Do góry ogonem!

Nigdy człowieku nie wiesz gdzie czeka na ciebie interesująca obserwacja.
Jak się nie pierwszy raz okazało, może się to wydarzyć tuż przed domem.
Na przeciw moich okien rosną topole, wersja strzelista czyli śródziemnomorska. Gatunek sprowadzony do nas przez komunistów, gdyż ta odmiana szybko rosnąc świetnie wpisywała się w ideologię notorycznie przekraczanej normy. Nawet drzewa rosnąc szybciej przekraczały ją, co cieszyło ówczesnych sekretarzy, a może nawet i sekretarki :)

... dobrą linię obrała nasza władza! :))) 

Cztery takie ostańce wątpliwie zdobią moją bezpośrednią okolicę. To drzewa o znikomej wartości, gdyż ich drewno jest "papierowe", a w okresie kwitnienia generują potworną ilość silnie alergizujących "białych kotków" - jakby rozerwało bombę w fabryce bawełny. Podczas silnych wiatrów nie radzę być w pobliżu. Spadają konary jak podcięte!
Robię co mogę by podnieść ich wartość środowiskową i w blizny kory wsmarowuję tłuszcze wymieszane z nasionkami. Na jednej z nich, w tym roku wsmarowałem czysty smalec.
Do tak przygotowanej karmy zlatuje się kilkanaście gatunków ptaków.
Okazało się, że nie tylko!
Właśnie wróciłem z lasu. Zabrałem się za wiosenne porządki, gdy zauważyłem wiewiórkę, która z niewiadomych powodów wybrała właśnie czysty smalec.
Podeszła do niego jakby to powiedzieć, do góry ogonem!

 Niezwykle chwytne ma łapki, wydolność krążeniową i budowę przełyku pozwalającą na przełykanie w odwrotnej  pozycji.

Nie mniej jednak ta pozycja musiała ją zmęczyć, bo po chwili próbowała ...

 ... chyba przewrócić drzewo! Takie sprawiała wrażenie.

 Mocowała się z nim i gryzła ze złością :)

 W końcu spojrzała z niedowierzaniem, jakby szukając efektów swojej pracy. No stoi jak stało! Ani drgnie!

 Sekundę później, prawdopodobnie po mentalnej porażce, wróciła do swoich nawyków.


Udawało mi się ją schwytać podczas rozmaitych ewolucji.

 W większości przypadków, dynamika wykonywanych akrobacji przerastała możliwości zrobienia ostrego zdjęcia, jednak doskonale oddawała jej naturę.

W pewnym momencie znalazła jakieś smakołyki na spodniej stronie gałęzi.

 Niewiele myśląc przyjęła pozycję typową dla tropikalnych leniwców!

 I kolejny skok.

 Chwilami ciężko było ją dostrzec w klatce z suchych badyli.

 Tu również głowa okazywała się cięższa niż zadek :)

 Nie przeszkadzało jej to w przyjmowaniu posiłku.

 Ani też w prowadzeniu kontroli nad moją lichą postacią tego aktu.

 Smacznego! W końcu w jakiejś przytomniejszej orientacji.

 Takiej ekspozycji brzuszka jeszcze nie widziałem. Czyżby mi zaufała? :)

 Pożegnaliśmy się gdy z nieukrywaną dumą prezentowała mi swoją zdobycz.
Czasami, gdy otworzymy oczy, można dostrzec kawał ciekawego życia w ... doniczce, o terenie przed domem nie wspominając.