Koszmar!!!

Co za poranek!
Nie mam pojęcia jaka była odczuwalna temperatura. Rzeczywista była minus dziewięć.
Przed wschodem szedłem przez rozległe pole do grupy drzew. Miałem do pokonania może 800 metrów. Jeszcze nigdy w życiu nie zmarzłem w ten sposób w ciągu tak krótkiego czasu! A niech to szlag!!!
Minus dziewięć, porywisty, smagający wiatr i chyba sporo wilgoci jak na tę temperaturę.
Był moment, w którym pomyślałem, że zawrócę - serio!
Miałem wrażenie, że na prawdę odmrożę palce dłoni. No istny koszmar.
Jedyne co kazało mi kontynuować sprawę to wschodzące słońce i gęsi.
Dziś wobec tych dwóch składowych miałem pewne zamiary.
Mimo trzęsiawki mam wrażenie, że osiągnąłem zamierzony cel.
Gdy usiadłem za pasem nadjeziornych trzcin z drzewem za plecami, zrobiło się jakby mniej zimno, bo o cieple nie możemy jeszcze wspominać.

 Na chwilę przed wschodem wyglądało to tak.
W zasadzie nie wiem jak zrobiłem to zdjęcie, bo moje palce w tym momencie również miały minus dziewięć stopni!

 To po to zdjęcie dziś jechałem. Coś takiego chodziło mi po głowie.
Byłem ciekaw czy pod mocne światło wschodzącej tarczy słonecznej w ogóle uda się uchwycić sylwetki ptaków tak, by były widoczne. Z trudem ale się udało. Jestem zadowolony. Bardzo.

 Dzisiejszy poranek zaoferował powietrze o szczególnej, wyjątkowej wręcz przejrzystości.

To dlatego dwa zdjęcia poniżej wyszły jak wyszły.

 Jak wiecie uwielbiam wielogatunkowość w kadrze, więc dla zabawy raz ustawiłem ostrość na sarny.

 A raz na gęsi.

 Trznadel w rozproście.

 Żuraw w kontrującym świetle. Też fajnie.

I niemy połączony z rzeką cienką strużką :)

p.s.
Nie mam pojęcia jak można strzelać do ptactwa. Strasznie mnie to boli. Jakoś szczególnie.
Ledwo przylatują wyczerpane, a istoty wiecznie żądne krwi walą do tych przepięknych ptaków.
Niepojęte!
Ale i tak świętujmy chociaż ten mały sukces, że udało się wnieść nieco poprawek do prawa łowieckiego.
Od wczoraj dzieci nie będą mogły uczestniczyć w polowaniach. Dopiero od 18-ego roku.
Jesteśmy w końcu jednym z krajów, który poprzeczkę wieku w tej kwestii podniósł wysoko.
Chociaż raz Polska jawi się jako kraj nowoczesny, etyczny pod jakimkolwiek względem.
Oczywiście należy ufać rodzicom i gdyby wszyscy myśliwi byli jak Ci, których znam, uznałbym, że ten zapis nie jest potrzebny. Niestety rzeczywistość braci łowieckiej pod względem pojęcia etyki ma bardzo duży rozrzut, porównywalny do celności strzeleckiej części z nich. W sieci można obejrzeć wiele zdjęć dzieci, które przyprowadzone na pokot, płaczą widząc mnogość martwych, rozbebeszonych zwierząt.
Są też filmy, w których dziecko za namową rodzica, decyduje się zabić zwierzę, po czym dostaje spazmów. Zabicie zwierzęcia jest wbrew naturze dziecka, to oczywiste przecież.
Dziecko wychowywane normalnie, czyli bez indoktrynacji polującego rodzica, w naturalny sposób kocha zwierzęta i przyrodę. Jeżeli nie jest z patologicznej rodziny, nie jest w stanie skrzywdzić zwierzęcia, o zabiciu w ogóle nie ma mowy. Polujący rodzic jednak latami wywiera wpływ na psychikę dziecka. Często mimowolnie, nieświadomie. Ale też opowiadając o polowaniu kreuje się z jednej strony na bohatera, z drugiej na miłośnika zwierząt, mieszając dziecku w głowie hierarchię wartości.
Po latach indoktrynacji dziecko uznaje, że polujący ojciec/matka w gruncie rzeczy są dobrymi ludźmi. Dokarmiają, zdejmują wnyki, zdobywają pokarm dla rodziny. Przestają widzieć bezwzględność i bezzasadność krwistej pasji, której jedynym naprawdę celem jest zadana śmierć. Wiadomo przecież, że dzieci wykonują wiele czynności by przypodobać się rodzicowi, zdobyć jego uznanie i sympatię lub wręcz zaimponować. To znany mechanizm. Ojciec tej czy innej córki, być może nie raz dał do zrozumienia, że chciał/wolał mieć syna, który poszedłby w jego ślady i kiedyś przejął karabiny w spadku. Część słabszych charakterologicznie kobiet, wbrew naturze przygotowanej przecież do dawania życia, wbrew fundamentom kobiecej natury, również decyduje się na zabijanie. Tatuś przecież będzie zadowolony. Przestanie widzieć "ułomność" jaką w jego oczach była rozczarowująca go płeć dziecka.
Nie jestem psychologiem ale tak to sobie wyobrażam, wiele o tym czytałem i tak to znam z obserwacji.
Umówmy się, nikt, dosłownie nikt, kto jest zrównoważony, nie ma kompleksów, ma zasady, nie jest w stanie pozbawić życia w ramach zabawy czy pasji. Nikt normalny nie znajdzie ani jednego powodu, dla którego miałby zająć się tego typu zajęciem. Dlatego uważam, że dobrze się stało, że doszło do tego ograniczenia. Osiemnastolatek być może będzie miał dość siły, woli samostanowienia, by podjąć samodzielną decyzję.
Zmiana w prawie, o której piszę, to w głównej mierze zasługa Tomka Zdrojewskiego. Oczywiście zaangażował w pracę wielu ludzi. Tomku, serdecznie Ci gratuluję.
Zwykle się mówi, że sukces ma wielu ojców, ale tym razem, to Ty jesteś ojcem, który ma wiele sukcesów! Dziękuję!!!