Cuda Panie, w każdej skali cuda!

Byłem już jakiś czas w lesie. Szwendałem się tu i ówdzie bez głębszego celu jeżeli za taki nie uznać samego przebywania na tzw. łonie i podziwianie go, łona tego.
Nieoczekiwanie moją uwagę zwrócił rudawy kolor omszałych, miękkich w dotyku wysepek. Mech płonnik jest niewątpliwą ozdobą przedwiosennego lasu. Gdy bezlistne, wystające łodyżki sporofitów przechwycą niewielką ilość słonecznego światła, mienią się i lśnią niczym włosy rudowłosej piękności. Oczu nie można oderwać, a ponieważ mój obiektyw lubi makro, kucnąłem by oddać subtelność tego cudu.

To jakiś zupełnie odmienny świat. Świat makro to równolegle dziejąca się inna rzeczywistość.
Gdy tak kucnę niziutko, często leżąc wręcz w poszukiwaniu optymalnej perspektywy, lubię zastanowić się nad skomplikowanością "kingsajzu". Tam, w mikroskali tak jak w dużym lesie, żyją roślinożercy i drapieżniki, reducenci i grzyby, mniej i bardziej groźne zwierzęta. Może ich życie podlega tym samym lękom co w naszej skali, ale w jakich żyją kolorach! Jak na Pandorze, jak na Pandorze (Avatar).

Odszedłem od tego miejsca i gdy znalazłem fragment lasu w naszej skali, który zauroczył mnie na tyle mocno, że usiadłem na plecaku i czekałem aż coś przejdzie przede mną. Nie przeszło ale nie żałuję ani jednej z dwudziestu minut zasiadki.

Gdybym w tym miejscu i tego dnia sfotografował lisa, borsuka czy kunę wychodzącą zza tej buczynki czy grabinki, to by było coś! Grabinki ... raczej ;)

Za długo siedzieć się nie da. Nie moja natura. Ruszyłem w drogę niczym Koziołek Matołek, szukać szczęścia dalej.

Sikory są w tym momencie agresywne i odważne. Podlatują do mnie i prują się ile wlezie :)
Urocze.

Nagle zorientowałem się, że ciężki, wciąż mglisty las przygląda mi się.
Oczywiście łania musiała stanąć tak, by jej pysk był zamaskowany jakąś gałązką.
Zawsze tak robią ... złośliwce :)

Ale to była dla mnie cenna informacja.
Gdzieś tu są.
Czujność podskoczyła kilka kresek wyżej i rozpocząłem klasyczne się skradanie.
Warto było!
Przez balustradę starych drzew zauważyłem idące stado jeleni.
Młode, miały jeszcze kompletne poroża.
Obliczyłem mniej więcej gdzie przejdą leśną dróżkę i usiadłem na ziemi w oczekiwaniu.
Pomyliłem się o jakieś dwadzieścia kroków. Prawdopodobnie mogłem podejść bliżej ale obawiałem się, że wiatr zakręci i cały precyzyjny plan szlag trafi.

Pierwsza szła licówka ... jeżeli chcemy obejrzeć pozostałą część stada, jej przedłużającą się w nieskończoność czujność trzeba za wszelką cenę wytrzymać w absolutnym bezruchu.

Jak widać udało się tym razem :)
Ładna sceneria, mocno sprzyjające okoliczności leśnej przyrody.

Niespełna kilometr dalej, na leśnej polanie, taka między innymi scenka rodzajowa.

Gdyby koziołek, tak jak kózka, również wystawił język, chyba parsknąłbym śmiechem ... jak nic.
A mówi się, że przyroda nie lubi symetrii :)

Jeden z nich, młodociany koziołek, dał się jeszcze sfotografować w trakcie niespiesznego biegu.

A potem ... a potem już było spotkanie z loszką, które opisałem dwa posty wcześniej :)