dzik atlasowy i mrówcza porodówka!

Nie, nie pomyliłem się, nie miał być atłasowy. Atłas to ostatnia rzecz jaka kojarzy mi się z dzikiem :)
Zimą są fajne, kudłate i dwa razy większe. Wtedy też trzymają jakkolwiek rozumiane proporcje.
W letniej szacie kojarzą mi się z gruboziarnistym papierem ściernym, ostatecznie z szarym filcem.
Jak widzicie moje typowania trzymają się z dala od atłasów i jedwabi :)

Miniony tydzień był zakręcony jak potrójna waltornia ale szczęśliwie się skończył.
Ani razu w tygodniu nie mogłem wyjść do lasu, a i dziś pojechałem dopiero w samo południe!
Można?
No można, ale jadąc nie budziłem w sobie nadziei na szczególne obserwacje.
Wiatr duł (nie mylić z dołem) bezkompromisowo. Posiapany w szachownicę las tworzy podciśnienia i wiatr kręci jak diabeł ogonem. Trudno obrać konkretny kierunek.
Jakież było zatem moje zdziwienie, gdy zbliżając się do rzadko używanego babrzyska, zauważyłem dwie mamuśki z młodymi.

Pani dama w sentymentalnym zasępieniu roztrząsa przewagi bycia panną, którą przynajmniej od trzech lat nie jest. :)

 Przy TAKIEJ mamie można czuć się bezpiecznie i chodzić na spacery nawet w samo południe.

 Młodsza z mamusiek.

 Chyba nie przypadłem jej do gustu ... tzn. nie tyle ja, co mój zapach. Wiatr po raz kolejny uderzył z impetem bata i mniej więcej z takąż trajektorią. Za jednym zamachem był wszędzie!

 Uch! Nerw!!! Klasyczna spina!

 Ale nie wszyscy się denerwują. Luzak z liściem na grzbiecie. :))

 Młodsza nie wytrzymała.

 To co dla matki jest tylko trawą ...

... dla malucha istną dżunglą! No ale trudno, mama dała radę, to i on jakoś da :)


Nie mogłem rano wiedzieć, że w ogóle trafię dziś swoim jestestwem w las, więc wiedziony nieokiełznaną histerią wyszedłem przed dom i "zrobiłem" koziołka w uroczym światełku.
Tzn. bynajmniej nie robiłem fikołków na oświetlonej trawie! ;)

Tu wygląda jakby lewitował nad skrzypami :)

 To w ogóle fajny kozioł o długich parostkach i ...

... równie długim czasie siusiania :)

Że też mu nogi nie zdrętwiały! Sikał chyba z trzy minuty!

Po drodze radośnie machała mi pustułka. Kto widział ją w zawisie - wie :)
 

Ale i tak największe wrażenie tego dnia, zrobiły na mnie moje sąsiedzkie mrówki!
Wykorzystały wyższą "lepność" ziarenek piasku z tytułu ich zawilgocenia i stworzyły monumentalną budowlę!

To zrobiły te chodnikowe maleństwa. Takie najmniejsze mrówki na świecie :) Byłem pod wrażeniem.
Wiem, że pod tym kominem wentylacyjnym złożyły setki jajeczek. Ta budowla ma prawdopodobnie za zadanie stabilizować temperaturę ale co najważniejsze wilgotność "porodówki".
Cuda Panie cudeńka. Naprawdę nie trzeba jechać na Kilimandżaro by zachwycić się przyrodą. Howk!