Złoty kozioł!

I nastała część druga i wcale nie ostatnia i on wiedział, że jeszcze będzie przepięknie.


Jelenie poprzedniej części relacji z sobotniego wyjścia fotografowałem przy beznadziejnym świetle. Zdjęcia były wyłącznie dokumentacyjne, bez waloru i szczególnych wartości.
Korzystając z oświetleniowo nijakiej części poranka,  obszedłem całe rzepakowe pole.
Przebrnięcie przez chaszcze skończyło się tak, jak nieuchronnie musiało - spodnie do połowy uda mokrusieńkie, co w połączeniu z nieustająco napastliwymi komarzycami i parną duchotą świtu nie ułatwiało decyzji o kolejnych kilometrach.
Byłem bliski rezygnacji, gdy ujrzałem sarnę. No nic, myślę, sarna jak sarna, trudno, najwyżej znowu zrobię kilka dokumentacyjnych fotek, które nie stworzą historii. :)
Na szczęście sarna na mój widok wyraziła irytację tak jak to lubią robić - szczeknęła.
Na ten dźwięk, było nie było ostrzegawczy, podniósł się kozioł.
Był za moimi plecami ale nagromadzone doświadczenie kazało mi się rozejrzeć.
Zwykle larum podniesione przez jakieś zwierzę, wywołuje reakcję otoczenia i otoczenie zareagowało - kozioł przyglądał mi się równie zaskoczony moją bliskością, co ja jego!
"Cześć bracie" -  wyszeptałem w jego kierunku, "wytrzymaj tu ze mną chwilę, bardzo proszę" -  dodałem.
Wytrzymał, a nawet po dłuższym się mi przyglądaniu, ruszył powoli w moją stronę.
Dostałem to, na co czekałem - przepiękne światło wschodzącego słońca o niezwykłej temperaturze barwowej.
Okolicę zalały oranże, magenty i żółcienie wymieszane w niemal równych proporcjach.
Sierść kozła sprawiała wrażenie świecącej mieszaniny tych kolorów z dominacją unikalnych rudości.
Światło odbite od żółto kwitnącej łąki tylko dodało efektu. Łubiny stworzyły wymarzony ekran.
Przy tak krytycznej odległości nie mogłem się ruszyć. Astygmatyzm tego gatunku nie przeszkadza im w bezbłędnym postrzeganiu ruchu.  Dwa komary właśnie dobierały się do mnie. Jeden do powieki drugi do skroni ... szlag! Odpędzenie ich skończyłoby sesję ... fotografuję zatem. A niech to! Znowu gęba w ciapki!

Młody, regularny szóstak o mocnej budowie udostępnił mi się do sesji w najbardziej odpowiednim momencie! Jego potomstwo otrzyma dobre geny, to widać na pierwszy rzut oka. Bardzo chciałbym go spotkać za 3-4 lata. Jego parostki powinny wtedy ważyć ponad 550 gram, będą mocniejsze i jeszcze piękniej uperlone. Osiądą na mocnych i z racji wieku szerzej rozstawionych, ozdobionych "różą", możdżeniach. Jak los da, jego tyki będą niemal dwukrotnie dłuższe od uszu, a już są imponujące.
Czasami szczęście sprzyja też i fotografom. :)

 Na tym zdjęciu widać jak idealnie symetryczne nałożył poroże.

Wracałem w pełni usatysfakcjonowany uwiecznieniem "złotego kozła" i jeszcze w cieniu ściany lasu spotkałem kolejnego. Ale to już nie to samo :)