Jelenie uciekły z lasu.

Powszechnie jelenie uważa się za zwierzęta typowo leśne.
To oczywiście racja, tak należy je postrzegać.
Jednak warto podkreślić, że w przyrodzie nic nie jest constans. Zwierzęta, do pewnego momentu, radzą sobie całkiem dobrze z antropopresją. Z jednej strony drogi szybkiego ruchu, budownictwo w terenie, suburbanizacja, tzw. kolonie i trend budowania firm z dala od skupisk ludzkich i osiedli, powodują oczywiste rozdrobnienie środowiska naturalnego. Z drugiej strony są okresy, w których my, ludzie, aktywniej penetrujemy to co zostało jako fragmenty natury.
Aktualnie presja w lesie jest szczególna. Niekończące się polowania na dziki, zbieracze poroży to tylko część leśnej codzienności. Nieprzerwanie funkcjonuje gospodarka leśna, czyli zręby, trzebieże i prace pielęgnacyjne lasu. Do tego my, leśne foto-łaziki, surwiwalowcy, spacerowicze, niestety quadowcy i endurowcy i wiele innych okoliczności o kłusownikach nie wspominając.
No może niezręcznością jest wymienianie fotografów w jednym zdaniu z ewidentnie źle się kojarzącymi, ale prawda jest taka, że wprawdzie najmniejszą, ale presję również czynimy.

Te wszystkie aktywności razem wzięte, powodują, że zwierzęta nie tylko przestawiają się na tryb nocny, ale również szukają spokoju poza lasem.
Zarówno dziki, jak i jelenie, świetnie czują się na terenach rozległych trzcinowisk czy polach.
Jeżeli ogromne obszary polne lub łąkowe są ozdobione większymi remizami, grupami drzew, stwarza to doskonałe warunki nie tylko dla saren, ale również jeleni.
Dziś zająłem się takimi właśnie jeleniami. Natchnęło mnie do tego poprzednie, przypadkowe spotkanie z nimi na bagnach i trzcinowiskach, których na Warmii i Mazurach przecież nie brakuje.

Wybrałem się by precyzyjniej spenetrować tzw. teren otwarty.
Ilość tropów na polach jedynie potwierdziła słuszność i oczywistość wyboru.

Zanim słońce zabrało się do pracy, doszło do pierwszego spotkania.
W niebieskiej fazie doby może trudno o "brzytwiastą fotę" ale przyznacie tercet trafił mi się iście egzotyczny ;)

To byk o bardzo ciekawym porożu. Czternastak nieregularny o imponująco długich opierakach.
Z tego ujęcia widać jak ma nagmatwane na prawej tyce. :)

Klasyczne chabaziowsko, w którym jelenie czują się nie gorzej niż w lesie. Żeby było jasne, do wsi nie było dalej niż kilkaset metrów.

Tu zupełnie inne byki, kilka kilometrów dalej.
Próba podejścia takiej "paczki" nie ma najmniejszego sensu. Świetny wzrok pozwala im obserwować nas z kilkuset metrów. To jeden z gwarantów bezpieczeństwa w terenie otwartym. Nie bez kozery "chadzają" szczytami moren. :)

Oczywiście sarny, nasze najmniejsze jeleniowate, opanowały przestrzeń otwartą w stopniu doskonałym.
Są czujne, bystre i bardzo szybkie. Można by rzec przysposobione do tych warunków.

Miesiące zimowe są doskonałą okazją do obserwacji saren w dużych stadach, tzw. rudlach.

 Koziołki trzymały się lekko na uboczu.

 Niby szaro, niby ponuro, a jednak jak zwykle pięknie! Taka kraina. :)

 Umaszczenie sarny wpisuje się idealnie w kolorystykę trzcinowisk i suchych traw.
Naprawdę trzeba się wysilić, by je tam dostrzec.
Przy okazji ciekawostka, ten pierwszy z prawej to jednorożec. Jednoparostkowiec by być precyzyjniejszym ;)

 Czasami pojedyncze drzewko robi za naszą jedyną szansę na podejście tych "czujników" w terenie.
Łatwo nie jest :)))

 Każde zakrzywienie terenu jest sposobnością na ukrycie się i obserwację.


Ale gdy człowiek się skupi odpowiednio i uprze, a tej cechy mi nie brakuje, to i bezpośrednie spotkanie okazuje się możliwe.
Przyznacie, że to przepiękne zwierzęta. A o tej porze, gdy budowane poroże jest w zamszowym scypule, budzą szczególny zachwyt.

 Uspokajam, że "wczesne żurki" lub te, które po prostu nie odleciały, mimo serii mrozów, radzą sobie jakoś.

A tu ciekawostka w nawiązaniu do poprzedniego wpisu. Udało mi się rzutem na taśmę, udokumentować zjawisko, o którym pisałem. Wyraźnie widać, jak na skutek załamywania się fali w gęstej atmosferze, słońce sprawia wrażenia spłaszczonego. Jest zdecydowanie eliptyczne i przy okazji wydaje się ogromne.