji:
- pierwsza idzie licówka czyli łania prowadząca. Jak już wielokrotnie pisałem, zawsze prowadzi tegoroczne swoje młode! Ważne, bo dzięki temu jest czujna.
- druga idzie łania, która nie ma cielaka, lub jej jest ten zeszłoroczny szpicak - dwulatek. W każdym stadzie łań, ciągną się byczki ale maksymalnie do 3 roku życia. Potem tworzą już stada kawalerskie i trzymają się z dala od łań.
- no i cielak, tegoroczny młody.
Nawet w największym stadzie zmienią się tylko ilości osobników, ale struktura będzie ta sama.

 Fraktale.

Piękny bór sosnowy oświetlony zachodzącym słońcem, które nie może już dotrzeć do wnętrza lasu.

*Ania Gdula, założycielka Fundacji Lex Nova, zajmującej się szeroko rozumianą ochroną zwierząt.