Jeszcze chwila i dałaby mi buziaka!

Zawsze coś się trafi :)

Nie żebym miał jakiś imperatyw, wewnętrzny przymus sfotografowania czegoś, ale po kilku latach prowadzenia bieżącej relacji z życia naszej przyrody, skrada się z tyłu głowy jakaś mała obawa.
 ... a jak dziś niczego nie pokażę?!?
Szczęśliwie w życiu obowiązuje zasada "jak go nie kijem, to pałką", więc zawsze coś wymyślę.

Między innymi z tego powodu, staram się być czujny już w drodze do lasu i nie przepuszczam najmniejszych okazji:

 Ciepłe światło wschodzącej gwiazdy i kozioł o imponująco wysokich parostkach. Wprawdzie ukrytych w scypule, ale widać, że będą mocne.

Kawałek dalej materiał niemal sam się zrobił :)

Jelenie zauważyłem w drodze do lasu, z samochodu.
Schodziły z polanki wnikając w ścianę lasu.

Zdjęcie robiłem w pośpiechu z samochodu więc ... przepraszam :)

Podszedłem cicho za nimi, by przekonać się, czy idą spokojnie czy jednak się mnie przestraszyły.

 Widok spokojnie maszerującego stada natchnął mnie pewnym planem!
Wróciłem do auta i podjechałem kilkaset metrów w górę lasu.
Miałem nadzieję wyjść im na przeciw, przeciąć drogę.
Uznałem, że skoro ich nie spotkałem, coś poszło nie tak. Poszedłem szukać ich dalej w nadziei, że nie wszystko jeszcze stracone.

 Zobaczyłem stado uchodzące do lasu. Nie zdążyłem ... a jednak!
Wracałem w stronę samochodu pozbawiony satysfakcji z obranej taktyki gdy moim oczom ukazał się taki widok:

 Więc to co widziałem na polanie, to było inne stado, a tego wyczekiwałem zbyt wcześnie, skoro dopiero dotarło do zaplanowanego miejsca - huraaaa! :)
Byczek w pierwszym planie zastygł w procesie obserwacji zjawy jaką musiałem mu się wydać :)

 W końcu ruszył ale stojąca za nim "popielata" łania postanowiła nie spuszczać mnie z oczu.

 Jelenie stado przesuwało się za jej plecami, a "popielata" wytrwale dekodowała moją postać.

Do samiusieńkiego końca postanowiła nie pozwolić mi na najmniejszy ruch.

Dotarłem ostatecznie w swoje miejsca.
W końcu :)

 A jest się tu czym zachwycić.

Tego dnia las kokietował wieloma twarzami.

 Ech.

 Mogłem się bawić i pławić w kadrach do woli.

Jeden żur i drugi żur przez olchowy ażur :)

Ostatecznie udało mi się "zrobić" kozła i sarny w najpiękniejszej scenerii, o której nie mogłem nawet marzyć. Wykonałem im różne zdjęcia. Jedno z tych innych ujęć znajdziecie w winiecie tytułowej bloga.

 Stosunkowo rzadka scena - wiewiórka spożywająca posiłek na ziemi. Musi dobrze znać to miejsce, skoro jest taka ufna.

A tu inna, która zaskoczyła mnie już w drodze powrotnej. Miałem wrażenie, że za moment da mi buziaka ha ha aha ha aa